Την ώρα που ο «ταχυδυναμικός» (όπως τον χαρακτήρισε στη συνέντευξη τύπου ο Νίκος Κωστένογλου, αποδίδοντας τα εύσημα στον εαυτό του που τον πέρασε στο ματς) Βίκτωρ Κλωναρίδης πλάσαρε τον Καρνέζη γράφοντας χθες το βράδυ το 2-0 στο ΟΑΚΑ, ουσιαστικά έχριζε τον πρωταθλητή του 2012. Τελικά, η κούπα της φετινής χρονιάς θα πάει στον καλύτερο (και πιο ισχυρό σε όλα τα επίπεδα Ολυμπιακό) και όχι σε εκείνον που μέχρι ενός σημείου έκανε την υπέρβαση (τον Παναθηναϊκό που έφτιαχνε ωραίο μυθιστόρημα τίτλου).
Ο Παναθηναϊκός κατέρρευσε γιατί οι βασικοί του δεν έχουν άλλη βενζίνη στο ρεζερβουάρ, γιατί οι τραυματισμοί του έχουν στερήσει την φρεσκάδα του πρώτου γύρου και - σε συνέχεια του τελευταίου - γιατί δεν έχει την πολυτέλεια να παίζει στο πιο κρίσιμο κομμάτι του πρωταθλήματος χωρίς τον ηγέτη του Σεμπάστιαν Λέτο. Τα διοικητικά είναι δεδομένα, τα αφήνω στην άκρη, τι να πεις άλλωστε για μετόχους που είτε εγκαταλείπουν το μαγαζί ενώ έχει ξεσπάσει η πυρκαγιά (Τζίγγερ) ή εκείνους που την ανάβουν τη στιγμή που παίζεται η χρονιά (Βγενόπουλος); Ο Παναθηναϊκός έχασε την ανεμελιά του προχωρώντας μέσα στη σεζόν. Κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος του Φερέιρα – όχι οι αλλαγές, ούτε οι ενδεκάδες που ξοδεύουν ένα ημίχρονο μέχρι να διορθωθούν. Μέχρι τα Χριστούγεννα, ο Παναθηναϊκός έπαιζε για τα χορευτικά των παικτών του στους πανηγυρισμούς, για να κερδίζει «όσα φάμε κι όσα βάλουμε». Κάπου εκεί αποφάσισε να συμπεριφερθεί ως «διεκδικητής». Λογικό. Αλλά, εκεί που δεν μπορούσε με τίποτα να οργανώσει ένα ματς του 1-0, ξαφνικά οι «επαγγελματικές νίκες» έγιναν αυτοσκοπός. Κι αυτό έστυψε τους παίκτες, οι οποίοι παρουσίασαν μια εικόνα απαράδεκτης αγωνιστικότητας στα ματς με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Όλοι αδυνατούσαμε να πιστέψουμε ότι μια ομάδα που πάει για τον τίτλο εμφανίζεται (χωρίς φυσικά να είναι) τόσο αδιάφορη.
Νομίζω το παραπάνω φαίνεται στις δηλώσεις του Χριστοδουλόπουλουμετά το χθεσινό ντέρμπι περί «προβάτων», «κατεστημένων», «μόνοι μας απέναντι σε όλους». Είναι αλήθεια ότι στα δύο ντέρμπι με τους «δικεφάλους», η διαιτησία δεν έδωσε στον Παναθηναϊκό ούτε τον πυρετό του – απέναντι στον ΠΑΟΚ τον έπαιξε και κόντρα. Όμως από τη μία είναι συζητήσιμο αν δικαιούται ο Λάζαρος να μιλάει μετά τη μεγαλοπρεπή βουτιά του την περασμένη εβδομάδα (για την οποία χθες έκραξε τον Βοσκάκη, αλλά δε ζήτησε συγγνώμη ο ίδιος) και από την άλλη είναι φανερό ότι κάποια στιγμή με έναν προπονητή που έχει μείνει μόνος να την πέφτει στους διαιτητές επειδή σημαδεύουν με κάρτες τους παίκτες του, στο μυαλό των πράσινων φτιάχτηκε το άλλοθι της δικαιολογίας. Η συζήτηση για το αν είναι βάσιμο ή όχι, το ξέρουμε όλοι, είναι αδιέξοδη. Μόνο που όταν σε έχουν παρατήσει όλοι, το τελευταίο που πρέπει να κάνεις είναι να παρατήσεις κι εσύ τον εαυτό σου στη συνωμοσιολογία.
Κάπως έτσι το πολυδιαφημισμένο ντέρμπι της επόμενης αγωνιστικής θα είναι ξενέρωτο. Κρίμα που δε θα πιάσει και το μεγάλο κόλπο της NOVA να μεταδώσει το ματς με τρεις διαφορετικές περιγραφές. Μια «πράσινη», μια «κόκκινη» και μια ουδέτερη. Αποδεικνύοντας όχι μόνο ότι αποδέχεται πώς απευθύνεται σε λοβοτομημένους, αλλά παράλληλα ενισχύει το «σας τα λέμε όπως θέλετε να τα ακούσετε» με το οποίο κρεμιέται στα περίπτερα ο χυδαίος οπαδικός τύπος…
Αυτή η καταραμένη η δικαιολογία ήταν τελικά και το διακύβευμα του τελικού μπάσκετ. Όχι το κύπελλο. Μετά από ένα παράξενο παιχνίδι, «ο πιο δύσκολος τελικός της καριέρας μου» δήλωσε ο Ομπράντοβιτς, οι δύο προπονητές ανταλλάσσοντας συγχαρητήρια συμφώνησαν ότι κέρδισε ο πιο τυχερός. Ή ο πιο καπάτσος στον πρωταθλητισμό. Σε ένα ματς που ήταν ο ορισμός της ισοπαλίας, έλα όμως που δεν υπάρχει τέτοια ούτε στους τελικούς ούτε στο μπάσκετ. Κι ενώ η σοφία που αποκομίσαμε είναι ότι θα δούμε και πάλι τρομερούς τελικούς στην Α1, ήρθε η ανακοίνωση της ΠΑΕ Ολυμπιακός να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία με χρονοκαθυστέρηση. Ανακοίνωση λίγο πιο γραφική από τη Σαντορίνη - αρκεί να διαβάσει κανείς την τελευταία της πρόταση. «Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν τη χαραυγή…».
17°
