Μένουμε σπίτι, βάφουμε μαλλί και απολαμβάνουμε το σπίτι και την καραντίνα.
Επειδή τα κομμωτήρια είναι κλειστά, έβαψα τα μαλλιά μου μόνη μου - είχα χρόνια να το κάνω ίσως επειδή τελευταία οι λευκές τρίχες είναι αρκετές και αισθάνομαι πως πρέπει πλέον να γίνεται επαγγελματική δουλειά. Αγόρασα μια βαφή από το φαρμακείο στα πεταχτά. Διάλεξα μια που φάνηκε να έχει τα προφανέστερα οφέλη «χωρίς βλαβερά χημικά». Μέσα στον κορωνοϊό: «Κι όμως! Εγώ θα είμαι υγιέστερη» σκέφτηκα και αισθάνθηκα παραπάνω από ικανή να βρω τα θετικά ακόμη και σε μια εθνική καραντίνα. Έτσι είναι οι διάνοιες, δεν ακούνε κανέναν, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες πιάνουν την πέτρα και την κάνουν χρυσάφι, διότι η καθημερινή ζωή μιας μεγαλοφυΐας δεν έχει τίποτα κοινό μ' εκείνη του πλήθους. Πέρασε από το μυαλό μου πως θα μπορούσα να λύσω μια για πάντα αυτή τη σοβαρή παρεξήγηση, να με δει η κοπέλα του φαρμακείου και να καταλάβει τη σπανιότητα και πως εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους: όλοι να ψάχνουν για αντισηπτικά κι εγώ για βαφές.
Στο σπίτι διάβασα τις οδηγίες προσεκτικά: «Ανακατέψτε την κρέμα βαφή με 75ml γαλακτώματος ενεργοποίησης χρώματος σε πλαστικό ή γυάλινο μπολ και ανακατέψτε με το πινέλο μέχρι να γίνει ομοιόμορφο μείγμα».
Τις παράκουσα ως προς τον χρόνο αναμονής, γνωρίζω καλύτερα από την ομάδα χημικών της παρασκευάστριας εταιρίας. «Μισή ώρα»; Μας δουλεύουν; Δηλαδή κάποιοι έκαναν σύσκεψη και κατέληξαν σε αυτό το μισάωρο; Γιατί δήθεν γνωρίζουν; Έχουν βάψει οι ίδιοι κατάμαυρα τα μαλλιά τους; Εκτός αν ήθελαν να μην τα βάψουμε καλά για να ξαναγοράσουμε σύντομα την παλιοβαφή τους.
Εδώ όμως κρίνεται η σχέση μου! Δεν με έχει δει ποτέ με λευκά γι' αυτό και πήρα και δεύτερη συσκευασία ώστε το προϊόν να είναι μπόλικο.
Τα μαλλιά μου είναι μακριά γιατί μακραίνουν γρήγορα και αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί δύο «μεγάλα» προβλήματα τώρα που είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι. Τώρα δεν έχει ούτε κομπλιμέντα από τις κομμώτριες ούτε «πάλι μάκρυναν, κυρία Νέγκα».
Ξέχασα να σας πω πως κρύφτηκα στο μπάνιο. Έβαλα να παίζει μια άγνωστη όπερα με σκοπό να προκαλέσω δέος στον σύζυγο και στα παιδιά που δεν θα διέκοπταν τόσο εύκολα μια σκεπτόμενη. Μου πήρε 2 ώρες αυτή η προσπάθεια, το αποτέλεσμα μια θαυμάσια γυαλιστερή ομοιόμορφη μαυρίλα -άραγε να έχω κλήση στις βαφές;ούτε μια τρίχα πιο ανοιχτή, ούτε μια τρίχα άσπρη. Θα μπορούσα να είχα γίνει κομμώτρια κι όμως διάλεξα ένα επάγγελμα πολύ πιο ανασφαλές.
Αν το γυρίσω σε κομμώτρια μπορεί να γλιτώσω μια ακόμη αναταραχή των ελληνικών ΜΜΕ, όταν ο κορωνοϊός τελειώσει. Έχω ζήσει τόσες: Όλα σε εμένα έτυχαν. Όλα τα μούτρα, όλες οι περικοπές, όλα τα «τώρα δεν έχουμε λεφτά, αλλά από Ιανουάριο...». Ούτε ένα χρυσό συμβόλαιο, ούτε έναν εκδότη να με καλεί στο σπίτι του και να με αγαπάει σαν παιδί του, να λύσω μια για πάντα αυτή τη σοβαρή παρεξήγηση, να με δει και να καταλάβει τη σπανιότητα.
Την επόμενη φορά που θα με αντιμετωπίσουν σκυθρωποί, προφασιζόμενοι πως θα ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, θέλω να τους πω πως έγινα κομμώτρια και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει το δράμα τους και πως αν επιμείνουν πως τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν έχουν λεφτά, μπορώ να τους πάρω στο κομμωτήριο να σηκώνουν τηλέφωνα και από Ιανουάριο βλέπουμε.
Μην σας τα πολυλογώ, δεν άξιζε διόλου τον κόπο το βάψιμο μαλλιών στο σπίτι. Έβαψα μαύρη τη μπανιέρα, το χαλάκι, δυο μπλούζες, μια πετσέτα Ralph Lauren που είχα πάρει από την Αμερική, τη διάθεσή μου και νομίζω και λίγο τον σκύλο μου. Δεν υπάρχει πλάσμα πιο χαρούμενο στην καραντίνα. Ο υπέργηρος μπουλντόγκ μου πρέπει να νομίζει πως ξαφνικά συνετιστήκαμε και καθίσαμε σπίτι να κάνουμε το αυτονόητο: να τρώμε όλη μέρα όλο αυτό το φαγητό που μπορούμε να αγοράσουμε. Να σας πω την αλήθεια μου, όσο περνάει ο καιρός και η καραντίνα γίνεται αφόρητη, τόσο μου φαίνεται πιο λογική. Αποκλείεται να είχαν νόημα όλες αυτές οι μετακινήσεις που κάναμε όταν ήμασταν ελεύθεροι. Όλοι αυτοί οι εσπρέσο, όλα αυτά τα «πέρνα από εδώ να τα πούμε».
Πόσα έξοδα, πόση πεταμένη στην κίνηση ζωή. Δουλεύουμε περισσότερο από όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο και αυτός είναι ένας απύθμενος παραλογισμός. Νομίζουμε πως έχουμε καριέρες; Νομίζουμε πως υπάρχει η πιθανότητα να αποκτήσουμε και ας έχουμε καβαλήσει τα 45; Νομίζουμε πως όλα θα αλλάζουν; Ποιος μας έπεισε; Σπίτι να φάμε για όσο χρειαστεί; Για αυτό δεν δουλεύουμε; Για αυτό δεν διακοσμήσαμε σαλόνια και κρεβατοκάμαρες; Ας απολαύσουμε αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες. Θα είμαστε φτωχοί μετά αλλά έχουμε αποφασίσει πως συνέχεια φτωχαίνουμε χωρίς να φταίμε έτσι κι αλλιώς, εμείς οι άφραγκοι Έλληνες καριερίστες, η πιο χαραμισμένη γενιά, η ατμομηχανή της οικονομίας, η μεσαία τάξη που μόνο πληρώνει, δουλεύει, αδικείται και δεν βλέπει το σπίτι της.
Ας κάνουμε για λίγο τους πλούσιους – δεν θα ξαναυπάρξει τέτοια ευκαιρία. Ας φανταστούμε πως είμαστε διάνοιες που έπιασαν την πέτρα και την έκαναν χρυσάφι – για αυτό δεν προετοιμαστήκαμε, για αυτό δεν ανατραφήκαμε, για αυτό δεν διαβάσαμε, δεν δώσαμε εξετάσεις, δεν αποκτήσαμε βιογραφικά που στοιβάζονται σε συρτάρια του τμήματος ανθρώπινου δυναμικού ώστε να είναι σίγουρο πως το δυναμικό μας θα πάει στράφι;
Μέσα στην καραντίνα όμως υπάρχει δικαίωση, σαν η ζωή μου να μοιάζει με αυτό που ονειρεύτηκα, πείτε πως δεν ήμουν η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας αλλά μια αρχόντισσα της Silicon Valley – στο σπίτι με το μπουρνούζι θα ήμουν, διότι η καθημερινή ζωή μιας μεγαλοφυΐας δεν έχει τίποτα κοινό μ' εκείνη του πλήθους, θα καθόμουν και θα έβλεπα Netflix, χωρίς να τρέχω «να τα πούμε από κοντά».
Ακόμη και για την αύξηση του βάρους μου έχω αποφασίσει πως δεν ευθύνομαι – νιώθω σαν νεογέννητο. Σήμερα 100 γραμμάρια, χθες 120. Καθαρό λίπος κατά πάσα πιθανότητα, καλά τα πάμε. Τι είχαμε; Τι χάσαμε; Το μαύρο στα μαλλιά μου θα χρειαστεί να αρκέσει για να δείχνω νεότερη τώρα που κυκλοφορώ μόνο με φόρμες, όπως ο Zuckerberg, όπως ο Bill Gates που σίγουρα κουρεύεται μόνος του και προέβλεψε την πανδημία και τον κορωνοϊό καθώς είχε τον χρόνο να κάτσει σπίτι του να σκεφτεί όσα χρόνια όλοι οι υπόλοιποι αναλωνόμασταν σε meetings και καφέδες για brainstorming.
Κλείνοντας θα ήθελα να σας αποκαλύψω πως πάλι, για να μην με ενοχλήσουν, έχω βάλει έναν εύπεπτο Vivaldi να παίζει – διότι είμαι σκεπτόμενη, είμαι μεγαλειώδης σαν μαγαζί του Ralph Lauren στη Νέα Υόρκη που έχει έκπτωση στις πετσέτες. Θα ήθελα να πετύχω στο σπίτι μου κι αυτή μυρωδιά: πλούτος ανακατεμένος με ποιότητα ζωής. Αν είχαμε ακόμα στολισμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο θα ήταν σαν Άγια Νύχτα, σαν γιορτή χωρίς καλεσμένους και επισκέψεις στα πεθερικά, σαν Πάσχα χωρίς Μεγάλη Εβδομάδα και τον τρόμο των βεγγαλικών. Σας είπα πως νιώθω ικανή να βρω τα θετικά ακόμη και σε μια εθνική καραντίνα. Έτσι είναι οι διάνοιες, δεν ακούνε κανέναν.
