Η περιβόητη «Οικογένεια» του Τσαρλς Μάνσον και το χρονικό των δολοφονιών που συγκλόνισαν τον κόσμο το 1969.
Το όνομα Τσαρλς Μάνσον προκαλεί αυτόματους συνειρμούς: Δολοφονία της Σάρον Τέιτ, χίπις, Αύγουστος του 1969, τέλος της δεκαετίας του '60 -φινάλε ολόκληρης εποχής. Παρότι ο Μάνσον συνδέθηκε με τα φρικαλέα φονικά εκείνου του Αυγούστου, αυτός ο αμόρφωτος ενάμισι μέτρου ανθρωπάκος δεν σκότωσε ποτέ κανέναν, δεν έβαψε τα χέρια του με αίμα κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά. Χειραγώγησε παιδιά από «καθωσπρέπει» θεοσεβούμενες οικογένειες της μεσαίας τάξης, παιδιά πληγωμένα και συγχυσμένα, τα μάζεψε στη δική του «Οικογένεια Μάνσον» και μετά τα άφησε να ξεσπάσουν τον θυμό, την οργή, το μίσος τους σε εκπροσώπους της κοινωνίας που τα γέννησε. Ο Μάνσον που είχε περάσει όλη του σχεδόν τη ζωή σε σωφρονιστικά ιδρύματα και φυλακές, ανακάλυψε στο Σαν Φρανσίσκο το '67, «το καλοκαίρι της αγάπης», τη δύναμη και την πονηριά που διέθετε για να μαγνητίζει και να γοητεύει τον κόσμο με τις ασυνάρτητες αερολογίες του. Όλα αυτά, την εποχή που οι χίπις, «τα παιδιά των λουλουδιών», αμφισβητούσαν το κατεστημένο, υμνούσαν τον ελεύθερο έρωτα, τραγουδούσαν, ζούσαν σε κοινόβια καταναλώνοντας παραισθησιογόνα ναρκωτικά. Μάζεψε έτσι πολλούς ακολούθους -κυρίως νέες και αφελείς κοπέλες- και έφτιαξε το δικό του κοινόβιο σε ένα εγκαταλειμμένο αγρόκτημα έξω από το Λος Άντζελες, όπου παλιά γυρίζονταν χολιγουντιανά γουέστερν.
Τη νύχτα της 8ης Αυγούστου 1969, ο Μάνσον έστειλε τέσσερα μέλη της «Οικογένειάς» του (τον Tex Watson, την Susan Atkins, τη Linda Kasabian και την Patricia Krenwinkel -όλοι νέοι, γύρω στα 20) στο σπίτι που νόμιζε ότι έμενε ακόμη ο Melcher -μουσικός παραγωγός που ο Μάνσον θεωρούσε υπαίτιο για το ναυάγιο της δισκογραφικής του πορείας- για «να καταστρέψουν τους πάντες και τα πάντα εκεί μέσα». Αλλά το σπίτι στον αριθμό 10050 του Cielo Drive είχαν νοικιάσει από την άνοιξη η ηθοποιός Sharon Tate και ο σύζυγός της, ο σκηνοθέτης Roman Polanski. Οι άνθρωποι στο σπίτι εκείνο το βράδυ ήταν όλοι άγνωστοι στους οπαδούς του Manson. Εκτός από την Sharon Tate, η οποία ήταν έγκυος οχτώ μηνών, ήταν εκεί ο φίλος της και πρώην εραστής της Jay Sebring, κομμωτής διάσημων, ο σεναριογράφος Wojciech Frykowski και η φιλενάδα του Abigail Folger, κληρονόμος τεράστιας περιουσίας από τον καφέ “Folger”. Ο Polanski έλειπε στην Ευρώπη για το γύρισμα μιας ταινίας. Η Tate τον είχε συνοδεύσει, αλλά επέστρεψε τρεις εβδομάδες νωρίτερα. Ο μουσικός παραγωγός Quincy Jones, φίλος του Sebring, σκόπευε να παρευρεθεί κι αυτός εκείνο το βράδυ, αλλά δεν πήγε. Ο Sebring είχε προσκαλέσει και τον Steve Mc Queen στο σπίτι της Tate τη νύχτα των δολοφονιών, αλλά τελικά εκείνος είχε προτιμήσει να περάσει ένα ήσυχο βράδυ με μια φίλη στο σπίτι του.
Όταν η ομάδα έφτασε στην είσοδο του ακινήτου, ο Watson ανέβηκε στον στύλο δίπλα στην πύλη και έκοψε την τηλεφωνική γραμμή του σπιτιού. Άφησαν το αυτοκίνητό τους κοντά στον δρόμο και ανέβηκαν με τα πόδια τον λόφο που οδηγούσε στο σπίτι. Τότε είδαν προβολείς αυτοκινήτου που πλησίαζε. Ο Watson είπε στις γυναίκες να κρυφτούν στους θάμνους. Πλησίασε τον οδηγό και τον διέταξε να σταματήσει. Ήταν ο δεκαοχτάχρονος φοιτητής Steven Parent που είχε επισκεφθεί τον επιστάτη του κτήματος, στον ξενώνα του ακινήτου. Ενώ ο Watson τον απειλούσε με περίστροφο, ο νεαρός παρακαλούσε τον Watson φοβισμένος να μην του κάνει κακό, δεν θα έλεγε τίποτα. Ο Watson τον τραυμάτισε με μαχαίρι στην παλάμη του χεριού του (κόβοντας τους τένοντες και σχίζοντας το ρολόι του) και τον πυροβόλησε τέσσερις φορές στο στήθος και στην κοιλιά, σκοτώνοντας τον.
Στη συνέχεια, η ομάδα διέσχισε το γκαζόν και αναζήτησε ανοιχτό παράθυρο στο κεντρικό σπίτι. Ο Watson έκοψε τη σίτα ενός ανοιχτού παραθύρου και είπε στην Casabian να φυλάει την πύλη. Μπήκε μέσα στο σπίτι από το παράθυρο και άνοιξε τη μπροστινή πόρτα στις Atkins και Krenwinkel. Καθώς ο Watson ψιθύριζε στην Atkins, ο Frykowski που είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ του καθιστικού, ξύπνησε. Ο Watson τον κλώτσησε στο κεφάλι. Όταν ο Frykowski τον ρώτησε ποιος ήταν και τι έκανε εκεί, ο Watson απάντησε: «Είμαι ο διάβολος και ήρθα κάνω διαβολοδουλειές». Στη συνέχεια συγκέντρωσαν και τα άλλα τρία άτομα στο σαλόνι. Ο Watson άρχισε να δένει την Tate με τον Sebring από τον λαιμό, με σχοινί που είχε φέρει μαζί του. Μετά πέρασε το σκοινί από τα δοκάρια της οροφής. Ο Sebring διαμαρτυρήθηκε για την κακομεταχείριση της εγκύου Tate και ο Watson τον πυροβόλησε. Η Folger έφερε από το υπνοδωμάτιο το πορτοφόλι της και έδωσε στους εισβολείς 70 δολάρια. Ο Sebring ψυχορραγούσε και ο Watson τον αποτελείωσε με επτά μαχαιριές. Τα χέρια του Frykowski ήταν δεμένα με μια πετσέτα. Τα έλυσε και άρχισε να παλεύει με την Atkins, η οποία τον μαχαίρωνε στα πόδια και όπου μπορούσε. Καθώς αγωνιζόταν να φτάσει από την μπροστινή πόρτα μέχρι έξω στο γκαζόν, ο Watson τον χτύπησε στο κεφάλι με το όπλο πολλές φορές, τον μαχαίρωσε επανειλημμένα και τον πυροβόλησε δύο φορές.
Στο μεταξύ, η Kasabian στην πύλη άκουγε τις τρομακτικές κραυγές και πλησίασε το σπίτι. Σε μια μάταιη προσπάθεια να σταματήσει η σφαγή, είπε ψέματα στην Atkins ότι κάποιος ερχόταν. Μέσα στο σπίτι, η Folger είχε ξεφύγει από την Krenwinkel και βγήκε στο γκαζόν γύρω από την πισίνα. Η Krenwinkel την έπιασε, την έριξε κάτω και την μαχαίρωνε. Τελικά ο Watson τη μαχαίρωσε 28 φορές. Ενώ ο Frykowski αγωνιζόταν να ξεφύγει, ο Watson τον αποτελείωσε με το μαχαίρι. Ο Frykowski δέχτηκε συνολικά 51 μαχαιριές. Στο σπίτι, η Tate ικέτευε να την αφήσουν να ζήσει μέχρι να γεννήσει και μετά να την κρατήσουν όμηρο. Η Tate δέχτηκε 16 μαχαιριές. Ο Watson έγραψε αργότερα ότι ενώ τη σκότωναν, η Tate φώναζε: «Μητέρα ... μητέρα ...». Ο Manson είχε πει στις γυναίκες να «αφήσουν ένα σημάδι ... κάτι τρομακτικό». Με την πετσέτα που είχε δέσει τον Frykowski, η Atkins έγραψε «γουρούνι» στην πόρτα του σπιτιού με το αίμα της Sharon Tate. Στη διαδρομή προς το αγρόκτημα του κοινοβίου, οι δολοφόνοι έβγαλαν και πέταξαν τα ματωμένα ρούχα τους, τα οποία βρέθηκαν στους λόφους μαζί με τα όπλα τους.
Την επόμενη νύχτα της 9ης Αυγούστου 1969, έξι μέλη της οικογένειας - η Leslie Van Houten, Steve Grogan και τα τέσσερα από την προηγούμενη νύχτα – ακολούθησαν τις εντολές του Manson και διέπραξαν το φρικτό φονικό δυο ακόμη ανθρώπων στο 3301 Waverly Drive. Εκεί έμενε ο επιχειρηματίας Leno LaBianca και η σύζυγός του, Rosemary. Ο Watson επιτέθηκε στον Leno και τον έσφαξε καρφώνοντάς τον 14 φορές με ξιφολόγχη. Μετά την επίθεση χάραξε τη λέξη «ΠΟΛΕΜΟΣ» στην κοιλιά του θύματος. Στο υπνοδωμάτιο, η Krenwinkel μαχαίρωνε τη Rosemary La Bianca με ένα κουζινομάχαιρο. Η εντολή του Manson στον Watson ήταν να βεβαιωθεί ότι κάθε μία από τις γυναίκες θα συμμετείχε στους φόνους κι έτσι, ο Watson είπε στην Van Houten να μαχαιρώσει κι άλλο τη La Bianca. Το θύμα βρέθηκε με συνολικά 41 μαχαιριές. Έχωσαν επίσης ένα μαχαίρι στον λαιμό του La Bianca. Ενώ ο Watson καθάριζε τη ξιφολόγχη, η Krenwinkle έγραψε «Εξέγερση» και «Θάνατος στα γουρούνια» στους τοίχους και "Healter Skelter" στην πόρτα του ψυγείου με το αίμα της LaBianca. Το σχέδιο του Manson ήταν να φανεί ότι τα φονικά είχαν φυλετικά κίνητρα, ήταν έργο μαύρων, και έτσι να ξεσπάσει αναταραχή και εμφύλιος.
Οι δολοφονίες στο σπίτι της Sharon Tate έγιναν πρώτη είδηση στις 9 Αυγούστου 1969. Η σκηνή του εγκλήματος στο σπίτι των LaBianca ανακαλύφθηκε στις 10 Αυγούστου περίπου 19 ώρες μετά τη διάπραξη των δολοφονιών. Στις 12 Αυγούστου 1969 η αστυνομία του Λος Άντζελες ανακοίνωσε στον Τύπο ότι είχε αποκλείσει οποιαδήποτε σχέση μεταξύ των ανθρωποκτονιών Tate και LaBianca. Ο κόσμος του θεάματος στο Λος Άντζελες βρισκόταν σε πανικό. Οι παραγγελίες για συναγερμούς είχαν εκτιναχθεί στα ύψη. Στις 16 Αυγούστου, η αστυνομία εισέβαλε στο κοινόβιο του Manson και τον συνέλαβε μαζί με άλλα 25 άτομα, ως «υπόπτους σε δίκτυο κλοπής». Τα όπλα που βρέθηκαν κατασχέθηκαν, αλλά επειδή το ένταλμα είχε λανθασμένα στοιχεία, η ομάδα αφέθηκε ελεύθερη λίγες μέρες αργότερα. Στα τέλη Αυγούστου η αστυνομία και το FBI είχαν αρχίσει να συνδέουν τα φονικά στα δυο σπίτια. Αρχές Δεκεμβρίου ο Μάνσον και οι δολοφόνοι της «Οικογένειάς» του είχαν συλληφθεί. Η πρώτη δίκη ξεκίνησε στις 15 Ιουνίου 1970, η δεύτερη τον Αύγουστο του 1971. Μέχρι τον Οκτώβριο κρίθηκαν όλοι ένοχοι για επτά ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Τον Φεβρουάριο του 1972 που καταργήθηκε στην Καλιφόρνια η θανατική ποινή, οι ποινές τους μειώθηκαν αυτομάτως σε ισόβια. Η Casabian που δεν είχε συμμετοχή στις δολοφονίες, συνεργάστηκε με την Εισαγγελία, κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας και δεν φυλακίστηκε.
18°
