Ο αυστραλός συνθέτης Robert Forster των Go-Betweens προτείνει νέες σειρές, βιβλία και τραγούδια για τον χρόνο στο σπίτι και απαντά στις κριτικές για το νέο τραγούδι του Bob Dylan
Ένας αγαπημένος συνθέτης που γνωρίσαμε μέσα από τους Αυστραλούς The Go-Betweens τη δεκαετία του 80. Ο Robert Forster είναι ένας εξαιρετικός συνθέτης και τραγουδιστής με μεγάλη προσωπική δισκογραφία μετά τη διάλυση των Go-Betweens με τους οποίους έχει γράψει μερικά από τα διαμάντια της ανεξάρτητης σκηνής. «Ηere comes the city», «Streets of your Town», «People Say», «Bachelor Kisses».
Μελωδικές αστικές περιπλανήσεις με την χαρακτηριστική φωνή του Forster γεμάτη ευαισθησία και λογοτεχνικές αναφορές. To reunion των Go-Betweens το 2000 με νέο άλμπουμ και live εμφανίσεις σταμάτησε απρόσμενα με τον θάνατο του συνιδρυτή του γκρουπ Grant McLennan από καρδιακή προσβολή το 2006.
Η πρόσφατη λίστα του για τις μέρες καραντίνας στο σπίτι του στο Μπρίσμπεϊν είναι εξίσου αξιόλογη με τη μουσική και την αισθητική του. Μοιράστηκε καινούργια άλμπουμ, τραγούδια, βιβλία, σειρές και ντοκιμαντέρ -επιλέγοντας μεταξύ άλλων Bob Dylan, David Bowie και το νέο ντοκιμαντέρ του Netflix «Camp Crip»- που γεμίζουν το χρόνο του στο σπίτι αναφέροντας πως οι αλλαγές που έχει φέρει στη ζωή μας ο κορωνοϊός δεν τον έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό καθώς ο ίδιος ζει σε μια μορφή αυτοαπομόνωσης από το 1978 γράφοντας από το σπίτι και σε σκοτεινά στούντιο ή μένοντας σε δωμάτια ξενοδοχείων στις περιοδείες.
Σημείωσε ακόμη ότι αυτή την περιόδο γράφει ένα μυθιστόρημα έχοντας ήδη ολοκληρώσει το δεύτερο draft ενώ παράλληλα δοκιμάζει νέα τραγούδια για το νέο του άλμπουμ με προσωρινό τίτλο «Quick Changes». Ο Robert Forster κυκλοφόρησε μέσα στο 2019 το άλμπουμ «Inferno» και επιμελήθηκε τον δεύτερο τόμο από το retrospective box set «G Stands for Go-Betweens» με πολλά ακυκλοφόρητα τραγούδια. Τα δύο πρώτα του προσωπικά άλμπουμ «Danger in the Past» του 90 και «Calling from a Country Phone» του 93 μόλις επανακυκλοφόρησαν με remaster στα στούντιο Abbey Road.
Big Thief – Two Hands
Συναρπαστικός, μελωδικός ροκ δίσκος φτιαγμένος με σκέψη και μεγάλη προσοχή. Ιδανικό για όσους ακολουθούν το ύφος του Neil Young στα μέσα των 70s.
Michael Pollan – How To Change Your Mind – The New Science of Psychedelics
Ασθενείς με καρκίνο τελικού σταδίου σε ελεγχόμενα τριπ με χρήση ναρκωτικών ώστε να αντιμετωπίσουν ήρεμα τον επερχόμενο θάνατα. Μια ιστορία παραισθησιογόνων και της ιατρικής από τα τέλη των 60s ως σήμερα. Eνδιαφέρον και καλογραμμένο βιβλίο.
Killing Eve
Tηλεοπτική σειρά. Πολλά πτώματα και διάλογοι με χιούμορ. Ψυχαγωγικό και απρόβλεπτο. (Διαθέσιμη στο Vodafone TV)
Tommy James – «Draggin The Line»
Από το 1971 όταν η bubblegum pop ήταν επική και όμορφη. Οι στίχοι είναι αλαμπουρνέζικα αλλά η μελωδία ξεπερνά τα λόγια. ο Τommy James είναι genius.
Sharon Olds – Arias
Η νέα της ποιητική συλλογή. Αναφορές σε Αν Σέξτον, Σύλβια Πλαθ, Αντριέν Ριτς, Σάρον Ολντς. Πιο τραχύ και πιο τρυφερό από όλο σχεδόν το rock and roll.
H δεύτερη πλευρά του άλμπουμ The Rise And Fall of Ziggy Stardust and The Spiders Of Mars
Έξι τραγούδια που ξεκινούν με το “Lady Stardust” και τελειώνουν με το “Rock’n’Roll Suicide.” Μαγικές συνθέσεις, μαγικό αποτέλεσμα. Το ακούω για να πείσω τον ευατό μου να είμαι εξίσου τολμηρός στα τραγούδια που γράφω.
Hilary Mantel – The Mirror & The Light
Μυθιστόρημα 900 σελίδων, το τελευταίο της τριλογίας με ήρωα τον Thomas Cromwell. Κυκλοφόρησε στις αρχές Μαρτίου με πολλούς από εμάς κλεισμένους στο σπίτι. Το διαβάζω αργά, βρίσκομαι ακόμη στην 92η σελίδα. Εκπληκτικό γράψιμο που θέλει το χρόνο του.
Bob Dylan – «Murder Most Foul»
Ξεπερνάω το τραγούδι καθεαυτό για να αναφερθώ στα σχόλια των κριτικών. Γιατί όλοι υποθέτουν ότι ο Dylan το κυκλοφόρησε ως τη θέση του για τον COVID-19, τον Trump, την κατάσταση του κόσμου; Γιατί πρέπει να υπάρχει από πίσω ένας σπουδαίος λόγος για την κυκλοφορία; Θεωρώντας απίθανο ένας συγγενής, φίλος ή ο μανατζέρ του απλώς να του συνέστησε μια μέρα να κυκλοφορήσει αυτό το παλιότερο τραγούδι του.
The Blue Nile – «The Downtown Lights»
Κυκλοφόρησε στα 80s και ήταν ακριβώς το είδος της μουσικής που αντιμετώπιζα με δυσπιστία. Καλοφτιαγμένη ηλεκτρονική ποπ από ομορφόπαιδα που πιθανότατα θεωρούσαν ότι το πιο σπουδαίο γκρουπ του πανκ ήταν οι Police. Ένας φίλος μου το συνέστησε πρόσφατα και είναι καλό. Μπορώ να το εκτιμήσω πια.
Το ντοκιμαντέρ Camp Crip στο Netflix
Πρόκειται για μια συγκινητική και διαφωτιστική ιστορία μιας χίπικης κατασκήνωσης στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 70 για έφηβους με αναπηρίες. Η ελευθερία και η συντροφικότητα των παιδιών εκεί αποτέλεσαν τον σπόρο που εξελίχθηκε στις επόμενες δεκαετίες στο κίνημα για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ. Απίστευτη ταινία. Μόλις βγήκε.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
16°
