Δίγλωσσο, συναισθηματικό άρθρο στην «Bild»

Δίγλωσσο άρθρο της κ. Λιάνας Σπυροπούλου, Ελληνίδας δημοσιογράφου που συνεργάζεται με την «Bild» εδώ και 7 μήνες, είναι το κεντρικό θέμα σε μια από τις διαδικτυακές εκδόσεις  της γερμανικής ταμπλόιντ εφημερίδας σήμερα Κυριακή, με αφορμή το δημοψήφισμα.

Το κείμενο διεκτραγωδεί την κατάσταση στην Ελλάδα, μιλάει για διχασμένη κοινωνία, φιλίες που λήγουν, ουρές συνταξιούχων, παιδιά που ζουν με στερήσεις, απλήρωτους εργαζόμενους και άλλα, προβλέπει πολύ μικρή απόσταση ανάμεσα στο «Ναι» και το «Όχι», στηλιτεύει το πολιτικό σύστημα,, ενώ στο τέλος υποδεικνύει πολιτικές λύσεις στη γραμμή της ενότητας,

Το άρθρο τιτλοφορείται «Πονάει να βλέπω τη χώρα μου διχασμένη»:

«Πονάει! Βλέπω ηλικιωμένους να περιμένουν στις ουρές. Με δάκρυα, ψεύτικα χαμόγελα, θυμό και λύπη στα μάτια τους. Βλέπω μητέρες να χαμηλώνουν τα μάτια τους και να ψιθυρίζουν "όχι μικρό μου, δεν μπορούμε να το πάρουμε αυτό" όταν τα παιδιά τους ζητούν ένα μπαλόνι ή ένα ακόμη πακέτο μπισκότα. Είναι το ίδιο όμως, εδώ και 5 χρόνια. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ουρές των ΑΤΜ προστέθηκαν στις ουρές των συσσιτίων.

Η Ελλάδα είναι πλέον χωρισμένη. Σε δύο διαφορετικές ουρές. Σε δύο διαφορετικούς φόβους. Αυτό το δημοψήφισμα δεν έπρεπε να γίνει τώρα. Προκάλεσε έναν εμφύλιο που θα προχωρήσει περισσότερο τις επόμενες μέρες. Και αυτό είναι ασυγχώρητο. Προσωπικά δεν με νοιάζει η ισοτιμία και το εάν τα ΑΤΜ αύριο θα έχουν ευρώ, δραχμές, δολάρια ή τίποτα. Δεν πρόκειται για τα λεφτά πλέον. Πρόκειται για ένα έθνος χωρισμένο στα δύο, για τον αδελφό που δεν μιλάει στην αδελφή του γιατί θα ψηφίσουν διαφορετικά σήμερα. Πρόκειται για αδελφικούς φίλους που διέλυσαν τη φιλία τους γιατί πήγαν σε διαφορετικές διαδηλώσεις.

Τηλεφώνησα σε μια πολύ καλή μου φίλη, για να δω εάν αυτή και η οικογένειά της είναι καλά. Δεν της είχα μιλήσει επί 10 μέρες γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με την κάλυψη της επικαιρότητας. Σήκωσε το τηλέφωνο χωρίς καν να μου πει "Τι κάνεις". Οι πρώτες της φράσεις ήταν "Είναι δικό σου το λάθος, τους υποστήριξες, τώρα τα παιδιά μου θα υποφέρουν..." Θα ψηφίσει ΝΑΙ σήμερα.

Συναντήθηκα με δύο πρώην συναδέλφους στην συγκέντρωση για το ΟΧΙ. Δεν τις είχα δει επί 3 χρόνια, από τότε που έκλεισε η εφημερίδα που εργαζόμασταν και μείναμε άνεργοι και απλήρωτοι. Επειδή δήλωσα ότι δεν θα πάω να ψηφίσω σ αυτο το δημοψήφισμα παρωδία, επίσης δεν μου είπαν "Τι κάνεις". Μου επιτέθηκαν λέγοντας "Είσαι δαν τους άλλους, είσαι κότα, τώρα είναι η ώρα να πάρεις την απόφαση. Θα ψηφίσουν ΟΧΙ.

Περιμέναμε περισσότερα από αυτήν την κυβέρνηση. Τουλάχιστον εγώ. Όχι θαύματα φυσικά, θαύματα συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Περίμενα 10% καλύτερη κατάσταση μέσω των διαπραγματεύσεων. Δεν περίμενα το παραμύθι αλλά δεν περίμενα ποτέ αυτόν τον εφιάλτη.

Ένα διχασμένο έθνος είναι αδύναμο. Ανεξάρτητα απο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο εμφύλιος είναι εδώ. Διότι θα είναι ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ με 2-4% διαφορά. Όχι δυνατό ΝΑΙ, όχι δυνατό ΟΧΙ. Ποιό είναι λοιπόν το μοναδικό μήνυμα; Είμαστε διχασμένοι, κάντε ό,τι θέλετε και σε κάθε περίπτωση θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Λεκτικά ή στο τέλος σωματικά.

Όλοι οι Ελληνες πολιτικοί μέχρι τώρα αποδείχθηκαν πολύ λίγοι, πολύ αργά. Θα περίμενα από αυτούς να πάρουν ένα αεροπλάνο και να πάνε στις Βρυξέλλες για να δείξουν σε όλον τον πλανήτη ότι η Ελλάδα είναι ενωμένη. Οι 300 της Βουλής με τον Πρωθυπουργό και όλο το υπουργικό συμβούλιο. Θα ήταν ένα ξεκάθαρο και δυνατό μήνυμα.

Αντί γι΄ αυτό, επέλεξαν να κυνηγήσουν τα δικά τους συμφέροντα και το δικό τους καλό. Η κυβέρνηση να κρατήσει τις καρέκλες της και η Αντιπολίτευση να κερδίσει δύναμη. Ντροπή σας! Σε όλους σας! Πήρατε έναν όρκο. Να προστατεύετε τους πολίτες σας, το κράτος μας, το Σύνταγμά μας, απέναντι σε κάθε εχθρό, εξωτερικό και εγχώριο. Τον παραβήκατε. Απέναντι στους πολίτες.

Ελπίζω να κάνω λάθος και ότι θα αποδειχτώ λάθος. Όμως σάς καλώ όλους: έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, να είστε μαζί, ενώστε τους πολίτες. Διότι διαφορετικά η Ελλάδα θα καταστραφεί. Όχι λόγω έλλειψης ρευστότητας. Λόγω έλλειψης ενότητας. Πονάει».