Ο ΠΑΟΚ έχασε στο φίνις το FIBA Europe Cup ύστερα από έναν συγκλονιστικό τελικό απέναντι στην Μπιλμπάο. Ευρωπαϊκός τελικός για τον «Δικέφαλο» ύστερα από 29 χρόνια!
Πίσω στο σκορ για σχεδόν τρεις περιόδους. Η διαφορά άγγιξε κάποια στιγμή και τους 10 πόντους υπέρ των φιλοξενούμενων. Κόντρα στα προγνωστικά, όπως αυτά σχηματίστηκαν στην αρχή του τελικού, ο ΠΑΟΚ άγγιξε ξανά ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, κερδίζοντας τελικά με 84-82 την Μπιλμπάο. Πότε υπήρξε τελικός χωρίς σασπένς για αυτόν τον σύλλογο; Πότε άφησε έννοιες όπως «φαβορί» και «αουτσάιντερ» στην ησυχία τους; Δεν έχει σημασία. Το τμήμα μπάσκετ όμως είναι και πάλι εδώ. Έτοιμο να προσφέρει ξανά συγκινήσεις ανάλογες με αυτές των περασμένων δεκαετιών.
Στιγμές σαν κι αυτή «σηκώνουν» την αναφορά στην ποπ κουλτούρα, τον παραλληλισμό με κάποιες άλλες εμφατικές επιστροφές, ύστερα από χρόνια στην αφάνεια. Η δεκαετία του 80 υπήρξε λοιπόν δύσκολη για πολλούς από τους μουσικούς ήρωές μας. Το υλικό του Μπομπ Ντίλαν δεν ήταν το καλύτερο δυνατό, ενώ o Νιλ Γιανγκ δέχθηκε μήνυση από την ίδια του την εταιρεία, για την ηχογράφηση «μη αντιπροσωπευτικών» άλμπουμ! Ο δε Τζόνι Κας βρισκόταν στο δημιουργικό του ναδίρ. Χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο, με αμφιλεγόμενες κατά καιρούς κυκλοφορίες, ο «ο άντρας με τα μαύρα» ήταν μια σκιά του ένδοξου παρελθόντος του, ένας μύθος μιας άλλης εποχής με ένα εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον. Όταν ο δρόμος του συναντήθηκε με αυτόν τον σπουδαίου παραγωγού Ρικ Ρούμπιν, η καριέρα του «αναστήθηκε» και έγινε ξανά επίκαιρος. Το "American Recordings" του 1994 θεωρείται μέχρι και σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα «comeback albums» όλων των εποχών. Ο μπασκετικός ΠΑΟΚ ήταν για πολλά χρόνια ένα αθλητικό αντίστοιχο του θρύλου της κάντρι. Μέχρι που συνάντησε τον δικό του «Ρικ Ρούμπιν», στη γειτονική Ιταλία.
Πρόκειται για μια εποχή που οι μικρότεροι σε ηλικία γνωρίζουν μονάχα μέσα από αφηγήσεις. Ως αρχή της θα μπορούσε να θεωρηθεί ο τελικός κυπέλλου των «ξυρισμένων κεφαλιών» του 1984, όταν και ο ΠΑΟΚ θα κέρδιζε τον Άρη με σκορ 74-70 και ενώ τα επόμενα χρόνια θα ξεκινούσε η περίοδος της απόλυτης κυριαρχίας του δεύτερου, στην εποχή του Νίκου Γκάλη. Για τον «Δικέφαλο» τα πάντα αλλάζουν το 1991. Στην πρώτη χρονιά του Ντράγκαν Σάκοτα στην Ελλάδα, ο ΠΑΟΚ θα στεφθεί Κυπελλούχος Ευρώπης, στον τελικό της Γενεύης εναντίον της Σαραγόσα. Τα επόμενα χρόνια θα γίνει πρωταθλητής και κυπελλούχος Ελλάδος, θα κατακτήσει το Κύπελλο Κόρατς, θα παραμείνει φουλ ανταγωνιστικός για μια ολόκληρη δεκαετία, την ίδια στιγμή που Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έβαζαν τις βάσεις για το μετέπειτα μόνιμο πλασάρισμά τους στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Θα έχει όμως και εκείνες τις στιγμές που θα αποτελέσουν τα μεγαλύτερα «what if» στην ιστορία του συλλόγου. Τον χαμένο ημιτελικό του final 4 του ΣΕΦ με την Μπενετόν Τρεβίζο του Τόνι Κούκοτς το 1993, κυρίως δε την ήττα από τη Ρεάλ στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στη Ναντ, έναν χρόνο πριν. Το κλάμα του Μπάνε Πρέλεβιτς στο παρκέ στοιχειώνει μέχρι και σήμερα την πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων, όχι μόνο του ΠΑΟΚ. Λίγα λεπτά πιο πριν, ο Μπάνε είχε σημειώσει το πλέον θρυλικό τρίποντο στην ιστορία της ομάδας. Από 8.5 μέτρα απόσταση.
Τα χρόνια πέρασαν. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα όπου σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, η διαφορά δυναμικότητας των ομάδων δεν αφήνει πολλά περιθώρια για σημαντικές εκπλήξεις. Η ομάδα-φόβητρο των 90s κατέληξε κάποια στιγμή να βολοδέρνει στις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας, να προσπαθεί να αποφύγει τον υποβιβασμό, να βρίσκεται πολύ μακριά από την εικόνα που είχαν συνηθίσει οι σημερινοί φίλαθλοί της ηλικίας 40+. Όλα αυτά φυσικά παρά τη φιλότιμη προσπάθεια όλων όσων είχαν εμπλακεί κατά καιρούς. Παραγόντων, προπονητών, παικτών, των «στρατιωτών» Μπάνε Πρέλεβιτς και Σούλη Μαρκόπουλου, φυσικά της οικογένειας Χατζοπούλου, καθώς και εκείνων των ρομαντικών αμιγώς μπασκετικών φιλάθλων που δεν άφησαν ποτέ το τμήμα μόνο του. Η διαφορά δυναμικότητας ήταν - και είναι μέχρι σήμερα - εμφανής, τόσο σε εγχώριο όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα περισσότερα χρόνια από το 2000 κι έπειτα, ο μπασκετικός ΠΑΟΚ ήταν μια ομάδα ελάχιστα ανταγωνιστική, η οποία πάλευε να βρει τη θέση της ανάμεσα σε ένα θρυλικό παρελθόν και μια σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα. Ήταν από το 2020 και μετά όταν το τμήμα άρχισε να θυμίζει - σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας - το αντίστοιχο που αγάπησαν οι φίλαθλοι στη δεκαετία του 90. Ήταν δε κυρίως όταν ήρθε στο σύλλογο ο Ιταλός θαυματοποιός, Μάσιμο Καντσελιέρι.
Γεννημένος το 1972 στο Τέραμο της ομώνυμης ιταλικής επαρχίας, ο κόουτς Καντσελιέρι συνάντησε στον «Δικέφαλο» μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της καριέρας του. Αυτή του να πάρει ένα ιστορικό και «ταλαιπωρημένο» τμήμα και να του δώσει ξανά την αίγλη του παρελθόντος. Δεν το κατάφερε απλά. Πήρε από το χέρι την πολύ καλή φετινή φουρνιά παικτών του ΠΑΟΚ και την έφτασε σε ένα επίπεδο που πριν από μερικά χρόνια φαινόταν αδιανόητο για τα σύγχρονα δεδομένα του μπασκετικού τμήματος. Έχοντας γίνει εδώ και καιρό σύνθημα στα χείλη των οπαδών, ο Μάσιμο Καντσελιέρι έχει εξασφαλισμένη τη θέση στο πάνθεον των μεγάλων προπονητών της ομάδας, στα δύο δημοφιλέστερα συλλογικά αθλήματα στη χώρα μας. Και μπορεί κάλλιστα να γίνει μέλος του κλειστού κλαμπ των ανθρώπων του αθλητισμού και της ομάδας, εκείνων που προερχόμενοι από ξένες χώρες και κουλτούρες κατάφεραν να θεωρούνται «Έλληνες», να απολαμβάνουν μια φήμη που ξεπερνάει τα όρια της μεγάλης και σημαντικής προσφοράς, αγγίζοντας αυτά του «ιστορικού αποτυπώματος». Τη φήμη δηλαδή ενός Νέτο Γκουερίνο, ενός Αντελίνο Βιεϊρίνια, ενός Τζον Κόρφα (γεννημένος στο Οχάιο από γονείς ελληνικής καταγωγής) και φυσικά ενός Μπάνε Πρέλεβιτς. Αυτών των ανθρώπων που ταύτισαν την επαγγελματική τους πορεία με το αφήγημα ενός συλλόγου, ο οποίος έκλεισε πρόσφατα 99 χρόνια ζωής.
Ο σύλλογος είναι ο ΠΑΟΚ της «σπυριάρας» μπάλας, του μπάσκετ που ο κόσμος της ομάδας αρνείτο πεισματικά να βάλει πρώτο στην ιεραρχία, λόγω των παλαιότερων ποδοσφαιρικών απωθημένων. Ο ΠΑΟΚ όλων των τμημάτων του συλλόγου που έχουν βάλει το καθένα από αρκετά λιθαράκια στη συνολική δημοφιλία του. Ο ΠΑΟΚ των παππούδων, των χειρονακτών, των μηχανικών και των εργατών από τα δυτικά και τα ανατολικά, οι οποίοι έχτισαν και μεγάλωσαν τη Θεσσαλονίκη και μαζί τις οικογένειες τους, με την αρχοντιά τους να καταδεικνύεται σε κάθε ασπρόμαυρη φωτογραφία εκείνης της εποχής. Οι άνθρωποι εκείνοι που το 1959 έχτισαν ένα γήπεδο με το υστέρημα του εισοδήματός τους, του προσωπικού τους χρόνου, προσφέροντας αφιλοκερδώς χειρωνακτική εργασία. Ο ΠΑΟΚ των επιφανών Κωνσταντινουπολιτών προσφύγων που το 1926 ιδρύσανε έναν σύλλογο ώστε να μην ξεχάσουν ποτέ από πού ξεκίνησαν. Όπου κι αν θα έφταναν. Ο δικός τους και δικός μας ΠΑΟΚ. «Μπιζίμ ΠΑΟΚ» όπως έλεγαν και οι ίδιοι τους. Και 99 χρόνια μετά λέμε περήφανα και εμείς.
