Οι Βερολινέζοι είναι αληθινά παιδιά των λουλουδιών. Πρόκειται πιθανόν για κάποιου είδους μετάλλαξη την οποία παθαίνουν με την επίσημη εγγραφή στο δήμο, αν υπολογίσουμε ότι στους δέκα ανθρώπους που μένουν εδώ ο ένας είναι γεννημένος στο Βερολίνο. Συνεπώς έχει να κάνει με την πόλη.
Οι άνθρωποι εδώ ζουν σαν να είμαστε στα 60s, μόνο πολιτικώς ορθά και χωρίς αιματηρές εξεγέρσεις και πολέμους. Ανακυκλώνουν παντού και πάντα (αυτό ίσως μόνο σε μια Αθηναία να προξενεί τόση εντύπωση), έχουν γείτονες- δηλαδή ανθρώπους που μένουν στη διπλανή πόρτα και για τους οποίους ενδιαφέρονται, κυκλοφορούν συνέχεια με ποδήλατα, ακόμη και με το χιόνι του χειμώνα- αδιανόητο...Τα παιδιά και τα σκυλιά είναι για να βολτάρουν ελεύθερα και όχι για να μένουν κλεισμένα στο σπίτι και το κάπνισμα είναι μια ευχάριστη- και σχεδόν παντού επιτρεπόμενη- συνήθεια.
Φεύγουν μετανάστες στην Αυστραλία εξαιτίας της ανεργίας (πόσο πολύ γελάω με αυτό) και πιστεύουν στις αιώνιες ιστορίες αγάπης (με αυτό ίσως περισσότερο). Όταν βγαίνουν χορεύουν και θέλουν να γνωρίζουν καινούργιους ανθρώπους. Και παίρνουν LSD, όχι όμως σπιτικό (νόμιζα είχε εξαφανιστεί μαζί με τα παντελόνια- καμπάνες...). Ψωνίζουν με βάση την τιμή και την ποιότητα και όχι το brand και είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε θέματα περιβάλλοντος, καμιά φορά σχεδόν εμμονικά.
Στα άπειρα email που στέλνω προς ανεύρεσιν πρακτικής παίρνω πάντα απάντηση εντός 24ώρου, ακόμη και αρνητική και -αν είναι ποτέ δυνατόν, όταν με απορρίπτουν μου προτείνουν πού αλλού θα μπορούσα να απευθυνθώ (εδώ να επισημάνω πως μιλάμε για δικηγόρους, δηλαδή εξ ορισμού για ένα άλλο ανθρωποειδές).
Φυσικά γκρινιάζουν ακατάπαυστα για την άθλια κατάσταση του S bahn, που άργησε 2 λεπτά, αλλά από την άλλη ξέρουν να διεκδικούν αυτό που θεωρούν πως τους αξίζει με περίσσιο θράσος. Κάτι όχι παράλογο για ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν σε ένα κράτος με οργάνωση και αποδοτικότητα, από το αποίο ως φορολογούμενοι έχουν πολύ υψηλές απαιτήσεις.
Έχουν ένα ιδιαίτερα ανεπτυγμένο αίσθημα δικαιοσύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης. Για παράδειγμα αφήνουν τα άδεια μπουκάλια της μπύρας στο δρόμο, ώστε να τα πάρουν οι άστεγοι και να τα επιστρέψουν για 15 cents το μπουκάλι. Και όλα αυτά από ανθρώπους που προκειμένου να μην δώσουν τα 50 cents για τη σακούλα στο σούπερμάρκετ κουβαλάνε τα ψώνια στην αγκαλιά τους μέχρι το σπίτι. Το γερμανικό ebay βρίθει αγγελιών για πώληση μεταχειρισμένων πραγμάτων, τίποτα δεν πετιέται, όλα επαναχρησιμοποιούνται. Έχουν μικρούς κοινούς κήπους για να καλλιεργούν τα λαχανικά τους και να παίζουν τα μωρά και τα σκυλιά τους.
