Η ΑΕΚ μπορεί να επιστρέψει, αρκεί να ξαναβρεί την ψυχή της

Είναι απολύτως κατανοητά και θεμιτά και η στενοχώρια και ο εκνευρισμός και σε αρκετές περιπτώσεις και ο θυμός των φίλων της ΑΕΚ εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ολοκληρώθηκε η σεζόν. Ήταν μεγάλες οι προσδοκίες, τρομερό το finish της προηγούμενης χρονιάς, το ωσαννά της εισόδου (επιτέλους) στο νέο γήπεδο και η εύρεση ενός ανθρώπου που ταίριαξε απόλυτα με τον ψυχισμό της ομάδας και του οργανισμού.

Το περσινό «θαύμα» του Ματίας Αλμέιδα να θεραπεύσει αγωνιστικά έναν νοσούντα οργανισμό, παρουσιάζοντας ένα πολύ όμορφο και μοντέρνο ποδοσφαιρικό μοντέλο, δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες, απαιτήσεις και προσμονή για την ΑΕΚ της Ευρώπης. Ο καλοκαιρινός σχεδιασμός ήταν εντελώς διαφορετικός από τον προηγούμενο, ο Ματίας είχε απόλυτη γνώση του υλικού, είχε εντοπίσει τις αδυναμίες και έθεσε ως κύριο προαπαιτούμενο την παραμονή του MVP της λίγκας, του τρομερού Ορμπελίν Πινέδα.

Μαζί με τον σπουδαίο Μεξικανό all around star player, στην ΑΕΚ επένδυσαν στη σίγουρη λύση του Έκι Πόνσε, ο οποίος στο δεύτερο μισό της σεζόν δικαίωσε την επιλογή του. Για την κάλυψη των Βίντα και Μουκουντί, το club αποφάσισε να πορευτεί με ασφάλεια προχωρώντας στη δοκιμή (δανεικός με option) του έμπειρου στόπερ Αλεξάντερ Κάλενς από τη Χιρόνα και στο νεαρό Κώστα Χρυσόπουλο από τον Άρη, ο οποίος δυστυχώς «κάηκε» από την πρεμιέρα.

Επίσης, ήρθε για το αριστερό άκρο της άμυνας ο Σταύρος Πήλιος με προοπτική να αντικατασταθεί (όπως και έγινε) στην πορεία ο Μλαντ Μοχαμαντί και τέλος έγινε η στρατηγική επιλογή να δοθεί ένα πολύ μεγάλο συμβόλαιο στον Ροντόλφο Πισάρο από το MLS, έναν ποδοσφαιριστή που γνώριζε καλά ο Αλμέιδα και θεώρησε ότι μπορεί να τον βοηθήσει τα μέγιστα στο πλάνο που είχε στο μυαλό του.

Συνολικά η ομάδα δαπάνησε άνω των 15 εκατ. ευρώ σε transfer fees, signing fees και διάφορες προμήθειες, ποσό εντελώς πλαισίου σχετικά με το παρελθόν, δεδομένου ότι η ομάδα δεν εκποίησε κανένα περιουσιακό της στοιχείο, αλλά ούτε και ενέδωσε στις πολύ γοητευτικές σειρήνες για πώληση του Λιβάι Γκαρσία.  

Οι πωλήσεις του Σβάρνα και του Μισελέν είμαι βέβαιος ότι έχουν ξεχαστεί και από τους πιο φανατικούς. Ούτως ή άλλως έφεραν λίγα χρήματα στα ταμεία της ΑΕΚ. «Μεγάλο συμβόλαιο» επίσης δεν ξεφορτώθηκε η ΑΕΚ, συνεπώς το ισοζύγιο ήταν εξ ορισμού με κατεύθυνση τη βελτίωση και όχι τη συντήρηση, κάτι που επιβεβαιώθηκε και τον Ιανουάριο, όταν δαπανήθηκαν πολλά χρήματα για την απόκτηση του Ρόμπερτ Λιούμπισιτς και πάλι χωρίς να πωληθεί ποδοσφαιριστής.

Ταυτόχρονα, ανανεώθηκαν τα συμβόλαια του Γκαρσία (με μεγάλη αύξηση αποδοχών μέχρι το 2028), του Μάνταλου (μέχρι το 2026) και των Βίντα - Γαλανόπουλου έως το καλοκαίρι του 2025. Όλες λελογισμένες και «φυσιολογικές» κινήσεις, αφού ακόμη και στην περίπτωση του Γαλανόπουλου υπάρχει το ηθικό κομμάτι και η ύπαρξη του club grown ποδοσφαιριστή στο ρόστερ.

Κι έτσι μπήκαμε στο ξεκίνημα της σεζόν. Σε κλίμα απόλυτης ευφορίας και με τις προσδοκίες στο ζενίθ.

Ο Ματίας Αλμέιδα, όντας φιλόδοξος και «επιθετικός» προπονητής, με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα που διαθέτει, ήταν αδύνατον να μην εμπιστευτεί ξανά τα παιδιά που χάρισαν την περσινή παρθενική σεζόν του. Ο στόχος και του προπονητή ήταν η περαιτέρω βελτίωση, με σημαντικό αστερίσκο το γεγονός ότι πλέον οι ανταγωνιστές γνώριζαν καλά το αγωνιστικό προφίλ της ΑΕΚ και ήταν βέβαιο ότι θα αναζητούσαν τρόπους να την αντιμετωπίσουν και την αναχαιτίσουν. Θα φτάσουμε όμως και εκεί.

Ο Αλμέιδα, λοιπόν, αποφάσισε να προετοιμάσει την ομάδα με κεντρική ιδέα την ευρωπαϊκή καταξίωση εν αρχή και εν συνεχεία τη διατήρηση των εγχώριων σκήπτρων. Αφενός για να διαφημίσει το «δικό του» ποδόσφαιρο και εκτός ελληνικών συνόρων και να φτιάξει το όνομά του, και αφετέρου για να διατηρήσει αυτή την αύρα αναγνώρισης και ανωτερότητας που είχε οικοδομήσει την περασμένη χρονιά.

Ο Αργεντινός ήταν σχεδόν βέβαιος ότι οι περσινοί ποδοσφαιριστές-κλειδιά θα επαναλάβουν τη σεζόν τους. Ποιοι είναι αυτοί; Κυρίως οι «μπροστινοί».

Πινέδα, Γκατσίνοβιτς, Αραούχο, Τσούμπερ, ασφαλώς ο Γκαρσία και επικουρικά ο Άμραμπατ με την προσωπικότητά του και ο Ελίασον με την ταχύτητά του. Ας αναλογιστούμε με την ασφάλεια της απόστασης από την ψυχρολουσία της απώλειας του τίτλου, πόσοι από αυτούς τους ποδοσφαιριστές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.

Για ξεχωριστούς λόγους κάθε ποδοσφαιριστής από τους εν λόγω πέρασε κάτω από τον πήχη, με εξαίρεση τη θαυμάσια σεζόν του Ελίασον και την -περίπου- ίδια σεζόν που έκανε ο Άμραμπατ.

Ο Ορμπελίν από ένα σημείο κι έπειτα εξαντλήθηκε από τα απανωτά παιχνίδια και τα ντουμπλαρίσματα των αντίπαλων προπονητών επάνω του. Ο Γκατσίνοβιτς ήταν σκιά του εαυτού του και είχε ελάχιστες εκλάμψεις στη σεζόν, πιθανότατα διότι δεν ήταν ψυχολογικά και πνευματικά καλά. Ο Αραούχο έμοιαζε (και δεν ήταν) μετά το πρώτο τρίμηνο καλά και με τάσεις φυγής. Ο Τσούμπερ όσο άντεξε κάλυψε το έλλειμμα, αλλά γύρω στα μέσα της σεζόν «έσκασε». Και ο Γκαρσία, το «υπερόπλο» στη μηχανή του Ματίας, καταβαραθρώθηκε από τους τραυματισμούς.

Ο συγκεκριμένος παίκτης έχει μια ιδιαιτέρως εύθραυστη ψυχολογία, είναι ένα παιδί που θέλει ειδική μεταχείριση και σίγουρα χρειάζεται διαρκή υποστήριξη. Για κάποια στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του ασφαλώς δεν μπορεί να ευθύνεται η ΑΕΚ, ούτε μπορούν όλοι οι ποδοσφαιριστές να διαθέτουν την προσωπικότητα και την εμπειρία φερειπείν του Άμραμπατ και του Βίντα.

Το πρώτο κομβικό σημείο, και υπό μια έννοια το μοναδικό που «χαλάει» τη σεζόν, είναι ακριβώς εκείνο που θα την έφτιαχνε.

Στις 7 Αυγούστου 2023, παραμονές του αγώνα για τα προκριματικά του Champions League, οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, εισερχόμενοι και διερχόμενοι ανενόχλητοι το μισό γεωγραφικό τμήμα της χώρας, πραγματοποιούν οργανωμένη επίθεση στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Τα πρωτόγνωρα και βίαια επεισόδια είχαν ως συνέπεια τραυματισμούς αρκετών εμπλεκομένων και τραγικό αποτέλεσμα τον θάνατο του φίλου της ΑΕΚ Μιχάλη Κατσουρή, μετά από τραύμα με μαχαίρι και ακατάσχετη αιμορραγία. Έχει γραφεί αναλυτικό κείμενο στην Athens Voice σχετικά με το τραγικό συμβάν, στο οποίο ασφαλώς δεν συμπεριλαμβανόταν λέξη για το αγωνιστικό σκέλος και τον επηρεασμό της ομάδας, των οπαδών, του οργανισμού ολόκληρου.

Το ματς αναβλήθηκε, η Ελλάδα πάγωσε, το ποδόσφαιρο πέρασε σε δεύτερη μοίρα, όπως και έπρεπε να γίνει. Η UEFA έλυσε τη σπαζοκεφαλιά της διαχείρισης της καυτής πατάτας ορίζοντας τη διεξαγωγή του πρώτου αγώνα στο Maksimir κεκλεισμένων των θυρών και τέσσερεις ημέρες αργότερα τη ρεβάνς.

Η ΑΕΚ, ανήμερα της Παναγίας, με τρομερή αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο έχει γυρίσει τούμπα το παιχνίδι στο Maksimir και έχει γίνει το φαβορί για την πρόκριση εναντίον της Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Ο Κώστας Γαλανόπουλος, σκόρερ του δεύτερου τέρματος στο τέλος του αγώνα, υψώνει τη γροθιά και σύσσωμη η σοκαρισμένη οικογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου τάσσεται υπέρ της ΑΕΚ. Για τον Μιχάλη.

Προφανώς κάτι μεταφυσικό συνέβη στη ρεβάνς στην αδιανόητα παράξενη ατμόσφαιρα της Νέας Φιλαδέλφειας και η ΑΕΚ, ενώ στο 90ο λεπτό χάνει με 2 γκολ διαφορά και είναι αποκλεισμένη, στο δέκατο λεπτό των καθυστερήσεων «εξαγνίζει» ένα μέρος της ύβρεως, ισοφαρίζει σε 2-2 και προκρίνεται. Η κραυγή του Τσίνο στο γκολ του είναι πιθανόν η τελευταία σπουδαία ανάμνηση που αφήνει ο εμβληματικός αυτός ποδοσφαιριστής στην ΑΕΚ και στον κόσμο της.

Το ότι η ΑΕΚ προκρίθηκε και δεν κατέστρεψε ποδοσφαιρικά τη σεζόν της από Αύγουστο μήνα, μικρή σημασία έχει στον απολογισμό της σεζόν. Ένα τέτοιο τραγικό γεγονός, μια τέτοια υπόθεση και απώλεια, μαζί με όλα όσα συμπαρασύρει και συμπαρέσυρε αφήνει στίγμα ετών, πολλώ δε μηνών.

Η ζωή συνεχίζεται για όλους μας, πλην των οικείων του Μιχάλη, πλην όμως ένας ζωντανός οργανισμός επηρεάζεται, καταβάλλεται, «χαλάει». Κατά μια έννοια, η δολοφονία του Μιχάλη είναι βέβαιο ότι επηρέασε σε τεράστιο βαθμό και τα μελλούμενα.

Η ΑΕΚ αποκλείστηκε καθαρά στα play offs του Champions League από τη βελγική Αντβέρπ, «μετακόμισε» στους ομίλους του Europa League και εκεί ήρθε απέναντι με το δεύτερο κομβικό στοιχείο που καθόρισε την πορεία της. Η κλήρωσή της ήταν η χειρότερη δυνατή: Άγιαξ, Μαρσέιγ, Μπράιτον. Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ είχαν άπαντες από μια «αδύναμη» ομάδα στον όμιλό τους, συνεπώς και τη δυνατότητα αν όχι να προκριθούν, να συνεχίσουν στην Ευρώπη και μετά τον χειμώνα «υποβιβαζόμενοι» σε κατώτρη διοργάνωση.

Ο ΠΑΟΚ ούτως ή άλλως ήδη πραγματοποιούσε μια θαυμάσια πορεία στο Conference, το πρόβλημά του ήταν μονάχα ο προκριματικός, όταν ήταν ακόμη ανέτοιμος. Ο Ολυμπιακός ήθελε πραγματικά πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αποκλειστεί έχοντας στον όμιλο την Μπάτσκα Τόπολα και ο Παναθηναϊκός αυτοκτόνησε στο τελευταίο του εντός έδρας παιχνίδι εναντίον της Μακάμπι στη Λεωφόρο. Και η ΑΕΚ;

Η ΑΕΚ ξεκίνησε ονειρικά στον όμιλο πραγματοποιώντας ουσιαστικά την καλύτερη εμφάνιση της σεζόν. Η νίκη με 2-3 επί της Μπράιτον του Ντε Τσέρμπι στην Αγγλία ήταν και παραμένει το highlight της σεζόν της ΑΕΚ και το μοναδικό ουσιαστικά επιτυχημένο δείγμα του «μοντέλου Αλμέιδα» στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Η ΑΕΚ κέρδισε όχι με κλεφτοπόλεμο, όχι εξαιτίας συγκυριών ή τύχης, αλλά επιβάλλοντας τον δικό της ρυθμό στο ματς, παίζοντας σπουδαίο ποδόσφαιρο, διαφημίζοντας τη λογική και τη νοοτροπία της. Η νίκη διασκέδασε το κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα (δύσκολη νίκη στο Βόλο, ισοπαλία με τον Ολυμπιακό εντός έδρας και πάνω απ’ όλα η ψυχρολουσία με τον Πανσερραϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια) και επί της ουσίας μετέθεσε την ενδοσκόπηση για αργότερα.

Η αδυναμία των ποδοσφαιριστών να παρακολουθήσουν το πολύ βαρύ πρόγραμμα με απανωτά παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη, το στενό rotation του προπονητή λόγω της μέτριας απόδοσης των «κλειδιών» που αναφέραμε προηγουμένως, η μη ύπαρξη εναλλακτικού πλάνου και η πολύ κακή βραδιά του Πολωνού διαιτητή Στεφάνσκι στο Βελοντρόμ με τη Μαρσέιγ, δημιούργησαν ένα πέπλο πίεσης, υπέρμετρου άγχους και ρήτρας «υποχρεωτικότητας» στα υπόλοιπα παιχνίδια.

Η πειστική νίκη με τον ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια αντί να αφυπνίσει την ΑΕΚ, ξύπνησε τον ΠΑΟΚ, ο οποίος έκτοτε πραγματοποίησε το καλύτερο κομμάτι της ούτως ή άλλως μαγικής σεζόν του. Η ΑΕΚ αντίθετα έχασε τον προσανατολισμό της και τουλάχιστον στις εγχώριες διοργανώσεις έβγαλε και κάποιες παθογένειες δίχως λόγο και αιτία. Η γροθιά στο μαχαίρι του Ματίας που δεν θέλει να ακούει για «προσοχή» στην άμυνα, η κόπωση, η εμφάνιση μερικής αλαζονείας εξαιτίας της απίθανης προηγούμενης σεζόν.

Η απόδοσή της στα ευρωπαϊκά ματς έθελγε αλλά χωρίς αποτελέσματα και υπήρχε η πεποίθηση ότι λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι υπόλοιποι, ότι «στην Ελλάδα τους έχουμε».

Οι δυο εντός έδρας ήττες με καλές εμφανίσεις από Μαρσέιγ και Μπράιτον και η ήττα με παράδοση όπλων στο Άμστερνταμ την τελευταία αγωνιστική με τον Άγιαξ, ήταν το ηχηρό καμπανάκι για μια ομάδα και έναν προπονητή με ούτως ή άλλως ευμετάβλητη ψυχολογία. Είχε επενδύσει πολλά ο Αλμέιδα στην ευρωπαϊκή παρουσία της «δικής του» ΑΕΚ. Η αποτυχία στο τελικό ταμείο έχει μικρή σημασία αν επήλθε δίκαια ή άδικα. Στο ποδόσφαιρο εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Διακοπή για ενδοσκόπηση και ανασύνταξη, όπως πέρσι με το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ, δεν υπήρχε. Η ΑΕΚ έπρεπε να φτιάξει το μυαλό και το σώμα της προϊούσης της σεζόν. Έμοιαζε να το καταφέρνει διότι δεν έχανε (μια ήττα από τον ΟΦΗ έκανε αρχές Οκτωβρίου, ανάμεσα στα ευρωπαϊκά ματς), από την άλλη είχε χάσει το spark.

Οι δυο απανωτές αναπάντεχες ισοπαλίες πριν τα Χριστούγεννα σε Αγρίνιο και Σέρρες την έφεραν σε δύσκολη θέση, κυρίως εξαιτίας της αδυναμίας της να διαχειριστεί πνευματικά και ψυχολογικά τη σεζόν. Ο Πισάρο εξαφανισμένος, οι παλιοί κατώτεροι του αναμενομένου, ο Πόνσε δεν είχε πάρει μπρος, ο Λιβάι μία στα πιτς και μια φοβικός στο χορτάρι. Ο Αλμέιδα προσπάθησε να ξυπνήσει επιθετικά την ομάδα, αλλά κι εκείνος είναι η αλήθεια δεν δοκίμασε εναλλακτικά πλάνα.

Ξέρετε, όταν γίνεται η επιλογή ενός ανθρώπου, μιας προσωπικότητας και δημιουργείται και αυτού του είδους η χημεία με διοίκηση και κόσμο, είναι πολύ δύσκολο να ζητηθεί από τον προπονητή «εναλλακτικός τρόπος». Δεν υπάρχει. Ειδικά με τον Αλμέιδα.

Όσοι παρακολούθησαν την ΑΕΚ από κοντά, αντιλαμβάνονται πλήρως. Η νίκη στο Καραϊσκάκης με τον Ολυμπιακό αρχές Ιανουαρίου μασκάρεψε και πάλι το ζήτημα της αγωνιστικής επάρκειας. Προσοχή, όχι με συνήθεις όρους, αλλά με όρους «ΑΕΚ», η οποία καλόμαθε το κοινό στο «sexy football», τη διαρκή πίεση ψηλά, την άμεση ανάκτηση της μπάλας, της δεκάδες τελικές, τη «διασκέδαση» στο ενενηντάλεπτο.

Πιθανόν να ήταν πολύ ψηλά και οι προσδοκίες. Σίγουρα ζητήθηκαν παραπάνω πράγματα από αυτήν την ομάδα, σίγουρα υπερεκτιμήθηκαν κάποια πράγματα και καταστάσεις, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το διαμορφωμένο status quo στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δημιουργούσαν στην ΑΕΚ μια επιπρόσθετη πίεση, η οποία έγινε ακόμα πιο έντονη μετά την απόφαση για το τρίμηνο lockdown στα γήπεδα και τη διεξαγωγή των παιχνιδιών κεκλεισμένων των θυρών.

Η εμφάνιση εναντίον του Παναθηναϊκού του νεοφερμένου Τερίμ ήταν το επόμενο καμπανάκι. Ο Παναθηναϊκός μετά από πολύ καιρό είχε στριμώξει την ΑΕΚ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, την «έπαιξε» με τα όπλα και τα δεδομένα της και επί της ουσίας δημιούργησε έξτρα πίεση. Δεν υπήρχε όπως μέχρι πρότινος, η βεβαιότητα ότι η ΑΕΚ «δεν παίζεται». Οι αντίπαλοι είχαν βρει τον τρόπο, κάθε ομάδα είχε τα δικά της προτερήματα και τις δικές της αδυναμίες.

Η ΑΕΚ ήταν κουρασμένη, είχε φορτσάρει πάρα πολύ στο ξεκίνημα, έπαιρνε κάποιες ανάσες στα μικρά ματς και στις διακοπές, αλλά δεν είχε κατορθώσει να ξεφύγει με διαφορά ασφαλείας από τους συνδιεκδικητές του πρωταθλήματος. Ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι για να ξαναβγεί πρωταθλήτρια έπρεπε να επαναλάβει το περσινό τρομερό της finish.

Αν η ισοπαλία στην Τούμπα –ισοφαριζόμενη στο τέλος– θεωρήθηκε μέσες άκρες φυσιολογικό αποτέλεσμα, η ισοπαλία στο Χαριλάου στέρησε από την ΑΕΚ και την πρώτη θέση στα play offs. Προηγουμένως, διαχειριζόμενη εντελώς λάθος το πρώτο παιχνίδι του Κυπέλλου εναντίον του Άρη, είχε αποκλειστεί από την ομάδα της Θεσσαλονίκης και από τον δεύτερο τίτλο που διεκδικούσε στη σεζόν.

Εκείνη την περίοδο θεωρήθηκε μικρό το κακό, ίσως επειδή η πεποίθηση για το πρωτάθλημα έστεκε ακόμη ψηλά. Στην επίγευση της σεζόν και αυτό λάθος αποδείχτηκε.

Ο Παναθηναϊκός με τον ανορθόδοξο Τερίμ έμοιαζε ο κύριος ανταγωνιστής, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός είχαν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και άπαντες στοιχημάτιζαν ότι σε κάποιο σημείο με τα απανωτά παιχνίδια θα «κλατάρουν». Αυτό που δεν έγινε αντιληπτό νωρίς, ήταν πως ο ΠΑΟΚ έχει τέτοια στεγανά που δεν θα λυγίσει μπροστά στο οτιδήποτε και ο Ολυμπιακός είχε βρει μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες τον κατάλληλο άνθρωπο για την τεχνική του ηγεσία.

Εν ολίγοις, ενώ οι άλλοι τρεις είχαν προσπαθήσει, καθένας με τον τρόπο του, να αλλάξουν τη σεζόν τους κατά τη διάρκειά της, η ΑΕΚ προσπαθούσε να επαναφέρει και να συνεφέρει τους περσινούς της ήρωες.

Ναι, έκανε συγκλονιστική σεζόν ο Βίντα, ο Ελίασον ήταν εξαιρετικός, ο Πινέδα είναι ο Πινέδα, ο Πόνσε ξεκίνησε να σκοράρει με εξαιρετική συχνότητα «κρύβοντας» την απουσία του Λιβάι, αλλά η ΑΕΚ εξακολουθούσε να δίνει την εντύπωση ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Η ομάδα σε αρκετές περιπτώσεις έμοιαζε άδεια, δίχως αυτή τη σπάνια ικανότητα και το ταλέντο της να ξεσηκώνει το θεατή και να «σκοτώνει» τον αντίπαλο. Ειδικά στα ντέρμπι που, ενώ στην κανονική διάρκεια τα είχε «καθαρίσει», στα play offs αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα της.

Απώλειες με «τους μικρούς» είχαν όλοι, δεν ήταν αυτό το ζήτημα της ΑΕΚ. Και ο Παναθηναϊκός έκανε δυο καταστροφικές ισοπαλίες με Λαμία και Κηφισιά στη Λεωφόρο που τον έστειλαν στην τέταρτη θέση και ο ΠΑΟΚ είχε χάσει στην Κρήτη, πήρε μόλις έναν βαθμό με τον συμπολίτη Άρη και εξάλλου είχε πάρει μόνο ένα ντέρμπι, εκείνο το απίθανο 2-4 στο Καραϊσκάκης, όταν ο Ολυμπιακός είχε ακόμη προπονητή τον Μαρτίνεθ και όχι τον Μεντιλίμπαρ, αλλά ούτε καν τον Καρβαλιάλ στο κάδρο. Πολύ αργότερα επανήλθε ο Ολυμπιακός, πολύ αργότερα βρήκε γιατρειά για τα δικά του προβλήματα και από παρίας ξανάγινε διεκδικητής του πρωταθλήματος. Και σίγουρα στο ξεκίνημα των play offs ελάχιστοι τον υπολόγιζαν.

Η νίκη στις καθυστερήσεις με το γκολ του Ελίασον εναντίον του Ολυμπιακού έδειχνε ότι η ΑΕΚ δεν θα παραιτηθεί εύκολα από τη διατήρηση των κεκτημένων. Κανείς δεν στάθηκε όμως στην εικόνα αυτής της νίκης. Η ΑΕΚ δεν ήταν καλύτερη από τον Ολυμπιακό, το αντίθετο θα απεικόνιζε ορθότερα την εικόνα του αγώνα.

Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε μάθει να στεκόμαστε στο τελικό αποτέλεσμα, δίχως να αναλύουμε τη βαθύτερη εικόνα. Δοκάρι και μέσα ήρωες – δοκάρι και έξω αποδιοπομπαίοι. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο να μην κερδίζει ο καλύτερος, γι’ αυτό είναι μαγικό το άθλημα, αλλά η εμμονή και η λατρεία των Ελλήνων φιλάθλων με τη νίκη και μόνον αυτή, είναι τεράστια παθογένεια του (ποδοσφαιρικού) λαού μας, ο οποίος ούτως ή άλλως έχει και ιδιαίτερη σχέση και «ίδιον» με την «κατσίκα του γείτονα».

Οι προκρίσεις του ΠΑΟΚ με την εκπληκτική ανατροπή εναντίον της Ντιναμό Ζάγκρεμπ και κυρίως η απίθανη ανατροπή του Ολυμπιακού με τη Μακάμπι, ανέτρεψαν τα ψυχολογικά δεδομένα και τους συσχετισμούς εκ νέου. Η ΑΕΚ δεν μετείχε στο πάρτι, το πρόγραμμα στα play offs θα γινόταν άνω-κάτω και συν τοις άλλοις πλησίαζαν τα απανωτά ντέρμπι. Αν η ήττα στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό δημιούργησε ανασφάλειες, η ισοφάριση από τον ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια στο παιχνίδι που καθόρισε συμπεριφορές και ψυχολογίες, ήταν το προτελευταίο κομβικό σημείο στη σεζόν.

Ο ΠΑΟΚ στην ισοφάριση του Οζντόεφ το πίστεψε. Πιθανότατα αυτό το γκολ είναι και εκείνο που έφερε μεταφυσικά και την ανατροπή αργότερα στην Τούμπα, εκεί που η ΑΕΚ ταξίδεψε με μια αδικαιολόγητη χαλαρότητα και απερισκεψία. Η καθαρή νίκη που «σκότωσε» τον Παναθηναϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια δημιούργησε την εσφαλμένη εντύπωση ότι το πρωτάθλημα τελείωσε. Για κάποιον λόγο υπήρχε η βεβαιότητα πως και οι υπόλοιποι θα σκοντάψουν, πως δεν υπάρχει περίπτωση να χαθούν όλα τα match ball που είχε η ΑΕΚ στην διάθεσή της.

Απλώς περίμενε να μάθει το αποτέλεσμα του εξ αναβολής αγώνα ΠΑΟΚ - Ολυμπιακού για τον τελικό της ανταγωνιστή. Τον Παναθηναϊκό τον είχε βγάλει από τη μέση, ουσιαστικά εκείνη η ήττα «τελείωσε» τον Τερίμ και οδήγησε στις αλυσιδωτές αντιδράσεις από τη διοίκηση του τριφυλλιού και τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής και της στρατηγικής του.

Αντιθέτως, η ΑΕΚ δεν «έμαθε», δεν «συνετίστηκε» ποτέ. Όταν η ΑΕΚ ταξίδεψε στην Τούμπα για το πρώτο match ball της, ο ΠΑΟΚ είχε αποκλειστεί από τη Μπριζ δίχως να υψώσει ανάστημα και έπαιζε τα ρέστα του. Το γκολ του Ντομαγκόι Βίντα ένα τέταρτο πριν τη λήξη έδινε ουσιαστικά πρωτάθλημα. Τελικά από αυτό το γκολ και τον εφησυχασμό στη συνέχεια γεννήθηκε η καταστροφή.

Ο ΠΑΟΚ όχι μόνο ισοφάρισε με το παιδί-θαύμα του, τον Κωνσταντέλια, αλλά βρήκε και το γκολ της νίκης στο 90 με τον Σάστρε, ένα γκολ στα όρια του υπέρλογου, του μεταφυσικού. Αυτό το γκολ, αυτή η ήττα στην Τούμπα «σκότωσε» την ΑΕΚ. Φάνηκε και από τα νεύρα και την ανεπίτρεπτη αντίδραση για το status του, από τον Ματίας Αλμέιδα στο τέλος του αγώνα.

Εκεί έγινε αντιληπτό υπό πόση πίεση τελεί ο προπονητής της ΑΕΚ, πόση συσσωρευμένη ένταση υπήρχε μέσα του, πόσο κρίνονταν όλα σε μια κλωστή. Η πρόκριση του Ολυμπιακού έκανε το κλίμα ακόμα χειρότερο. Οι ομάδες είναι ζωντανοί οργανισμοί, οι παίκτες συνομιλούν μεταξύ τους, αντιλαμβάνονται momentum και καταστάσεις. Το εξ αναβολής παιχνίδι στην Τούμπα το πήρε και αυτό ο ΠΑΟΚ.

Πλέον ήταν βέβαιο. Ο ΠΑΟΚ είναι ο τελικός αντίπαλος, αλλά η ΑΕΚ έχει την κατάσταση στα χέρια της. Σε δυο παιχνίδια μέσα σε πέντε ημέρες θα κρίνονταν όλα. Η ΑΕΚ είχε το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, μια κατάσταση παρόμοια με την περσινή του Παναθηναϊκού του Γιοβάνοβιτς στο ίδιο γήπεδο. Μόνο νίκη. Ο ΠΑΟΚ είχε ακόμη δυο ντέρμπι, απανωτά. Με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα και τον Άρη στο Βικελίδης. Μια του ισοπαλία θα αρκούσε για να κατακτήσει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα, ακόμη κι αν δεν κέρδιζε στο Καραϊσκάκης.

Η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκης πραγματοποίησε ίσως τη χειρότερη εμφάνιση της σεζόν της. Χειρότερη ακόμα κι από την ήττα στο Ηράκλειο από τον ΟΦΗ στις 2 Οκτωβρίου. Τα δυο παιχνίδια είχαν 8 μήνες απόσταση.

Δεν εμφανίστηκε ποτέ στο γήπεδο η ΑΕΚ στο κρισιμότερο παιχνίδι της σεζόν. Αντιδρούσε σπασμωδικά, έμοιαζε να έχει παραιτηθεί ήδη. Ο Ολυμπιακός την κέρδισε δίκαια με 2-0 και πλέον όλα επρόκειτο να εξαρτηθούν από το αποτέλεσμα του ΠΑΟΚ στο Κλεάνθης Βικελίδης. Η ιστορία έγραψε, ο ΠΑΟΚ κέρδισε και στο Χαριλάου, δεν διέκοψε ποτέ την ξέφρενη πορεία του και ανακηρύχθηκε Πρωταθλητής Ελλάδος για το 2024 με τον πλέον εμφαντικό τρόπο: κερδίζοντας και τα τέσσερα ντέρμπι στο τέλος των play offs.

Η ΑΕΚ δεν έχει προλάβει καν να διαχειριστεί την απώλεια. Ο Παναθηναϊκός σώζει τη σεζόν κατακτώντας έστω το Κύπελλο Ελλάδος με υπηρεσιακό προπονητή τον άλλοτε βοηθό του απολυμένου Γιοβάνοβιτς, Χρήστο Κόντη. Ο Ολυμπιακός έχει προκριθεί στον Τελικό του Conference League, ο οποίος –ωιμέ– διεξάγεται στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην Αγιασοφιά.

Οι λεπτομέρειες είναι που καθορίζουν την τραγικότητα της ιστορίας. Για τον καταρρακωμένο ψυχισμό του ΑΕΚτζή, η κατάκτηση του Conference στην έδρα της ΑΕΚ ήταν σαν ξύδι στην πληγή. Με τα επικοινωνιακά και σύγχρονα κοινωνιολογικά δεδομένα, ο κόσμος ήταν αδύνατον να το διαχειριστεί.

Δεν έκανε κακή σεζόν η ΑΕΚ. Μειονέκτησε σε στρατηγικής σημασίας landmarks της σεζόν. Και ο κόσμος της, ευτυχώς ή δυστυχώς, έπρεπε να διαχειριστεί τις μαζεμένες χαρές των άλλων. Γιορτή ο ΠΑΟΚ για το Πρωτάθλημα, γιορτή ο Παναθηναϊκός για το Κύπελλο και το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ, γιορτή ο Ολυμπιακός για την αδιανόητη κατάκτηση του Conference. Όλα πάνω-κάτω ίδια περίοδο, όλα να διαγράφουν τα προηγούμενα, να σβήνουν τα πάντα. Ένα κακό γλυκό χαλάει έναν πλούσιο δείπνο, ένα καλό θα μπορούσε να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις.

Η ΑΕΚ είναι ένας οργανισμός πολύ περίεργος, αλλόκοτος. Διαθέτει όλα τα εχέγγυα, όλες τις σταθερές, έχει έναν ιδιοκτήτη-ηγέτη που ασχολείται διαρκώς μαζί της και φέτος ολοκλήρωσε το όραμά του και όλες τις υποσχέσεις του όταν την ανέλαβε ξανά. Το γήπεδό της, ένα στολίδι για το ελληνικό ποδόσφαιρο, το υπέροχο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, το εξαιρετικό Μουσείο της Ομάδας που άνοιξε τις πύλες του στη συμπλήρωση των 100 της χρόνων, η οικονομική ευρωστία, η ισχυρή διοίκηση, ο προπονητής που λατρεύει ο κόσμος της, πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές που δίνουν χαρά. Κι όμως, ο κόσμος της ΑΕΚ είναι δυσαρεστημένος, ενοχλημένος, «χαλασμένος».

Δεν υπάρχουν οιονεί συνταγές μόνιμης επιτυχίας. Δεν είναι εύκολα κατανοητό αυτό από τον καλομαθημένο ή κακομαθημένο –αναλόγως την οπτική– Έλληνα οπαδό. Ο σχεδιασμός για την ερχόμενη σεζόν τελεί εν εξελίξει. Η ΑΕΚ έχει εντοπίσει τις αδυναμίες της, γνωρίζει τα προβλήματά της, το φετινό μάθημα ήταν σκληρό προκειμένου να αξιολογήσει διαφορετικά και τις πνευματικές και ψυχολογικές πτυχές του ποδοσφαίρου.

Είναι λάθος όμως να «σταυρώνεται» μια ομάδα ολόκληρη επειδή έχασε το πρωτάθλημα στο τελευταίο λεπτό. Το άξιζε ο ΠΑΟΚ, αλλά εάν η κεφαλιά του Καρίμ έβρισκε στόχο, η συζήτηση θα ήταν εντελώς διαφορετική. Η ψύχραιμη ανάγνωση είναι ότι και από τις αποτυχίες προκύπτουν πάντα χρήσιμα συμπεράσματα, εξάγονται πολύτιμες εμπειρίες και χαλυβδώνεται η θέληση. Αρκεί να μην διαρρηγνύονται ισορροπίες, να μην καταρρίπτονται σταθερές και να μην καταρρέουν τα πλάνα.

Συμβαίνει να χαθεί ένας τίτλος. Αυτά που δεν πρέπει να χαθούν είναι η πίστη, το όραμα, η ελπίδα. Η ΑΕΚ είναι βαθιά συναισθηματικός οργανισμός. Πολλές φορές δεν έχει τον τρόπο να διαχειριστεί τις χαρές, πόσω μάλλον τις λύπες. Διαθέτει τα στεγανά και τα συστατικά για να επιστρέψει. Με τον τρόπο της, με την ορμή της, με το πείσμα της, με τα δεδομένα της, με τη δική της ποδοσφαιρική πρόταση. Αρκεί να ξαναβρεί την ψυχή της.