Στέγη. Τόσο δεδομένη που καταντά σχεδόν αυτονόητη. Μέσα σε αυτά τα 5 γράμματα χωράνε οικογένεια, παιδιά, σκυλιά, χριστουγεννιάτικα δέντρα, ευτυχία. Ο Κωστής όμως, ά-στεγος εδώ και 60 χρόνια, έχει διαφορετική άποψη. Την ευτυχία τη φτιάχνεις εσύ, δεν σου τη προσφέρουν οι 4 τοίχοι, μου λέει και με καλωσορίζει στο πιο περιποιημένο χαρτόκουτο που έχω δει στη ζωή μου. Το τελευταίο καιρό μένει μόνιμα στην είσοδο ενός καταστήματος προς ενοικίαση στο κέντρο της πόλης και προσέχει την υγιεινή του σαν τα μάτια του.
Πόσο χρονών είσαι;
59.
Της πιάτσας, δηλαδή.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι εκτός σπιτιού. Κατευθείαν με το που γεννήθηκα η μάνα μου με πήρε να φύγουμε. Ο πατέρας έπινε και τη βαρούσε. Εκείνη έδειχνε πολλή υπομονή. Μέχρι που μια μέρα δεν άντεξε, τα μάζεψε όλα και φύγαμε. Για την ακρίβεια ήταν νύχτα. Και πολύ καλά έκανε.
Μεγάλωσες με τη μάνα σου;
Κάπως έτσι. Η μάνα μου ήταν χρήστης ναρκωτικών. Δεν άντεξε πολλά χρόνια. Λίγο μετά που με γέννησε και φύγαμε από το σπίτι, πέθανε.
Δεν χρειάστηκε να τα δοκιμάσω ποτέ. Όλο αυτό που τράβηξα με τη μάνα μου, μου αρκεί για να τα σιχαθώ. Είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Πέφτεις, εξαθλιώνεσαι, χάνεις την αξιοπρέπειά σου. Μακριά, παλικάρι μου. Μακριά! Τα προβλήματα λύνονται με άλλους τρόπους.
Άρα εντελώς μόνος. Άστεγος. Μόνος σου ανάμεσα σε τόσο πολύ κόσμο.
Και εκεί είναι που νιώθεις ακόμη πιο μόνος. Βλέπεις πρόσωπα χαρούμενα, όμορφα, παιδιά γλυκά, τόσο όμορφη είναι η ζωή. Γιατί σε μένα έτσι; Αυτά σκεφτόμουν για χρόνια και έπεφτα ολοένα και περισσότερο στη δική μου κατάθλιψη. Μέχρι που κάποια μέρα είπα τέλος. Θα φτιάξω την ευτυχία μου!
Να εκτιμάς αυτά που έχεις. Να γελάς στις ατυχίες και να ξεκαρδίζεσαι στις χαρές. Γενικά να χαμογελάς. Για παράδειγμα, εγώ εκτιμάω τον καιρό μας. Τον ήλιο μας. Αν ήμουν άστεγος σε άλλη χώρα θα πέθαινα από υποθερμία. Εδώ κάνω και ηλιοθεραπείες, όποτε βρίσκω χρόνο φυσικα! (γέλια) Αυτό είναι για μένα η ευτυχία, λοιπόν.
Δεν σου κρύβω πως έχω εντυπωσιαστεί από το πόσο τακτοποιημένο έχεις το μέρος σου. Διπλωμένες κουβέρτες, στρωμένο κρεβάτι, λουλούδια φρέσκα, κεράκια, μια αφίσα. Τι γίνεται;
Α! Γι’ αυτά λες. Φυσικά και τα έχω έτσι, γιατί έτσι πρέπει να είμαστε όλοι. Καθαροί. Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Έτσι δε λένε; Κάθε πρωί σηκώνομαι στις 7.00, πάω στο δήμο, κάνω το μπάνιο μου, τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, μετά βρίσκω όμορφα λουλούδια για να βάλω στο βάζο μου και όταν η πόλη ξυπνήσει παρατηρώ τους ανθρώπους. Αν βγάλω και κάτι από τη μέρα πάω σε ένα φούρνο λίγο πιο κάτω και τρώω πεϊνιρλί. Φοβερό είναι το άτιμο.
Αυτή η γυναίκα που έχεις στην αφίσα; Ποια είναι;
Η γυναίκα μου. Μπορεί και η μάνα μου. Δεν έχω ιδέα. Πάντως είναι πανέμορφη και μου κρατά συντροφιά μέρα-νύχτα. Την είχε πετάξει κάποιος ανόητος στα σκουπίδια επειδή είχε μια μικρή τρύπα ο πίνακας στην κάτω του πλευρά. Τι να πω. Ανεγκέφαλοι, επιπόλαιοι άνθρωποι. Βέβαια αν δεν ήταν και αυτοί, εγώ τώρα δεν θα είχα αυτή την όμορφη παρέα στο πλάι μου. Άρα τον ευχαριστώ αυτόν που την πέταξε.
Στο θεό πιστεύεις;
Με όλα αυτά που έχω περάσει δεν θα έπρεπε, όμως εγώ πιστεύω. Ίσως από αδυναμία. Αλλά πιστεύω. Νιώθω την ανάγκη να πιστεύω. Να μαρτυράω σε κάποιον τις σκέψεις μου. Ξέρεις, είναι σκληρό πράγμα η τόση μοναξιά.
9°
