Πώς η Ινδία κατάφερε να γίνει μία... υπερδύναμη στον κόσμο της τηγανητής πατάτας - Κατάφερε να ανταγωνιστεί χώρες με πολύ πιο προηγμένα δίκτυα και μονάδες επεξεργασίας και να κερδίσει την εμπιστοσύνη κολοσσών
Η ζωή του Τζιτές Πατέλ, αγρότη από την πολιτεία Γκουτζαράτ της βορειοδυτικής Ινδίας, άλλαξε ριζικά χάρη στις... τηγανητές πατάτες. Η οικογένειά του καλλιεργούσε παραδοσιακά βαμβάκι, όμως τα χαμηλά έσοδα και οι καταστροφικές ξηρασίες του 2001 και 2002 τους ώθησαν να αναζητήσουν εναλλακτικές. «Καταλάβαμε ότι έπρεπε να φυτέψουμε κάτι που δεν χρειάζεται πολύ νερό», λέει ο Πατέλ. Αρχικά πειραματίστηκαν με πατάτες για καθημερινή κατανάλωση, αλλά τα κέρδη ήταν πενιχρά. Όταν όμως, το 2007, άρχισαν να καλλιεργούν ποικιλίες για βιομηχανική χρήση –ιδίως για τηγανητές πατάτες– η απόφαση αποδείχθηκε καθοριστική: «Από τότε, δεν κοιτάξαμε ποτέ πίσω».
Πώς η Ινδία έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη κολοσσών στην παραγωγή τηγανητής πατάτας
Η στροφή αυτή συνέπεσε με την ανάπτυξη μεγάλων εργοστασίων επεξεργασίας πατάτας στην Ινδία. Η Γκουτζαράτ έχει πλέον μετατραπεί σε πρωτεύουσα παραγωγής τηγανητών, φιλοξενώντας εγκαταστάσεις κολοσσών όπως η καναδική McCain και η HyFun Foods – η μεγαλύτερη ινδική παραγωγός. Οι εξαγωγές παγωμένων τηγανητών πατατών έσπασαν κάθε ρεκόρ, φτάνοντας τους 181.773 τόνους τον Φεβρουάριο του 2024, σημειώνοντας αύξηση 45% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος. Η επιτυχία αυτή οφείλεται εν μέρει στις ανταγωνιστικές τιμές. Όπως εξηγεί ο ειδικός της αγοράς Ντεβέντρα Κ., το 2024 οι ινδικές πατάτες ήταν φθηνότερες και από τις κινεζικές.
Ο Χάρες Καραμτσαντάνι, διευθύνων σύμβουλος της HyFun, τονίζει πως η Ινδία έχει καταφέρει να ξεχωρίσει διεθνώς, χάρη στη μεγάλη γεωργική παραγωγή, τη χαμηλού κόστους επεξεργασία και την αυξανόμενη προσήλωση στην ποιότητα. Η εταιρεία του διαχειρίζεται επτά μονάδες στη Γκουτζαράτ και σχεδιάζει άλλες δύο μέχρι το 2026. Η αστικοποίηση, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και η αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες έχουν ενισχύσει τη ζήτηση για κατεψυγμένα προϊόντα – όχι μόνο στα νοικοκυριά, αλλά και στον τομέα της εστίασης.
Η «επαναστατική» μέθοδος που άλλαξε ριζικά την ινδική γεωργία
Η αγροτική επιτυχία όμως δεν ήρθε τυχαία. Ο Τζιτές Πατέλ σπούδασε γεωπονία και, μαζί με φίλους και συγγενείς, εφαρμόζει διαρκώς επιστημονικές μεθόδους για να αυξήσει την παραγωγή. Από το 2003 αντικατέστησαν την παραδοσιακή άρδευση με σύστημα στάγδην, ενώ για να διατηρήσουν τη γονιμότητα του εδάφους, αφήνουν τα χωράφια να «ξεκουραστούν» το καλοκαίρι και τα εμπλουτίζουν με φυσικά λιπάσματα. «Είμαστε μια ομάδα μορφωμένων αγροτών, δοκιμάζουμε συνεχώς νέες πρακτικές», λέει ο ίδιος, εξηγώντας ότι σήμερα πειραματίζονται με σπόρους για την ανάπτυξη μιας νέας, βελτιωμένης ποικιλίας πατάτας.
Στο πλευρό τους βρίσκονται εταιρείες γεωργικής τεχνολογίας, όπως η Jain Irrigation Systems, που χρησιμοποιούν μεθόδους tissue culture για να αναπαράγουν υγιή φυτά με τις επιθυμητές ιδιότητες. Αυτή η τεχνική –καλλιέργεια κυττάρων σε εργαστηριακό περιβάλλον– επιτρέπει τη δημιουργία ποιοτικών σπόρων, χωρίς ιούς. Όπως εξηγεί ο Βιτζέι Σινγκ, αντιπρόεδρος μάρκετινγκ της εταιρείας, στόχος είναι να ξεπεραστούν προβλήματα όπως η υψηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα που προκαλεί το καφέ χρώμα στις πατάτες τον Νοέμβριο, καθιστώντας τες ακατάλληλες για τηγανητές.
Ωστόσο, η επιτυχία της Ινδίας στις εξαγωγές τηγανητών απειλείται από τις ελλείψεις σε ψυκτική υποδομή. Μόνο το 10–15% των εγκαταστάσεων ψυχρής αποθήκευσης της χώρας είναι κατάλληλες για κατεψυγμένα τρόφιμα, με τη διανομή τους να είναι άνιση και να αφήνει μεγάλες περιοχές χωρίς επαρκή κάλυψη. Η μεταφορά παραμένει δύσκολη, καθώς υπάρχει σοβαρή έλλειψη ειδικών φορτηγών-ψυγείων, ενώ τα συχνά προβλήματα στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος αυξάνουν τον κίνδυνο αλλοιώσεων.
Όπως σημειώνει ο Βιτζέι Κουμάρ Ναϊάκ, συνιδρυτής της Indo Agri Foods, οι ινδικές επιχειρήσεις καλούνται να ανταγωνιστούν χώρες όπως η Κίνα, η Ταϊλάνδη και η Βραζιλία, οι οποίες διαθέτουν πιο ανεπτυγμένες υποδομές και καλύτερα οργανωμένα δίκτυα. Παρ’ όλα αυτά, ο Τζιτές Πατέλ βλέπει αισιόδοξα το μέλλον: «Η Γκουτζαράτ έχει γίνει κέντρο επεξεργασίας τροφίμων. Οι περισσότεροι αγρότες, κι εγώ μαζί, δουλεύουμε πλέον με συμβόλαια – αυτό μας προσφέρει σταθερότητα και καλές τιμές για την παραγωγή μας».
15°
