Ο ήλιος είχε βγει από νωρίς στο σεργιάνι. Ψηλός, ξανθός, με το σακάκι του στον ώμο, σουλατσάριζε χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Η θάλασσα, καταγάλανη, χουζούρευε ακόμη στο κρεβάτι της. Ούτε ένα κύμα στον ορίζοντα γεγονός που μαρτυρούσε τη διάθεσή της για αραλίκι και ξεκούραση. Έριξα τη βάρκα και σκαρφάλωσα επάνω. Παντού ηρεμία και γαλήνη. Σημάδεψα με το μάτι μου την Αίγινα και άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει: «Γιατί όχι...». Στο νησί του Σαρωνικού ο κόσμος απολάμβανε περπατώντας στην αποβάθρα την αργία της έβδομης μέρας. Τρύπωσα στη στοά της ψαραγοράς και έφτασα στο τέρμα. Το ταρβενάκι με τις ξύλινες καρέκλες στην άκρη του δρόμου με περίμενε, λες και είχαμε δώσει ραντεβού να πιούμε δυο γουλιές ούζο, να τα πούμε από κοντά. Έκατσα κι ήρθαν και άλλοι. Σμίξανε τα καραφάκια με τους μεζέδες, τα χάχανα με τις κουβέντες, το αίμα με το αλκοόλ. Και έγινε ο χρόνος ελαφρύς σαν το βαμβάκι, να τον κρατήσεις στο χούφτα σου να μη σε βαραίνει. Σκέφτηκα τότε ότι αυτό που μου λείπει πραγματικά είναι οι Κυριακές. Κυριακές χωρίς βάρος, τεμπέλικες, μαλωμένες με το κάθε «πρέπει», με μια δόση ξεγνοιασιάς για γαρνιτούρα. Τη μέρα που όλοι τραβάνε χειρόφρενο, που ξαπλώνουν ράθυμα στη σκιά τους, εμείς τρέχουμε να προλάβουμε το ένα γήπεδο μετά το άλλο. Ναι, αλλά αυτή είναι η δουλειά σου. Αυτό που αγάπησες να κάνεις... Το θέμα, όμως, είναι πόσο μας αγαπάει αυτή! Πόσο μας ανταμείβει, τουλάχιστον ψυχικά, για τις υπηρεσίες που προσφέρουμε. Δεν υπάρχει το: «άσ’ το, φίλε, μην το φιλοσοφείς». Την ίδια ώρα που ο κόσμος τεντώνεται αυτάρεσκα χωρίς να τον νοιάζει αν λειτουργούν του ρολογιού οι δείκτες, εγώ πρέπει να πεταχθώ σαν ελατήριο, να σκαρφαλώσω στη βάρκα, να διασχίσω την καταγάλανη κουβέρτα που θα με φέρει πίσω στη στεριά για να δω τον Πανιώνιο με την Ξάνθη. Έναν Πανιώνιο που γκρινιάζει γιατί όλα του φταίνε, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι φταίει. Τους Πάνθηρες να απειλούν Θεούς και Δαίμονες, τον Τσακίρη που εξαφανίστηκε και τον Κιντή που το καλοκαίρι διέλυσε την ομάδα σαν τον τρελό επιστήμονα που έβαλε μπουρλότο στο εργαστήριο στην προσπάθειά του να φτιάξει το δημιούργημα του αιώνα. Να γράψω για τον Λεμονή, που δεν πιστεύει στα μάτια του ότι την «πάτησε» για τα καλά και τώρα θα πρέπει να σκαρφιστεί κόλπα και θαύματα σαν τον Μωυσή, να σκάσει κάτω τη μαγκούρα του στη γη, να μεταμορφωθεί η θάλασσα σε ξηρά, να μη βουλιάξει η ομάδα στον πάτο της βαθμολογίας.
Και μετά να περάσω να δω την ΑΕΚ, στο ματς με τον Πανσερραϊκό. Να πετυχαίνει δύο γκολ, στη δεύτερη μόλις εκτός έδρα νίκη της, και η αισιοδοξία να μεγαλώνει! Η Ανάσταση της Ένωσης, που όλοι περιμένουν και όλο αναβάλλεται. Τόσοι την έχουν δει να έρχεται με τον Χιμένεθ, αλλά κανείς δεν την αντάμωσε. Έχουν αναστήσει τόσες φορές φέτος την ΑΕΚ, που η ιστορία θυμίζει κάτι ημίτρελους Ευαγγελιστές Αμερικάνους Ιεροκήρυκες που ορκίζονται ότι έχουν δει τον Χριστό με τα μάτια τους να σερβίρει καφέ σε ένα φαστφουντάδικο στην Εθνική οδό κάπου στο Τέξας και με το δεξί ευλογούσε την Αμερική για την εφευρετικότητά της. Πόση ΑΕΚ σαν κι αυτή των τελευταίων χρόνων ν’ αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός, χωρίς να δημιουργήσει παρενέργειες;
Τέλος, να δω τον Ολυμπιακό στην Κέρκυρα να προχωράει ακάθεκτος! Αιώνιος δαφνοστεφανομένος έφηβος που κερδίζει μέχρι και το χρόνο το φθοροποιό, χωρίς μπότοξ ή άλλες τεχνητές παρεμβάσεις. Να δω και να γράψω για τον Ιμπαγάσα να προσπαθεί να διδάξει στους υπόλοιπους την ειδοποιό διαφορά τού παίζω μπάλα από το παίζω ποδόσφαιρο, τώρα που τα ένσημά του έχουν γεμίσει το βιβλιάριο της καριέρας του. Ένα πρωτάθλημα με έναν πρωταγωνιστή, τον Ολυμπιακό, και έναν Παναθηναϊκό που φιλοδοξεί να κερδίσει το όσκαρ Α΄ανδρικού ρόλου ερμηνεύοντας έναν cool τύπο που ενώ δεν πάνε καλά οι δουλειές σκίζεται να αποδείξει ότι περνάει ακόμα η μπογιά του. Ένα πρωτάθλημα που η στατιστική διαλαλεί όπου σταθεί και όπου βρεθεί ότι οι δέκα ομάδες από τις δεκαέξι που συμμετέχουν στο πανηγύρι έχουν σαν μέσο όρο λιγότερο από ένα γκολ σε κάθε παιχνίδι! Και έχουμε φτάσει αισίως στην τρίτη αγωνιστική του δεύτερου γύρου! «Κοίταξε εμένα, φέρε λίγο δεξιά το τιμόνι να πατήσει καλά στο τρέιλερ. Ωραία, τώρα κάνε κράτει, σβήσε και σήκωσε τη μηχανή». Πατάω και πάλι στεριά. «Να το γεμίσω βενζίνη… θα το βγάλεις και την άλλη Κυριακή»; Με ρωτάει ο Βαγγέλης λίγο πριν μπει στο αμάξι. Του απαντώ με ένα βαρύ μακρόσυρτο «ναιαιαιαιαι», που ούτε και εγώ ξέρω πώς ξεστόμισα.
Τηρώντας το fair play
Στην Αγγλία δεν σταματάνε ποτέ να παίζουν μπάλα. Ειδικά στις γιορτές, που το ποδόσφαιρο είναι η απόλυτη διέξοδος μαζικής διασκέδασης, σχεδόν στην ίδια σκάλα με το πατροπαράδοτο θέατρο. Το περασμένο Σάββατο, για τον 3ο γύρο του βρετανικού κυπέλλου η κραταιά Άρσεναλ υποδέχθηκε την ιστορική πλην παρακμάζουσα Λιντς. Κι όμως, οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν με 0-1 κι έδειχναν ικανοί για την έκπληξη μέσα στο Λονδίνο. Ώσπου στο 90ο λεπτό, ο διεθνής επιθετικός Θίο Γουόλκοτ μπούκαρε μέσα στην περιοχή και μάλλον αισθάνθηκε ένα απαλό αεράκι να τον σπρώχνει προς το χορτάρι. Κοινώς «βούτηξε». Έκανε θέατρο. Κι ο διαιτητής τσίμπησε. Σφύριξε το πέναλτι, με το οποίο η Άρσεναλ τη γλίτωσε, καθώς ισοφάρισε σε 1-1 και θα διεκδικήσει την πρόκριση σε επαναληπτικό. Συνηθισμένη ιστορία, θα πεις. Όχι συνηθισμένη η συνέχεια, όμως. Την επομένη ο Γουόλκοτ ζήτησε συγγνώμη. «Δεν είμαι από τους παίκτες που το συνηθίζουν, αλλά έκανα λάθος και απολογούμαι. Είναι κάτι που δεν θέλω να έχω στο παιχνίδι μου. Έχω ακούσει πολλούς παίκτες να λένε “αν υπάρχει επαφή πέσε”, αλλά δεν είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου που το έκανα». Δεν το έκανε γιατί πέρασε το βράδυ μπροστά από το παραβάν της εξομολόγησης, αλλά γιατί η βρετανική ποδοσφαιρική κουλτούρα είναι αμείλικτη με την απατεωνιά. Η εξέδρα δεν σε αποθεώνει αλλά σε σταμπάρει και σου κολλάει τη ρετσινιά του “diver” («βουτηχτής»), ο τύπος σε περνάει «γενεές δεκατέσσερις», η ομοσπονδία ξαναβλέπει το βίντεο και τιμωρεί τους «κλέφτες». Θα θυμάστε ίσως, πριν λίγα χρόνια, την επανάληψη αγώνα –πάλι της Άρσεναλ– επειδή οι παίκτες της δεν είχαν τηρήσει το fair play. Το περασμένο αθλητικό τριήμερο στην Ελλάδα ήταν εξίσου τυπικό. Σε δικούς μας όρους. Οι μεγάλοι κέρδισαν με ψίθυρους, ενώ σε ντέρμπι της Β΄ Εθνικής οπαδός μπήκε στο γήπεδο και χτύπησε τερματοφύλακα. Η ίδια βαρετή ιστορία. Νίκη με κάθε κόστος. Τόσο τα λάθη, παικτικά και διαιτητικά, όσο και ο (ελεγχόμενος) φανατισμός είναι ελκυστικά, γιατί αποτελούν το ατμοσφαιρικό αλατοπίπερο των ματς. Όχι όμως η υποταγή σε αυτά. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι Άγγλοι. Γιατί όταν σχεδόν ενάμιση αιώνα πριν ανακάλυπταν το ποδόσφαιρο, του έβαζαν επιγραφή “Win but not at any cost”. Κι αυτό φτάνει για να θεωρούνται κηδεμόνες του για πάντα… -ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ
12°
