Αν σκεφτούμε ότι ο Μπεν, που έβαλε στα δύο από τα τρία γκολ με τελειώματα μεγάλου φορ, θα είναι −καλώς εχόντων των πραγμάτων− αναπληρωματικός του Εμενίκε, καταλαβαίνουμε πόσο καλύτερος μπορεί να είναι φέτος ο Ολυμπιακός σε σχέση με το «πράγμα» που βλέπαμε πέρυσι.
Μόνο που σε κάτι ματς όπως το 3-1 με την Παρτιζάν, πέρα από το ότι οι νίκες και η πρόκριση είναι απαραίτητα συστατικά για να ξεκινήσει καλά η χρονιά, υπάρχουν και σημεία που μπορούν να ξεγελάσουν και να κρύψουν πίσω από την πρώτη καλή εντύπωση, αδυναμίες που πιθανότατα θα βγουν στην πορεία. Τα παράλληλα παιχνίδια σε πρωτάθλημα και Ευρώπη χρειάζονται αντοχή, συνέπεια, συνέχεια και προσήλωση, δηλαδή στοιχεία που δεν γίνεται να φανούν από το ένα ή τα δύο πρώτα παιχνίδια.
Εκεί θα δούμε και την αξία τού έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενου Χάσι που τον είδαν όλοι (πλην του Μαρινάκη) με στραβό μάτι αμέσως μετά την πρόσληψή του. Και η αλήθεια είναι πως στο πρώτο παιχνίδι η ομάδα έχασε τον προσανατολισμό της για μεγάλα διαστήματα. Αμέσως μετά το πρώτο γκολ, οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές «ενθουσιάστηκαν» τόσο πολύ που βγήκαν μπροστά για να βάλουν... πέντε! Κι όταν το σκορ έγινε 1-1 χρειάστηκε να περάσει μισή ώρα μέχρι να ξαναπάρουν τα πάνω τους και να διεκδικήσουν τον αγώνα.
Στην πραγματικότητα, η συνολική απόδοση του Ολυμπιακού στηρίχτηκε, πέρα από τη ρέντα του Μπεν, στη φρεσκάδα και στην καλή βραδιά του Οφόε, του Μάριν και του Καρσελά. Αυτοί κατάφεραν να πατσίσουν στη διστακτικότητα του Καπίνο, τα παιδικά λάθη του Κούρτη, την ανετοιμότητα του Ρέτσου, το τρακ του Σιώπη και την ανυπαρξία του Σεμπά. Κι όποιος έχει τη δυνατότητα να δει σε επανάληψη το δεύτερο γκολ, ας προσέξει την κίνηση με την οποία ο Καρσελά απελευθέρωσε τον Μπεν για να καταλάβει πόσο πολύτιμος μπορεί να αποδειχθεί για τον Ολυμπιακό ο νέος του παίκτης.
Από την άλλη, μη ξεχνάμε ότι δύο από τους θεωρούμενους βασικούς, δηλαδή ο Εμενίκε και ο Βούκοτιτς, έμειναν ουσιαστικά έξω. Ο Ρέτσος έπαιξε πριν τελειώσει την αποθεραπεία του επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο Ρομαό ήταν λύση ανάγκης στο κέντρο της άμυνας. Ο Φορτούνης έπαθε ξαφνικά στομαχόπονο. Ο Ταχτσίδης ήταν ανέτοιμος και εκτός λίστας. Και ο Μποτία με τον Ελαμπνετλαουί έμειναν από τραυματισμούς.
Στην πραγματικότητα, η ομάδα κατάφερε να κρύψει τις όποιες αδυναμίες της και να κυριαρχήσει σε ένα ματς που, αν το έχανε, θα ήταν σα να γκρέμιζε με το ξεκίνημα ολόκληρη τη νέα χρονιά.
Βέβαια ποτέ κανένας δεν μπορεί να κριθεί και να βγει καλός ή κακός από ένα και μόνο παιχνίδι. Για παράδειγμα:
Ο Ρέτσος, λογικά, αποκλείεται να κάνει ως το τέλος της σεζόν χειρότερο ματς.
Ο Ρομαό θα παίξει αργά ή γρήγορα στο κέντρο, όπου είναι η θέση του.
Ο Φορτούνης θα μπει γρήγορα για να δώσει τον ρυθμό που συνηθίζει όταν είναι στις καλές του.
Ο Οφόε έδειξε με την πρώτη πόσο έξυπνα και αποτελεσματικά μπορεί να γεμίσει τα περσινά κενά που υπήρχαν στα χαφ.
Ο Καρσελά είναι ο παίκτης που είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός από την εποχή που έχασε τον Γκαλέτι.
Και φυσικά ξεπετάχτηκε από το πουθενά ο Μπεν που τόσα χρόνια στριφογύριζε μεταξύ Βέροιας, Λεβαδειακού και Πανιωνίου, για να δώσει τη λύση που χρειαζόταν ο προπονητής στη θέση του γκολτζή.
Είδαμε λοιπόν ότι μετά το φιάσκο με τον Μποκανί, ο Ολυμπιακός γέμισε ποιότητα με στοχευμένες κινήσεις στα σημεία ακριβώς που χρειαζόταν. Το υλικό του δεν έχει καμία σχέση με το ντόπιο τουλάχιστον ανταγωνσιμό, έτσι όπως εκφράζεται από τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό.
Μένει να δούμε για να κρίνουμε τα δύο «βαριά χαρτιά»...
Ο Εμενίκε για τον οποίο τόσος θόρυβος γίνεται, με το που μπήκε στο 89' έβαλε το τρίτο γκολ σαν σε προπόνηση αλλά γενικά είναι ένα μυστήριο τρένο. Παίκτης - λαχείο, καχύποπτος και ανασφαλής. Ή προσαρμόζεται στο νέο του περιβάλλον και φορτώνει όλο τον κόσμο γκολ, ή σπαταλάει τη δύναμη του σε άχρηστα πράγματα δεξιά κι αριστερά όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Κι ο Βούκοτιτς παρότι... απαγορεύεται να αποτύχει, έχει πολλές αδιάβαστες σελίδες στο βιογραφικό του.
13°
