Απολαμβάνω από τη νύχτα της Παρασκευής τους καβγάδες ανάμεσα στους βάζελους και στους γαύρους για το ντέρμπι που τελείωσε πριν από λίγες ώρες.
Περιβόλι το f/b και το Τwitter...
Οι Ολυμπιακοί, σχεδόν μεθυσμένοι επειδή μετά το ποδόσφαιρο έχουν κυριαρχήσει πλέον και στο μπάσκετ, θέλουν να πιστεύουν πως εδραιώνουν αργά αλλά σταθερά κι εκεί τη δική τους αυτοκρατορία:
* Το εξοχικό άλλαξε έδρα. Πελάτες μουουουου!
* Αυτό που τους πατάμε την στιγμή που νομίζουν ότι μας έχουν από κάτω, αξία ανεκτίμητη.
* Τρεις μέρες πυρετό και δεν έχω πάρει ούτε ένα χάπι. Σε καταστρέφω εντός και εκτός γηπέδου, Γιαννακόπουλε!
*Πού είναι αυτοί που έγραφαν για ΣΕΦ και εξοχικά, που μίλαγαν για Κλαψόπουλους και κορόιδευαν για τις ισοβαθμίες πέρυσι. Σα να συνωμοτεί ο μύθος V-Span!
Αντίθετα, οι Παναθηναϊκοί βγάζουν περισσότερο ελπίδα για το μέλλον και λιγότερο απογοήτευση. Ψάχνουν να πιαστούν από κάπου καθώς μέσα τους βαθιά υπάρχει ο φόβος, μη τυχόν και ζήσουν τα επόμενα χρόνια μέρες ποδοσφαίρου και στο μπάσκετ. Η ομάδα πάνω στην οποία ακουμπούσαν ως τώρα έχασε από τον Ολυμπιακό δύο φορές μέσα σε λίγες μέρες. Και τις δύο καθαρά:
*Εχεις χάσει τον Τζέιμς κάνα δίμηνο τώρα... Χάνεις και το βασικό σου τεσσάρι, τον Γκιστ. Αναγκάζεται να παίζει ο Καλάθης σχεδόν σε όλο τον αγώνα ... Εχεις μπροστά σου μια καλή ομάδα και χάνεις πάλι στο τελευταίο σουτ. Θέλω να δω τον ΠΑΟ υπερπλήρη στα πολύ κρίσιμα ματς της χρονιάς. Εκεί να δούμε.
*Εσύ ρε πιτσιρικά, που γράφεις "ΠΑΟ 13" στις τουαλέτες του σχολείου σου... Εσύ, που τα χάλασες με τη γκόμενά σου εξ αιτίας του Παναθηναϊκού. Εσύ που του Αγίου Βαλεντίνου φώναξες "ΠΑΟ γερά και χρόνια μας πολλά". Εσύ, που έχεις βαρεθεί να σου λένε οι δικοί σου "πότε θα σοβαρευτείς"... Εσύ, που κατά βάθος ξέρεις ότι είναι επικίνδυνος ο έρωτας με το τριφύλλι... Ρε σεις, όλοι για έναν ΠΑΟ ζούμε!
*Την ομάδα που μου έχει χαρίσει έξι ευρωπαϊκά, πρωταθλήματα και
κύπελλα δεν θα την κράξω Ποτέ!!! Η ομάδα έπαιξε πολύ καλά. Θέλει δουλειά ακόμη... Τόσα χρόνια μας στηρίζετε εσείς, τώρα θα σας στηρίξουμε εμείς.
Και φυσικά υπάρχουν οι αναφορές των αληθινών μπασκετικών που δεν βλέπουν τις φανέλες, αλλά το παιχνίδι:
*Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός συνέχισαν από εκεί που το άφησαν το καλοκαίρι. Μπασκετάρα με ρυθμό, με πρωταγωνιστές να αλλάζουν ανά δεκάλεπτο, με διακυμάνσεις, με τεράστιες φάσεις. Απόλαυση για κάθε Ευρωπαίο που αγαπά το καλύτερο άθλημα στον κόσμο και μπόρεσε να το παρακολουθήσει.
Όλα αυτά βέβαια κρύβουν μέσα τους μεγάλες δόσεις ποδοσφαίρου. Από τότε που έφυγαν ο Γκάλης με τον Γιαννάκη και τ άλλα παιδιά, το ελληνικό μπάσκετ έγινε για πολλούς κάτι σαν την μεθαδόνη: υποκατάστατο του ναρκωτικού που λέγεται ποδόσφαιρο. Οι περισσότεροι από εκείνους που παρακολουθούν, ανακατεύουν σχεδόν πάντα το 73-38 του 1996 με κάποιο 3-0 ή 4-0, τον Διαμαντίδη με τον Βαζέχα, τον Κάκο με τον Κορομηλά και τον Μπερτομέου με τον Ινφαντίνο.
Ελάχιστο πια το καθαρά μπασκετικό κοινό που παρακολουθεί. Το ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ γεμίζουν με οπαδούς της «κανονικής μπάλας» που ψάχνουν τις νίκες και την επιβεβαίωση στην «πορτοκαλί με τα σπυράκια», είτε επειδή αντίπαλος είναι ο «αιώνιος εχθρός», είτε γιατί η ποδοσφαιρική τους ομάδα δεν πάει καλά. Ίδια περίπου εικόνα και στην ξεπεσμένη «μπασκετομάνα» Θεσσαλονίκη. Μόνο τα Άρης - ΠΑΟΚ μεταξύ τους, άντε και με Ολυμπιακό - Παναθηναϊκό, απασχολούν. Τα γήπεδα τον υπόλοιπο καιρό σχεδόν άδεια.
Όμοια η κατάσταση και στους γείτονες, στο Φενέρ - Γαλατά της Πόλης ή στο Ερυθρός Αστέρας - Παρτίζαν στο Βελιγράδι. Αντίθετα, στην Ισπανία κάθε εμφύλιος έχει τους δικούς του φαν. Μπορεί να παίζουν η Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης την ίδια ώρα στο «Καμπ Νόου» και στο «Παλάου Μπλαουγκράνα» και να είναι και τα δύο γεμάτα. Στην Ιταλία ή στη Γαλλία τα ποδοσφαιρικά κλαμπ δεν έχουν καμία σχέση με τα μπασκετικά. Άλλος, ας πούμε, ο κόσμος της Αρμάνι Μιλάνο κι άλλος της Ιντερ ή της Μίλαν. Διαφορά κουλτούρας και φιλοσοφίας...
11°
