Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από τη συναυλία του Ντέιβιντ Μπερν στο Θέατρο Βράχων στην Αθήνα το Ιούλιο του 2004.
Αυτός που θεωρεί το σύνδρομο Άσπεργκερ δώρο θεόσταλτο. Μονάχα αυτός! Αυτός και μετρημένοι στα δάκτυλα χαρισματικοί καλλιτέχνες έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ύπαρξης που, ακόμη και μια μη αναστρέψιμη, εγλκωβιστική έως και εκφυλιστική διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, εκλαμβάνεται εκ μέρους του ως μια θεόσταλτη υπερδύναμη καθώς του επιτρέπει να εστιάζει υπερβολικά στις δημιουργικές του αναζητήσεις!
Αυτά ήταν τα λόγια του πολυτάλαντου Σκοτσέζου πέρυσι σε podcast της συναδέλφου Amy Schumer. Παρά τις δυσκολίες που άρχισε να αντιμετωπίζει στην κοινωνική του αλληλεπίδραση και στη λεκτική του επικοινωνία, ο αστείρευτα δημιουργικός Ντέιβιντ Μπερν θεωρεί λοιπόν ότι το Σύμπαν συνηγόρησε στα (αμέτρητα μελλοντικά) σχέδιά του, αφού οι περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές που το σύνδρομο αυτό επιβάλει, τον θέλουν ακόμη πιο ενδελεχή και τελειομανή με ό,τι σκαρώνει... Έλα. Πάμε όλοι μαζί. Μια βαθιά υπόκλιση στο μεγαλείο του.
Με το “American Utopia on Broadway” να αποτελεί το τελευταίο του μουσικο/θεατρικό έργο ενάμιση χρόνο πίσω και την επίσημη ιστοσελίδα του να έχει σταματήσει στην δημοσίευση του podcast με θέμα την «Επιστήμη της Ευτυχίας» πριν ενάμιση μήνα, ο υπερδραστήριος καλλιτέχνης συμπλήρωσε σήμερα Παρασκευή τα εξήντα εννιά του χρόνια. Ο πολυβραβευμένος μουσικοσυνθέτης, παραγωγός, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και θεωρητικός της Μουσικής Ντέιβιντ Μπερν, γεννήθηκε στις 14 Μαΐου του 1952 στο Ντάμπαρτον της Σκοτίας, μα σε ηλικία δύο χρονών μετοίκισε με την οικογένειά του στο Οντάριο του Καναδά και από εκεί στο Μέριλαντ των Η.Π.Α. όπου και ανατράφηκε.
Με αυτή την αφορμή επιλέγω μια από τις πέντε επισκέψεις του στην Ελλάδα, αφού εκείνη στο θέατρο «Παλλάς» το 1994 και η τελευταία στο Badminton το 2009 μου διέφυγαν λόγω υποχρεώσεων, ενώ στο Womad που κάλυψα πλήρως για το περιοδικό «ΠΟΠ & ΡΟΚ» το 2002, έπαιξε λίγο. Όσο για τη συμμετοχή των Talking Heads στο Φεστιβάλ που έγινε το 1982 στο Καλλιμάρμαρο, ήμουν ακόμη μαθητής λυκείου, αν και ερασιτέχνης φωτογράφος από τα παιδικά μου χρόνια…
Το πλήθος περιορισμένο. Αισθητά. Να μαζευτήκαμε το πολύ καμιά εξακοσαριά όλοι κι όλοι. Θυμάσαι το γιατί; Την ίδια μέρα έπαιζε η Χρυσή Εθνική Ελλάδος (της οποίας τυγχάνω μάλιστα περήφανος επίσημος φωτογράφος από το 2019) ημιτελικό με την Τσεχία.Τότε δηλαδή που με γκολ του Δέλλα φτάσαμε στον τελικό, για να πάρουμε τελικά το ευρωπαϊκό κύπελλο. Έτσι λοιπόν τουλάχιστον όσοι είχαν απολαύσει επί σκηνής τον Ντέιβιντ Μπερν στο παρελθόν, προτίμησαν πίτσα, μπύρα και τηλεόραση, παρότι το ματς μπορούσε να μαγνητοσκοπηθεί, ή ακόμη καλύτερα να το δεις με ελάχιστη χασούρα στα πρώτα του λεπτά, αφού η έναρξη της συναυλίας είχε σοφά μετατεθεί νωρίς-νωρίς, στις επτάμιση το απόγευμα. Μέχρι και γιγαντοοθόνη υπήρχε στο Θέατρο Βράχων για τους αμετανόητους… Του κάκου.
Αυτό που έχασαν λοιπόν όλοι αυτοί, ήταν μια πανέμορφη εμπειρία που ήθελε τον ψαρομάλλη ηγέτη να λάμπει πλαισιωμένος από μια καταπληκτική ομάδα μουσικών. Αυτή του τότε πρόσφατου “Grown Backwards”, με τον αριστερόχειρα Paul Frazier στο άταστο μπάσο (και ενίοτε την ηλεκτρική κιθάρα) να ζωγραφίζει μαγικά, και τους έξη έγχορδους του κλασικού σχήματος Tosca Strings στα δεξιά της μικρής, λιτής σκηνής, να προσδίδουν ζεστές ορχηστρικές πινελιές στις μεταλλαγμένες ενορχηστρώσεις.
Έτσι λοιπόν, ως είθισται, πρωταγωνίστησαν και κάποια από τα ολόφρεσκα άσματα του όπως τα “The Other Side Of This Life”, “Glass, Concrete & Stone”, “Civilization” και “Dialog Box”. Ακολουθούμενες από μερικές διασκευές του άλμπουμ, ήτοι το “The Man Who Loved Beer” των Lambchop και το “Un Di Felice, Eterea” από τη “La Traviata” του Giuseppe Verdi.
Θα αναρωτιέσαι ευλόγως για τις αναφορές του στους Talking Heads. Θυμάμαι σίγουρα το “Nothing But Flowers”, τα “Once In A Lifetime”, “Heaven” και “Blind”, μα εντονότερα την ακουστική εκτέλεση του χιλιοακουσμένου “Psycho Killer”.
15°
