Για ένα παιχνίδι της τρίτης κατηγορίας του Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος Σωματείων Αθηνών, της αρχαιότερης διοργάνωσης της χώρας από καταβολής ποδοσφαίρου.
Ο αγώνας του Κεραυνού Αγ. Βαρβάρας με την ομάδα του Πέρα Κλουμπ στο Γήπεδο Παπάγου «Σπύρος Βαρυπάτης»
Η κρυφή και φανερή επιθυμία του οπαδού της ομάδας της Αγίας Βαρβάρας «Κεραυνός» ως ολοκληρωτική επικράτηση επί παντός επιστητού εκστομίζεται με σφοδρότητα υπό το κράτος εντάσεως και θυμού: «Παντού Κεραυνός Είναι». Το κατηγόρημα φέρει ελλιπές κατηγορούμενο. Ο Κεραυνός, ως ομαδική υπόσταση των κατοίκων της Αγίας Βαρβάρας Αττικής στους πρόποδες του όρους Αιγάλεω, είναι Παντού. Το χρονικό και τοπικό επίρρημα δίνει την ουσία της υπάρξεως ποδοσφαιριστών, παραγόντων και οπαδών. Βρίσκονται παντού, κατισχύουν των πάντων, δεν αμφισβητούνται, δεν παραχωρούν, καλύπτουν άπασα την οικουμένη.
Η κραυγή δεν είναι προειδοποιητική, ούτε καν απειλητική, γιατί σε αυτή την περίπτωση η έκφραση θα περιοριζόταν στο «ο Κεραυνός είναι παντού» —προσέξτε, δεν αστειευόμαστε! Όμως, ασυνειδήτως ή απλώς παρασυρμένος από την ένταση της βουλιμίας, ο έξαλλος ζηλωτής, ο παθιασμένος άνθρωπος, τοποθετεί το επίρρημα στην αρχή και κλείνει την πρόταση με το βοηθητικό ρήμα χωρίς κατηγορούμενο. Υπό αυτήν την έννοια το Είναι αποκτά υπαρξιακή αξία. Ο «Κεραυνός» δεν είναι κάτι ή κάποιος. Δεν προσδιορίζεται επαρκώς ούτε χαρακτηρίζεται. Ο «Κεραυνός Αγίας Βαρβάρας» Είναι. Είναι το Είναι. Είναι η ουσία των πραγμάτων. Είναι τα ίδια τα πράγματα και Είναι επέκεινα αυτών. Και Είναι Παντού. Σαν μία θεϊκή οντότητα πέραν των ανθρωπίνων.
Το παιχνίδι διεξήχθη στο Γήπεδο Παπάγου «Σπύρος Βαρυπάτης» την Κυριακή 3 Μαρτίου 2024 στο πλαίσιο του τετάρτου ομίλου της τρίτης κατηγορίας του Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος Σωματείων Αθηνών, της αρχαιότερης διοργάνωσης της χώρας από καταβολής ποδοσφαίρου. Η συνάντηση ήταν κρίσιμη διότι οι δύο αντίπαλοι διεκδικούν μία θέση ανόδου στην δεύτερη κατηγορία. Ιδίως ο Αθλητικός Σύλλογος Πέρα Κλουμπ, που συνδέεται καταγωγικά με την αρχαιότερη εκ των δύο εναπομεινάντων ομάδων της Κωνσταντινούπολης. Η άλλη είναι ο Α.Σ. Ταταύλων, το αδελφό σωματείο της οποίας συμμετέχει στην ίδια ερασιτεχνική κατηγορία της Αθήνας αλλά στον δεύτερο όμιλο, και έπρεπε να νικήσει τους φιλοξενούμενους για να διατηρήσει ελπίδες στο, μάλλον αναμενόμενο, μπαράζ μεταξύ τους, στο τέλος της κανονικής περιόδου. Πριν τον αγώνα οι Πολίτες υπελείποντο δύο βαθμών των Αθιγγάνων της Αγία Βαρβάρας.
Τα ονόματα είναι και χαρακτηριστικά ταυτότητας, που ακόμα και στις μέρες μας, που η ιδεολογία του φύλου και της φυλής όχι απλώς υπαγορεύει αλλά επιβάλλει ουδέτερες αναφορές ταυτότητας επί ποινή κοινωνικής και διαδικτυακής διαγραφής, είναι αδύνατον να τα προσπεράσεις. Ο λόγος είναι σχετικά απλός. Και τα δύο μέρη δεν είναι απλώς συμβιβασμένα με τα στοιχεία ταυτότητάς τους αλλά φαίνονται ευχαριστημένα που τα έχουν. Αναγνωρίζουν τον εαυτό τους μέσω αυτών. Βέβαια, στην πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, οι Πολίτες, οι καταγόμενοι από την Κωνσταντινούπολη, φέρουν την αίγλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οπότε το όνομα περιβάλλεται από την αχλύ της υπερηφάνειας, σύσσωμης της επικρατείας αλλά και του συνόλου του ελληνισμού. Στον αντίποδα, στο άκουσμα του ονόματος τσιγγάνοι, γύφτοι, κατσίβελοι ή ρομά των κατοίκων των δυτικών προαστίων της Αθήνας η αντίδραση περιλαμβάνει στην καλύτερη περίπτωση μειδίαμα και στην χειρότερη τρόμο. Η μεσοαστική τάξη του κέντρου συχνά ψωνίζει στα εμπορικά καταστήματα ρούχων της Αγίας Βαρβάρας απομιμήσεις επωνύμων ετικετών, οπότε ανέχεται έως και διασκεδάζει με τις γλωσσικές και συμπεριφορικές ιδιορρυθμίες των αθιγγάνων. Από την άλλη κατακρίνει μετά βδελυγμίας την αναρχική, εξωθεσμική στάση τους, τις παρανομίες τους και την αθυροστομία τους. Παρεκβαίνω, ελαφρώς, για να υπενθυμίσω αντιγράφοντας από την wikipedia: «Οι Αθίγγανοι (αναφέρονται και ως Καθαροί ή Καθάρειοι) ήταν χριστιανοί αιρετικοί του 8ου αιώνα μ.Χ. των οποίων οι ρίζες εντοπίζονται στους Παυλικιανούς. Η αίρεση αυτή είχε ισχύ όχι εξαιτίας τόσο από τον αριθμό των μελών της, αλλά από το γεγονός ότι τα μέλη της ήταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, ακόμη και βυζαντινοί αυτοκράτορες. Σύμφωνα με το Μεγάλο Ετυμολογικό πήραν το όνομά τους επειδή δεν ήθελαν να τους προσεγγίζουν. Κατά έναν περίεργο, πλάγιο, δρόμο σχετίζονται με τους Βυζαντινούς. Εξάλλου οι αίρεση των Καθαρών ξεκίνησε από τα Πάταρα της Μικράς Ασίας, πήγε στα Βαλκάνια με το όνομα Βογομίλοι και έφτασε μέσω της Ρηνανίας στην νότια Γαλλία όπου είχαμε τους Καθαρούς, που επηρέασαν καθοριστικά του τροβαδούρους της Παναγίας ενώ υπέστησαν διωγμούς από την Ιερά Εξέταση των Καθολικής Εκκλησίας σε βαθμό αφανισμού, ακριβώς για την αναρχική συμπεριφορά τους· δεν υποτάσσοντο στην εξουσία της θεσμικής εκκλησίας».
Φυσικά, δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω προς την κατεύθυνση μιας ουσιοκρατικής αντίληψης της ανθρώπινης ιστορίας ή να συνδέσω συνωμοσιολογικώς ονόματα και καταγωγές. Τα στοιχεία της ταυτότητας ενέχουν προκαταλήψεις όπως και κάθε τι διαφορετικό. Θετικές ή αρνητικές δεν έχει μεγάλη σημασία. Στους μεγάλους πολυσυλλεκτικούς πολιτισμούς, που φιλοδοξούμε να ανήκουμε, την κοινωνική ενότητα την εξασφαλίζει το κράτος και η πρόνοια του, έτσι όπως εκφράζεται από τους νόμους και τα δικαστήρια. Πολίτης ή Τσιγγάνος υποχρεούται να πειθαρχεί στο κοινωνικό συμβόλαιο διατηρώντας τις ιδιορρυθμίες του, οι οποίες συνήθως βασίζονται στους μύθους που τις εξέθρεψαν.
Η χαμένη ευκαιρία
Οι φίλαθλοι του Κεραυνού Αγίας Βαρβάρας είχαν γεμίσει τις μισές κερκίδες του γηπέδου, φαινόμενο σπάνιο για παιχνίδι της κατηγορίας. Μπορεί να ήταν 150 άτομα. Είχαν κρεμάσει σημαίες και λάβαρα. Οι φίλαθλοι της γηπεδούχου ομάδας ήταν λιγότερο «φανταχτεροί», πιο μαζεμένοι και ίσως λίγο φοβισμένοι. Οι οπαδοί του «Κεραυνού» έβριζαν ορισμένους παίκτες της αντιπάλου ομάδας αλλά καθόλου τους διαιτητές. Πολύ ασυνήθιστη κατάσταση για τέτοιου είδους παιχνίδια, στα οποία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι οπαδοί του «Πέρα Κλουμπ» ήταν ήσυχοι και διακριτικοί. Ο «Κεραυνός» προηγήθηκε στο πρώτο ημίχρονο με τον καλύτερο επιθετικό παίκτη του, η ποδοσφαιρική ποιότητα του οποίου ξεπερνά κατά πολύ την κατηγορία που αγωνίζεται. Στο δεύτερο ημίχρονο χάθηκε η ευκαιρία από τους φιλοξενούμενους να «καθαρίσουν» το παιχνίδι. Στο 63’ το Πέραν ισοφάρισε.
Λίγο αργότερα, στο 83’, οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν εκ νέου με τον συνήθη ύποπτο (ήδη είναι πρώτος σκόρερ της κατηγορίας με 16 γκολ). Η κερκίδα παίρνει φωτιά και τα τύμπανα ηχούν. Όμως δύο λεπτά αργότερα οι γηπεδούχοι ισοφαρίζουν με τον ίδιο παίκτη που πέτυχε το πρώτο γκολ της ομάδας τους. Γίνεται σαματάς, τα πράγματα ξεφεύγουν ελαφρώς και ένας από την κερκίδα των φιλάθλων του «Κεραυνού» στοχοποιεί αντίπαλο οπαδό. Οι Αθίγγανοι κινούνται απειλητικά προς τους Πολίτες. Οι δεύτεροι υποχωρούν ατάκτως. Η κραυγή ισοπεδώνει: «Παντού Κεραυνός Είναι». Το παιχνίδι λήγει, υπό την καθοδήγηση ενός άψογου διαιτητή. Οι λογαριασμοί έμειναν ανοιχτοί για μετά το τέλος της κανονικής περιόδου. Όμως η προσταγή - επιθυμία αιωρείται ακέραια ισοπεδωτική. Δεν μπορεί να υπάρξει κανείς άλλος εκτός από εμάς.
9°
