Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται αποκλειστικές φωτογραφίες από τη συναυλία του Roger Waters για τη «The Wall Tour», τον Ιούλιο του 2011, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ο.Α.Κ.Α.
«Ας αλλάξει απλά το όνομα της μπάντας σε Spinal Tap, και όλα θα είναι μέλι-γάλα» (Roger Waters - Μάιος 2020)
Για πολλοστή φορά οι αμετανόητοι της θεόπνευστης μουσικής κληρονομιάς των Pink Floyd χαμογελάσαμε πικρά προ ημερών με τη νέα διαμάχη Waters-Gilmour η οποία προέκυψε μετά τον αποκλεισμό του πρώτου από την επίσημη ιστοσελίδα του σχήματος. Αφορμή; Μια νέα εκδοχή του τραγουδιού “Mother” που ξεγέννησε/κινηματογράφησε ο Roger με σκοπό ανθρωπιστικό για τις ανάγκες της πανδημίας που σάστισε ολάκερη την Υφήλιο, αφού το οκτάλεπτο βιντεοκλίπ δεν συμπεριλήφθηκε σε κανένα επίσημο μέσο δημοσιότητας της λατρεμένης μας μπάντας…
Waters & Gilmour. Μαύρο και Άσπρο. Κακό και Καλό. Σκοτάδι και Φως. Yin και Yang. Έτσι ονομάζεται στην Κινέζικη φιλοσοφία η ανθρώπινη αντίληψη που θέλει τον Κόσμο μας και όλα τα φυσικά του φαινόμενα να διέπονται από τον προπατορικό κανόνα της δυαδικότητας: κάθε πράγμα συνυπάρχει και συμπληρώνει-συμπληρώνεται, «το» και «από το» αντίθετο του. Πολλοί από εσάς γνωρίζουν και το κλασικό σύμβολο του ασπρόμαυρου κύκλου, όπου σε κάθε μισό συνυπάρχει και ένας μικρότερος κύκλος του αντιθέτου χρώματος.
Οι Waters & Gilmour αντάμωσαν το 1969. Από το παραισθησιογόνο “More” έως και το συρραπτικό “Final Cut” στα 1983, απετέλεσαν την πεμπτουσία της παραπάνω θρησκείας όπως αυτή καταγράφηκε με νότες στο πεντάγραμμο και στίχους στο τετράδιο, πλουτίζοντας ανεπανόρθωτα την ηλεκτροδοτούμενη μουσική του 20ού αιώνα. Το ανυπέρβλητο δίδυμο στέκει έως και σήμερα ως ένα από τα κορυφαία παραδείγματα Δημιουργικής Συνύπαρξης, δίπλα στους Lennon/McCartney. Για δεκαπέντε χρόνια τα στοιχειωμένα στιχάκια και οι σπαραξικάρδιες κραυγές αγωνίας του «παραμορφωμένου» μπασίστα, αφού πρώτα μας τσάκιζαν τα κόκαλα, έδιναν τη σκυτάλη στις βελούδινες, καθησυχαστικές εξομολογήσεις του μελαχρινού δανδή.Και ούτω καθεξής. Από την Κόλαση στον Παράδεισο και πίσω. Και μέσα από αυτό το απάνθρωπο ψυχικό σκαμπανέβασμα, μέσα από το βίαιο πνιγμό και τις ζωογόνες, απύθμενες ανάσες… η Κάθαρση!
Ισορροπία παίδες. Απόλυτη, σοφή ισορροπία. «Ισχύς εν τη ενώσει». Τι όμορφα που ήταν…
Ήταν! Πάνε πολλά χρόνια πλέον που το ιερό τέρας εν ονόματι Pink Floyd σταμάτησε να αφήνει θεόρατες πατημασιές στη Γη όπως κείνες οι πρώτες, οι θεμελιώδεις. Βέβαια ο Roger συνεχίζει μόνος του να κατηγορεί το Θεό και ολάκερο το Σύμπαν για τις αδικίες που μας κατατρέχουν και ο David, εμμένει στο να ψάχνει τον Κρυμμένο Θησαυρό για να μας πείσει ότι στην τελική, αξίζει πολλά το πέρασμά μας από τούτο τον πλανήτη…
Και να λοιπόν που ενώ όπως έγραψα στις απαρχές του μήνα «ουδέποτε αγάπησα αυτές τις αφορμές», ανασύρω μνήμες και ενσταντανέ από τις τρεις απανωτές εμφανίσεις του ασυμβίβαστου Τιτάνα στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Ολυμπιακού Σταδίου τον Ιούλιο του 2011. Παρασκευή 8, Σάββατο 9 και Τρίτη 12 Ιουλίου 2011. Τα φωτογραφικά πάσα που διέθετε η παραγωγή ήταν πρωτόγνωρα λίγα, τέσσερα και μόνο, με τη δικαιολογία πως οι συγκεκριμένες νύχτες θα καλύπτονταν κινηματογραφικά για τις ανάγκες επικείμενου concert DVD. Ανάμεσα λοιπόν στους τυχερούς (βλέπε Α.Π.Ε., Reuters & Associated Press) και ο υπογράφων, ως εκπρόσωπος όλων των υπόλοιπων συναδέλφων (το λεγόμενο pool) με τη δέσμευση πως θα μοιράσω εικόνες σε όλους τους φυσικά. Όσο για την τύχη του πολυπόθητου οπτικοακουστικού ντοκουμέντου που ήθελε τον κλάδο μας «κουρεμένο» κείνη τη βραδιά, εννέα χρόνια πέρασαν και ακόμη αγνοείται!
Όσο για το show αυτό καθαυτό; Μιλάμε για έπος. Τελεία και παύλα. Το α-πό-λυ-το συναυλιακό υπερθέαμα. Βαθύτατα ανθρωπιστικό το μήνυμά του. Μια ξεκάθαρη κατακεραύνωση του Πόλεμου, του στείρου Εκπαιδευτικού Συστήματος και του Καπιταλισμού. Μια υπερπαραγωγή με νόημα και ξεκάθαρο στόχο την αφύπνιση που, ναι, αξίζει πέρα ως πέρα τα λεφτά της. Ξέρω. Οι ρομαντικοί θα θέλαμε τον Roger Waters να μας προσφέρει αφιλοκερδώς τούτη την εμπειρία, αν θέλει να λέει πως αποτελεί ζωντανό παράδειγμα των όσων κηρύττει, και όχι να ξεκινά τα εισιτήρια του από 145 ευρώ με τα φθηνότερα στα 55... Ναι. Σε ένα Ουτοπικό, Μαρξιστικό Σύμπαν θα θέλαμε το περιοδεύον “The Wall” τζάμπα ως «καθαρτήριο μέσον» που δεν πρέπει να στερείται κανείς. Όμως σε τούτο εδώ που ζούμε και μας θέλει διαρκώς με το χέρι στην τσέπη, η συγκεκριμένη καταβολή άξιζε πέρα ως πέρα τα λεφτά της!
Έπος. Έπος διαχρονικό. Τόσο «σύγχρονο», που καταντά ώρες-ώρες ανυπόφορο, αφού σε κάνει και αναρωτιέσαι συθέμελα για το νόημα του δικού σου, προσωπικού αγώνα για ένα καλύτερο αύριο… Μια παράσταση με όλη τη σημασία της λέξης, που προκαλεί δέος και απανωτές ανατριχίλες.
Ήχος σεμιναριακός-τετραφωνικός, σκηνικά απόκοσμα, προβολές που γέμισαν δάκρυα τα μάτια μας και ΝΑΙ, επιτέλους, το είδαμε όλοι μας τρισδιάστατο, on-time, και ΟΧΙ μέσα από μια οθόνη κινητού σούπερ ουάου! Η καθολική και δια ροπάλου απαγόρευση του πρωταγωνιστή όσον αφορά τη βιντεοσκόπηση χωρίων με τα μηχανήματα του διαβόλου βοήθησε αισθητά στο να μπορούμε να μιλήσουμε εδώ για ένα από τα πιο συμπαγή και interactive κοινά της ελληνικής συναυλιακής ιστορίας. Άλλωστε η χαρά του Roger έγινε αισθητή στον τελευταίο του χαιρετισμό. Έμοιαζε δικαιωμένος για την επιλογή του. Όπως και μεις για τη δικιά μας άλλωστε, ως παρόντες.
Κι αν προσέξατε όσοι παρευρεθήκατε, η Live Nations έδωσε το παράδειγμα του τι σημαίνει στον πολιτισμένο κόσμο “sold out”, αφού στην αρένα όλα ήταν ανθρώπινα, δηλαδή όπως θα έπρεπε πάντα…
Έπος. Έπος ανυπέρβλητο. Το Τοίχος έπεσε για να ξανασηκωθεί αύριο. Και φτου απ’ την αρχή. Ο μύθος του Προμηθέα, η παραβολή του έκπτωτου Αδάμ, η δική μου και η δική σου ιστορία.
17°
