Copy paste στην αστειότητα του Κοντονή

Στην άγονη, φυσικά, σύσκεψη για τα μέτρα τάξης στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας έγινε το εξής καταπληκτικό: η αστυνομία δήλωσε αδυναμία να καταθέσει σχέδιο περιφρούρησης και εξασφάλισης της ομαλής διεξαγωγής του αγώνα από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν έχει αποφασίσει (ακόμα!) με ποιο τρόπο θα χειριστεί το παιχνίδι. Οι παρόντες έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ειδικότερα ο «τροϊκανός επιτηρητής» Φούσεκ δεν πίστευε σ’ αυτό που έβλεπε και άκουγε… Πήγε εκεί σίγουρος, πως θα υπάρχει έτοιμη μια υποτυπώδης έστω λύση που θα πρόσφερε κάποιες εγγυήσεις ώστε να γίνει το ματς με κόσμο όπως απαιτεί η ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, αλλά συνάντησε μια ομάδα ευθυνόφοβων ανθρώπων που ο καθένας έλεγε με τον τρόπο του... «κάντε ό,τι θέλετε, αλλά αν γίνει οτιδήποτε, δεν θα φταίω εγώ»!

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτές τις μέρες γράφει ιστορία! Ετοιμάζεται για τον τέταρτο σερί τελικό της ανωμαλίας. Και θεωρεί ασφαλέστερη λύση ένα ματς μπροστά σε 65 χιλιάδες άδεια καθίσματα. Το ίδιο που είχε κάνει το 2015 ο... επαναστάτης Κοντονής όταν προτίμησε να βάλει στον τελικό Ολυμπιακού - ΑΕΚ τους μπράβους των δύο προέδρων αντί για τον απλό κόσμο και... κατάφερε να γίνει το ματς χωρίς επεισόδια για να γελάει μετά μαζί μας όλη η ποδοσφαιρική υφήλιος.

Το ίδιο πάει να γίνει και τώρα, όταν οι (υποτιθέμενοι) αρμόδιοι έχουν μια σειρά από λύσεις στις οποίες δεν καταφεύγουν όχι από άγνοια, αλλά από τρόμο πως το οποιοδήποτε έκτροπο πιθανότατα θα σκάσει στα χέρια τους.

Θα μπορούσαν το πιο απλό: να μη δώσουν εισιτήρια στους οργανωμένους των δύο ομάδων, αλλά να προτιμήσουν κανονικούς ανθρώπους που διψάνε να παρακολουθήσουν ένα τέτοιο παιχνίδι, αλλά οι χούλιγκαν ουσιαστικά τούς το απαγορεύουν. Ή να γεμίσουν τις κερκίδες μαθητές με ευθύνη των σχολείων, των καθηγητών και των γονιών. Έχει γίνει πολλές φορές και πέτυχε απόλυτα επειδή τότε το ήθελαν όλοι. Ή να βάλουν μόνο γυναίκες στο γήπεδο, όπως δοκιμάστηκε με επιτυχία στην Τουρκία.

Τίποτα απ’ αυτά... Σε περίπτωση που πάρουν εισιτήρια, θεωρούν χρέος τους να τα δώσουν πρώτα και κύρια στα βλαμμένα συνδεσμιτάκια που προστατεύουν και μετά (αν και όσα περισσέψουν...) να πάνε στους υπόλοιπους. Κανείς δεν σκέφτεται να βάλει φρένο σ αυτή την  καταστροφική πρακτική και να προτιμήσει την μοναδική και μόνιμη λύση στο πρόβλημα.

Αντίθετα, όλοι δίνουν ρεσιτάλ ανικανότητας. Και το χειρότερο είναι ότι την επόμενη του αγώνα θα βρίσκονται στις θέσεις τους ακλόνητοι, κατηγορώντας όλους τους άλλους, πλην του εαυτού τους, επειδή δεν κατάφεραν να αρχίσουν και να τελειώσουν ομαλά ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.