9 3/4

Είναι μία από εκείνες τις μέρες όπου τίποτα δεν πηγαίνει σωστά. Οι μισές γραμμές μετρό υπολειτουργούν, ο πιτσιρικάς που κάθεται δίπλα μου στο τρένο γυρνάει από την άλλη και τρυπιέται «στα κρυφά»,

ο ουρανός είναι σκεπασμένος με γκρι συννεφάκια – στατιστικά ένα βρίσκεται συνέχεια πάνω από το κεφάλι μου. Κανείς δεν σκάει ούτε μισό χαμόγελο. Βουτάω στα MUJI απ’ όπου προμηθεύομαι μαύρο αδιάβροχο-νετσεράδα-δολοφόνου μέχρι τον αστράγαλο και φωτίζομαι με διάθεση “always look on the bright side of life”. Τα μαλλιά μου στάζουν και, ανάμεσα στο βιαστικό πλήθος του King’ s Cross St. Pancras, σιγοσφυρίζω τουρού-τουρού-τουρού-τουρού. 

Το 5χρονο κοριτσάκι με τις αφέλειες, το μαύρο manteau και τις μαύρες μπότες κοκκαλώνει με το που εισβάλω στο οπτικό της πεδίο. Υψώνει το δάχτυλο προς το μέρος μου, φωνάζοντας εξτασιασμένa “It’s the girl! Mum look! It’s the girl from Harry Potter!” 

Κοκκαλώνω με τη σειρά μου και της χαρίζω το πιο διάπλατό μου χαμόγελο. Αυτό είναι το Λονδίνο. Η πόλη των Monty Python. Η πόλη του Peter Pan, της Mary Poppins, του Harry Potter. Οι ιπτάμενες βραδινές βόλτες πάνω από τις καμινάδες. H sepia Fleet street του Sweeney Todd και o pop κόσμος του Supercalifragilisticexpialidocious. Είναι να πιστεύεις στην πλατφόρμα 9 ¾ όταν οι περαστικοί γύρω σου κουτουλάνε στον τοίχο.

http://blogs.telegraph.co.uk/news/andrewgilligan/100019601/even-more-tube-closures-as-ppp-melts-down/