Ήταν 21 άτομα. Ο μικρότερος 14 και ο μεγαλύτερος 40, οι περισσότεροι όμως ανάμεσα στα 17 και τα 25. Είχαν μόλις δει την ομάδα τους, τον Ολυμπιακό, να κερδίζει την ΑΕΚ 6-0 στο Καραϊσκάκη. Πρέπει να ήταν πολύ χαρούμενοι − η νίκη ήταν σημαντική. Η ΑΕΚ είχε τη δεύτερη θέση στην κατάταξη, ήταν ο βασικός τους αντίπαλος. Και την είχαν ισοπεδώσει, αφού τα τελευταία 5 γκολ μπήκαν το ένα μετά το άλλο σε διάστημα μισής ώρας στο δεύτερο ημίχρονο − Γαλάκος (53', 84'), Κουσουλάκης (68'), Ορφανός (75') και Βαμβακούλας (80'). Ειχε προηγηθεί πριν το ημίχρονο γκολ του Γαλάκου στο 30’.
Δύο μόλις λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας, οι πρώτοι όρμησαν προς την έξοδο: ήθελαν να βρεθούν στη Θύρα 1, κοντά στο διάδρομο των αποδυτηρίων, για να αποθεώσουν τους ήρωες τους. Οι πόρτες όμως ήταν κλειστές. Κατά άλλους, μισόκλειστες. Ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη και όλοι ξεχύθηκαν. Οι άνθρωποι έτρεχαν, ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, χωρίς να έχουν αντιληφθεί το κακό που είχε συμβεί: οι πρώτοι είχαν ήδη αρχίσει να καταπατώνται.
21 άτομα έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία ή κακώσεις.
Ο Σταύρος Ζακυνθινός, εκ των επιζώντων, περιγράφει στην κάμερα της Μηχανής του Χρόνου σκηνές φρίκης, με παιδιά να αιμμοραγούν από τα αυτιά. Ο ίδιος ένιωθε την ασφυξία να τον πνίγει.
Κάποιος ή κάποιοι αστυνομικοί κατάφεραν να μισανοίξουν ένα τουρνικέ. Αυτοκίνητα, ιδιωτικά, αστυνομικά και ασθενοφόρα, έτρεχαν φορτωμένα με τραυματίες. Το Τζάννειο νοσοκομείο γέμισε χτυπημένους. Λίγο αργότερα στο ίδιο νοσοκομείο θα καταφτάσουν υπουργοί της Κυβέρνησης αλλά και ο τότε Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, από κοινού με εκατοντάδες αιμοδότες και συγγενείς φιλάθλων γεμάτους αγωνία. Το περιστατικό συγκλόνισε την Ελλάδα για μέρες.
'Εκτοτε, οι πόρτες των ελληνικών γηπέδων ανοίγουν πάντα 15 λεπτά πριν τη λήξη του γηπέδου και η θλιβερή αυτή επέτειος τιμάται κάθε χρόνο από τον Ολυμπιακό.
18°
