Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνέντευξη του Λουτσιάνο Γκαλέτι που δημοσιεύτηκε στην ελληνική έκδοση του περιοδικού «People». Ο χαρισματικός πρώην παίκτης του Ολυμπιακού, ο οποίος αγωνίζεται πλέον στον ΟΦΗ, επανακάμπτοντας έπειτα από μακροχρόνιο πρόβλημα υγείας, αναφέρεται σε πολλά πράγματα για την ζωή του και το ποδόσφαιρο και φυσικά δίνει μεγάλη έμφαση στη σοβαρή ασθένεια που αντιμετώπισε. Μετά την διάγνωση για «νεφρική ανεπάρκεια βαριάς μορφής» και μια μεταμόσχευση νεφρού με δότη τον πατέρα του περιμένει πως κα πως και να παίξει ξανά ποδόσφαιρο αξιώσεων.
Ο Αργεντινός άσος ακόμα και τώρα αναπολεί τι πέρασε: «Ναι, νιώθω σαν να ξύπνησα από ένα κακό όνειρο. Σκεφτείτε πώς ένιωσα όταν τη μία μέρα σκόραρα απέναντι στην Λάρισα και την επομένη, χωρίς να χτυπήσω, μου έλεγαν ότι δεν θα ξαναπαίξω μπάλα. Με έτρωγε το “γιατί;” και τελικά ούτε οι γιατροί δεν μπόρεσαν ποτέ να μου εξηγήσουν τι το προκάλεσε. Έκανα τόσες εξετάσεις και δεν έμαθα τελικά πώς προέκυψε αυτό το πρόβλημα».
«Δεν απαντούσαν στα τηλέφωνά μου»
Κάπου εκεί γίνεται μνεία και στον Ολυμπιακό με τον παίκτη να ρίχνει σαφείς βολές και να έχει μεγάλα παράπονα: «Δεν είναι ψέματα ότι στο μυαλό μου είχα τον Ολυμπιακό. Ήξερα, όμως, ότι δεν γινόταν. Ο κόσμος του Ολυμπιακού ήταν κοντά μου και δεν έχω κανένα παράπονο. Εκείνοι που ποτέ δεν μπόρεσα να βρω ήταν από την διοίκηση του Ολυμπιακού. Εξαφανίστηκαν. Κανένας δεν με πήρε τηλέφωνο, κανένας δεν απαντούσε στα δικά μου τηλεφωνήματα. Προσπάθησα πολλές φορές να τους βρω, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν ενδιαφέρθηκαν για μένα και νιώθω θυμό γι’ αυτό. Την μια μέρα ήμουν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας και την επόμενη έγινα ένα τίποτα».
Στην συνέχεια ως προς την διαμάχη που είχε με τους Πειραιώτες τονίζει: «Για μένα δεν είναι σημαντική η νίκη μου στο δικαστήριο. Δεν ήθελα να πάω στο δικαστήριο με τον Ολυμπιακό! Το σοβαρό είναι ότι με άφησαν και μου φέρθηκαν με αυτό τον τρόπο. Δεν έχω βρει καμία εξήγηση γι’ αυτό. Μόνο να μιλήσω με τον πρόεδρο ήθελα. Και αυτό θέλω ακόμα και τώρα. Να μιλήσω μια φορά μαζί του. Για όλα. Ο κύριος Μαρινάκης και εγώ. Δε θέλω να υπάρχει σκιά στη σχέση μου με τον Ολυμπιακό, γιατί η καρδιά μου ανήκει ακόμα εκεί. Και φυσικά σκέφτομαι την ημέρα που θα επιστρέψω στο Καραϊσκάκη, αλλά το πιο σημαντικό παιχνίδι της καριέρας μου ήταν το πρώτο του πρωταθλήματος στο Γεντί Κουλέ, την έδρα του ΟΦΗ. Περίμενα χρόνια αυτή την ημέρα».
«Με την φιλοσοφία Κόκκαλη θα πηγαίναμε ευρωπαϊκό τελικό»
Η συζήτηση περιστρέφεται και γύρω από τον Ολυμπιακό του Ερνέστο Βαλβέρδε: «Όσο ήταν ο Κόκκαλης στην ομάδα, αγόραζε ποδοσφαιριστές που διακρίνονταν σε μεγάλα ξένα πρωταθλήματα. Αν ο Ολυμπιακός συνέχιζε με την ίδια φιλοσοφία, τότε θα μπορούσε -γιατί όχι;- να φτάσει και σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις παίζουν ομάδες με απεριόριστο μπάτζετ, όπως η Ρεάλ, η Τσέλσι. Ωστόσο στο ποδόσφαιρο, με συνεχή προσπάθεια, όλα γίνονται.
»Όσο για την Ελλάδα ξεκινώντας κάθε παιχνίδι ξέραμε ότι είχαμε περισσότερες πιθανότητες από κάθε άλλη ομάδα για να νικήσουμε. Γιατί; Επειδή είχαμε την καλύτερη ομάδα. Δεν έχει να κάνει με εύνοια αυτό. Εξάλλου σε κάθε πρωτάθλημα συμβαίνει αυτό λίγο με τις μεγάλες ομάδες». Ο Γκαλέτι μίλησε και για το νούμερο 7 και την σημασία που έχει στην ζωή του αλλά και το πόσο δέθηκε με την Ελλάδα καθώς ήθελε να γυρίσει στην χώρα μας να παίξει πάλι ποδόσφαιρο.
Αναφέρει σχετικά: «Όταν ανάρρωσα, η Εστουντιάντες, η ομάδα όπου μεγάλωσα ποδοσφαιρικά και έκανα έξι μήνες προπόνηση μαζί της, μου πρότεινε να μείνω. Αλλά στο κεφάλι μου υπήρχε μόνο μια ιδέα: Να παίξω στην Ελλάδα. Γιατί μου αρέσει η χώρα, η ζωή και η οικογένειά μου λατρεύει αυτό το μέρος. Νιώθω το σεβασμό των ανθρώπων εδώ κι αυτό είναι το σπουδαιότερο έπαθλο που κέρδισα στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να φύγω από εδώ. Ούτε όταν τελειώσω την καριέρα μου. Αν όλα πάνε καλά, θέλω να μείνω για πάντα στην Ελλάδα. Δεν θέλω να γυρίσω στην Αργεντινή. Εδώ το μέρος έχει κάτι ξεχωριστό, δεν μπορώ να το εξηγήσω».
Φυσικά σε όλα αυτά δεν ξεχνά την προσφορά του πατέρα του προς αυτόν αλλά και τον ΟΦΗ και τον Μάνθο Πουλινάκη που τον εμπιστεύτηκαν: «Δεν μπορούσα να φύγω από το ποδόσφαιρο με αυτό τον τρόπο. Θέλω να γράψω το τέλος μου στο γήπεδο, όχι στα νοσοκομεία. Πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια, αλλά να που είμαι εδώ ξανά, χάρις στην βοήθεια του πατέρα μου και της οικογένειάς μου. Ο γιατρός μού είχε πει πως, αν έβρισκα συμβατό δότη, θα μπορούσα να ξαναπαίξω. Όπως έκανε ο Κλάζνιτς της Βέρντερ Βρέμης και στο μπάσκετ ο Αλόνζο Μούρνινγκ και ο Σον Έλιοτ.
»Είχα ψάξει και είχα μάθει ότι μπορούσα! Όλα τα μέλη της οικογένειάς μου έκαναν εξετάσεις και τα όργανά τους ήταν συμβατά. Τότε ο πατέρας μου, που έπαιξε σπουδαία μπάλα τη δεκαετία του '70 και ήξερε τι σημαίνει για μένα να βρεθώ πάλι στα γήπεδα, αποφάσισε ότι θα δώσει εκείνος το νεφρό του. Μπήκαμε μαζί σε κλινική του Μπουένος Άιρες τον Οκτώβριο του 2012. Εκείνος πρώτος, για να του αφαιρέσουν το όργανο, και εγώ στην συνέχεια, για να γίνει η μεταμόσχευση» .
Εκτός των άλλων ξεκαθαρίζει πως όταν τελείωσε η επέμβαση και ξύπνησε ένιωσε άλλος άνθρωπος και έτοιμος να ξαναπαίξει μπάλα: «Περιμένω τόσο καιρό, οπότε θέλω να δω κι εγώ πού θα φτάσω. Είμαι αισιόδοξος, αλλά όχι σίγουρος. Και δεν θέλω να κοροϊδέψω κανέναν. Δεν είναι εύκολο να ξαναγίνω αυτός που λες, αλλά θα προσπαθήσω πολύ για να το πετύχω. Να ξέρετε πάντως ότι δεν νιώθω κανένα φόβο. Θα μπω στη μάχη όπως παλιά».
Όσο για τον ΟΦΗ; «Χρωστάω στον ΟΦΗ που με εμπιστεύτηκε και ειδικά στον πρόεδρο, Μάνθο Πουλινάκη. Είχα μιλήσει με κάποιες ελληνικές ομάδες πριν τον ΟΦΗ και με τον κύριο Λεμονή, που μπορώ να πω ότι είναι σπουδαίος άνθρωπος. Όταν όμως μίλησα με τον κύριο Πουλινάκη, δεν υπήρχε άλλη ομάδα για μένα. Με έπεισε με το πλάνο του. Η συνεργασία μας δεν θα περιοριστεί μόνο στο να παίξω ποδόσφαιρο. Θέλω να βοηθήσω στο μέλλον να έρθουν κι άλλοι μεγάλοι παίκτες. Προς το παρόν, ο ΟΦΗ μού δίνει την ευκαιρία να πάρω εγώ την απόφαση για το τέλος μου».
15°
