Στο κέντρο της Αθήνας σε ένας από τους πιο ακριβούς και εμπορικούς δρόμους με τη μεγάλη τουριστική κίνηση, στη «βιτρίνα» της πρωτεύουσας, το ταχυδρομικό κουτί μας αφηγείται την ιστορία του. Με παράπονο, ότι κανείς πια δεν ενδιαφέρεται για την εικόνα του, μια εικόνα που σίγουρα δεν ελκύει τον κάτοικο ή τον ξένο επισκέπτη να ρίξει μέσα την αλληλογραφία του και σίγουρα δεν τιμά την πόλη μας.
Μας μεταφέρει:
- Οι αρμόδιοι φορείς από τους οποίους εποπτεύομαι άμεσα ή έμμεσα εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια. Δεν είχαν και άδικο καθώς μετά από κάθε καθαρισμό σε λίγες ώρες γινόμουνα τα ίδια και χειρότερα.
- Ο ιδιωτικός τομέας, τα πολυτελή μαγαζιά που με περιβάλλουν, σήκωσαν τα χέρια ψηλά, δεν δείχνουν πλέον ενδιαφέρον να ασχοληθούν μαζί μου.
- Οι πολίτες, ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Κάποιοι με έχουν στοχοποιήσει και με γεμίζουν συνθήματα, μουντζούρες, αφίσες και το χειρότερο με χρησιμοποιούν ως κάδο απορριμμάτων! Αρκετοί αδιαφορούν, όχι από πρόθεση, αλλά απλά περνάω απαρατήρητο. Μερικοί πήραν κάποια στιγμή πρωτοβουλία αλλά βαρέθηκαν και αυτοί.
Εκατοντάδες ταχυδρομικά κουτιά και τηλεφωνικοί θάλαμοι σε άθλια κατάσταση, σε κάθε γωνιά της πόλης, δείχνουν ότι δεν φταίει για όλα το δημόσιο ή ο ιδιωτικός τομέας. Αλλά νοοτροπίες ανθρώπων, έστω και λίγων, που όμως διαμορφώνουν τη γενική εντύπωση.
Την ίδια στιγμή στον πεζόδρομο που βρίσκεται το ταχυδρομικό κουτί δεκάδες είναι τα μηχανάκια που σε καθημερινή βάση διασχίζουν το δρόμο, κανονικά σαν να είναι δρόμος, διπλά σε ηλικιωμένους και μαμάδες με τα παιδιά τους στα καροτσάκια, επιβεβαιώνοντας τις συγκεκριμένες νοοτροπίες.
Εμείς οι περισσότεροι πρέπει να αντιδράσουμε; Η αδιαφορία και η απάθεια είναι η λύση;
