Ο επαγγελματικός αθλητισμός στην Ελλάδα, το προϊόν που παράγεται και η έλλειψη θεάματος.
Την προηγούμενη Κυριακή, προσπάθησα να δω το ντέρμπι των «αιωνίων». Συνειδητοποίησα ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε κανέναν Έλληνα παίκτη και ο Ολυμπιακός μόνο τρεις! Και πως ο διαιτητής ήταν κι αυτός ξένος! Δανός!
Έψαξα τα ρόστερ των άλλων ομάδων της Super League. Oι περισσότερες - τουλάχιστον οι μεγάλοι σύλλογοι- έχουν κυρίως ξένους!
Όσο παρακολουθούσα το μέτριο θέαμα, μιλούσα με φίλους που έδειχναν να ξέρουν τον αφελληνισμό του αθλήματος. Αλλά να θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό να συμβαίνει…
Είμαστε μεταπράτες και στο ποδόσφαιρο! Εισάγουμε και δεν παράγουμε… Και μάλιστα, δεν καταφέρνουμε να διαθέσουμε στην αγορά ένα προϊόν που η «υπεραξία» του θα δημιουργούσε, έστω κάποιον στοιχειώδη «πλούτο». Γιατί μπορεί η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα να κάνουν κάτι ανάλογο αλλά οι «αποδόσεις» είναι πολλαπλάσιες των χρημάτων που δαπανούν για τα «πολυεθνικά» τους ρόστερ.
Τι ακριβώς επιδιώκουμε στον αθλητισμό, ως χώρα; Γιατί και στο μπάσκετ οι ομάδες ψάχνουν φτηνούς ξένους, αποκλείοντας τους Έλληνες παίκτες.
Από τη μία, δεν διαθέτουμε παραγωγικό σχολικό ή ερασιτεχνικό αθλητισμό κι από την άλλη, συμμετέχουμε σε μία αγορά επαγγελματικών συλλόγων όπου το προϊόν είναι μέτριο έως κακό.
Κατά συνέπεια, δεν παράγουμε παίκτες, δεν παράγουμε υγιείς συλλόγους, δεν παράγουμε θέαμα, δεν δημιουργούμε σωστές υποδομές για τις εθνικές ομάδες, δεν διασφαλίζουμε υπεραξίες για το εθνικό προϊόν του αθλητισμού.
Τι παράγουμε; Οπαδισμό, βία, ανώριμο ενθουσιασμό, μαύρο χρήμα, κοινωνική μιζέρια και πελατειακές σχέσεις με απόπειρες ανάμιξης του πολιτικού συστήματος.
Βρέθηκα στο κλειστό του ΟΑΚΑ τον Σεπτέμβριο στον αγώνα της εθνικής με το Βέλγιο. Ήταν μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Οικογένειες, παρέες κοριτσιών, νεαρά ζευγάρια, μικρά παιδιά. Ένα κατάμεστο γήπεδο από κόσμο που πήγε να απολαύσει μόνο το θέαμα. Όχι να βρίσει και να εκτονωθεί.
Το ξέρω ότι ο Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να είναι πάντα εδώ. Αλλά θυμίζω ότι κάποτε, τα γήπεδα γέμιζαν για τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Αναστόπουλο, τον Σαραβάκο και πολλούς άλλους ‘Ελληνες «σταρ» που το εγχώριο σύστημα είχε δημιουργήσει για να «πουλήσει το προϊόν» του!
Κάτι δεν πάει καλά γενικότερα, στον επαγγελματικό αθλητισμό. Μπορεί να χτίζουμε νέα γήπεδα αλλά δεν παράγουμε θέαμα. Ούτε και αθλητές που θα το δημιουργήσουν. Ακολουθούμε τη μέθοδο του αρρωστημένου, αντιπαραγωγικού «μικροκαπιταλισμού» όπου οι «μεταπράτες» καιροσκόποι εισάγουν έτοιμες λύσεις, χωρίς καμία νέα συσσώρευση «κεφαλαίου» στην αγορά μας.
Οι ελληνικοί σύλλογοι, εκτός από τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ, δεν μπορούν πια να διακριθούν πουθενά. Οι εθνικές ομάδες δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους (στελεχώνονται από Έλληνες που παίζουν ή αναδεικνύονται σε ξένες αγορές). Και τα νέα παιδιά αποθαρρύνονται να ασχοληθούν με μία δραστηριότητα που δεν θα τους δώσει ευκαιρίες για εγχώρια επαγγελματικά καριέρα.
Δεν είμαι καθόλου ρομαντικός. Ούτε και με ενδιαφέρει τόσο η «εθνική υπόσταση» του αθλητισμού. Με νοιάζει το αποτέλεσμα που η αγορά στην οποία ζούμε, διασφαλίζει για ό τι παράγουμε και απολαμβάνουμε. Αυτό που έχουμε τώρα δεν δίνει ούτε χρήμα ούτε δόξα ούτε υγεία ούτε θέαμα στις ζωές μας. Είναι μίζερο, πρωτόγονο και αδιάφορο για την κοινωνία μας. Κι ας γεμίζουν- περιστασιακά πιστεύω- τα γήπεδα λίγων ομάδων.
Δεν περνάμε καλά μ’ αυτό το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και γενικότερα με τα προϊόντα του επαγγελματικού αθλητισμού.
Πρέπει να αλλάξουν οι κανόνες, οι όροι, οι στόχοι. Να βρούμε τρόπο να μας αρέσει αυτό που γίνεται. Και να δώσουμε ευκαιρίες στην αγορά μας. Στα νέα παιδιά να κάνουν καριέρα. Και στους επιχειρηματίες να βγάλουν στα αλήθεια χρήματα. Από το προϊόν που πουλάνε στα γήπεδα…
13°
