Ένα θέαμα ανατρεπτικό και διονυσιακό. Μια παράσταση που με τη δομή της υποσκάπτει όλες τις νόρμες, όλους τους κανόνες, όλες τις κατηγοριοποιήσεις. Ένα σόου με απίστευτο ρυθμό και τρελό χιούμορ, με κρεσέντο έντασης και εκστατικό πάντα φινάλε. Οι Monie & Monie Conniente επί 25 συναπτά έτη μας «αναγκάζουν» να εγκαταλείπουμε καταχαρούμενοι, σχεδόν ευτυχισμένοι, τον χώρο που τους παρακολουθήσαμε. Πόσοι μπορούν να το πετύχουν αυτό; Ελάχιστοι! Γι' αυτό και τους παρακολουθούμε ανελλιπώς, τους λατρεύουμε, τους δοξάζουμε. Και χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που μιλάμε με τον αρχηγό τους, τον Βασιλιά της Κωμωδίας, Διογένη Δασκάλου, εν όψει των φετινών παραστάσεων.
25 χρόνια Monie & Monie Conniente. Τι σημαίνουν για σένα αυτά τα 25 χρόνια;
Τι σημαίνει 30-55 για έναν άνθρωπο; Το φιλέτο της ζωής του. Το φόρτε της δημιουργίας, το «μπαμ» παντού. Τι σημαίνει να κάνεις την πρώτη “combo brass band” στον νεογέννητο «Μύλο»; Ευτυχώς το ζήσαμε μαζί και έτσι είμαστε σίγουροι πως δεν το ονειρευτήκαμε το όνειρο αυτό! Το ζήσαμε, ίσως γι’ αυτό και κρατιόμαστε ακόμη. Ίσως και γι’ αυτό και κρατώ την janabet brass band που λέγεται Monie & Monie Conniente. Γιατί οι μνήμες κρατιούνται μόνον όταν εξελίσσονται.
Προσωπικά, δεν μπορώ να κατατάξω τους Conniente σε συγκεκριμένο «κουτάκι». Ναι, σε μια Conniente εμπειρία, υπάρχει stand up comedy, υπάρχει συναυλία, υπάρχει θέατρο, υπάρχει αυτοσχεδιασμός, υπάρχει όμως και πολλή πρόβα, υπάρχουν μουσικές σπουδές… Είστε μια κατηγορία από μόνοι σας, οπότε κάθε στενή κωδικοποίηση θα ήταν άδικη για το σχήμα. Μπορείς εσύ να δώσεις έναν ορισμό αυτού που γίνεται σε κάθε εμφάνιση των Conniente;
Είμεθα οι πυροκροτητές της χαμένης διάθεσης όσων προσέρχονται. Αθλούμαστε καθημερινά ατομικά και ομαδικά γι’ αυτό το αποτέλεσμα, για να μπορούμε να αφεθούμε στο ντελίριο του παγανιστικού γλεντιού χωρίς ταυτόχρονα να φεύγουμε απ’ τις ράγες. Με δυο λόγια, οι Monie & Monie Conniente δημιουργήθηκαν για να ζουν πρώτα απ’ όλους οι ίδιοι τις βραδιές που δεν μπορεί κανείς άλλος να τους προσφέρει. Και σ’ αυτό ο θεατής δεν μπορεί να αντισταθεί. Είμαστε οι σεφ που τρελαίνονται να τρώνε το φαγητό που έφτιαξαν πριν από λίγο. Οι sommelier που ανοίγουν 2 μπουκάλια κρασί απ’ αυτό που προτείνουν στον πελάτη. Το ένα, για να το πιουν οι ίδιοι. Δεν ξέρω αλήθεια τι είναι αυτό, αν υπάρχει ορισμός ή κάτι σαν ταυτότητα, αλλά σίγουρα κάνουμε κάτι πάρα πολύ καλά, για να κλείνουμε τα 25 μας χρόνια.
Μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια, έχετε παίξει σε όλη την Ελλάδα, σε μικρούς αλλά και τεράστιους χώρους, έχετε συνεργαστεί με γνωστούς τραγουδιστές, είδατε την Ελλάδα πλούσια αλλά και φτωχή. Ποια θεωρείς πως είναι η ιδανική κοινωνική και οικονομική συνθήκη-συγκυρία για να ανθίσουν και να «ευτυχήσουν» οι Conniente σε αυτό που κάνουν;
Όλες. Οι εποχές, είτε είναι εύρωστες είτε καχεκτικές, είναι κάτι το αφηρημένο. Εκεί είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή που ο καταλύτης πρέπει να γίνει συγκεκριμένος. Αλλιώς δεν κάνουμε γι’ αυτή την εργασία, επειδή πολύ απλά δεν έχουμε αντίληψη. Άρα δεν λαμβάνουμε. Πώς λοιπόν θα δώσουμε; Όλες οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για την τέχνη. Ξέρετε, ένα παιδί δεν παίζει μόνο με καλοκαιρία. Υπάρχουν ατελείωτα παιχνίδια της βροχής, του κρύου, του χιονιά, της καταιγίδας. Αυτό είναι η τέχνη. Το παιχνίδι των μεγάλων.
Επιστρέφετε στον «Μύλο», από όπου και ξεκινήσατε ή τουλάχιστον από όπου σας γνώρισε ο πολύς κόσμος. Πόση νοσταλγία μπορεί να εμπεριέχει μια επιστροφή στον «τόπο του εγκλήματος;»
Καμία. Θεωρώ πως οι νοσταλγοί είναι μη παραγωγικοί. Οι αναπαραστάτες δε του παρελθόντος στερούνται εμπνεύσεως για το μέλλον. Άρα είναι ανύπαρκτοι στο παρόν συλλέγοντας μια ιδρυματικού τύπου συμπάσχουσας πελατείας. Κάθε φορά που ξαναπάω σε ένα μέρος, πηγαίνω ως άλλος άνθρωπος. Και δεν το κάνω εγώ αυτό. Η ζωή η ίδια το κάνει. Εγώ απλώς της το επιτρέπω.
Πώς προέκυψε ο τίτλος της παράστασης «Εκφύλιος Πόλεμος»;
Δείτε… Ήμουν πολύ μικρός όταν, στην άγουρη τότε τηλεόραση, παιζόταν ο «Άγνωστος Πόλεμος». Πόσο έχουμε εξελιχθεί, λέτε, από τότε, ως πάνσοφος ελληνικός λαός; Απ’ το ΝΑΙ vs ΟΧΙ, απ’ το Ολυμπιακός vs ΠΑΟΚ, απ’ το Αριστερά vs Δεξιά; Φτάσαμε να έρχεται η ώρα του φαγητού και να μαλώνουμε αν θα πιούμε τσίπουρα με γλυκάνισο ή όχι! Ένας βάκιλος εν ύπνω ο εμφύλιος σε ένα πλήθος αλλόγνωμων προδοτών. Όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας είναι προδότης. Ο εκφυλισμός του κάλλους, του μέτρου και της κοινής λογικής μέσα από έναν αέναο εμφύλιο. Σιγά σιγά σαπίζουμε μαλώνοντας μεταξύ μας. «Εκφύλιος Πόλεμος», λοιπόν! Σε μια φυλή που επέλεξε ό,τι πιο έκφυλο και πέταξε τη φιλία στα σκουπίδια.
Διαβάζω σε κάποιο σάιτ: «Ο όρος νεολογισμός χρησιμοποιείται και στην επιστήμη της ψυχιατρικής για τις νέες λέξεις που φτιάχνει κάποιος. Το σημαντικό εκεί είναι ότι, όταν πρόκειται για παιδιά, αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό, ενώ, όταν το κάνουν ενήλικες, είναι δείγμα σοβαρής ψυχικής διαταραχής». Με δεδομένο ότι η λέξη «Εκφύλιος» είναι ένας νεολογισμός, τι από τα δυο τρέχει με σένα, φίλε μου;
Φαντάζεστε να ήμουν ισορροπημένος; Πόσα βράδια άραγε θα στερούνταν όλοι αυτοί οι θαμώνες αυτά τα 25 χρόνια;
Στο μουσικό ρεπερτόριο των Conniente, υπάρχουν τραγούδια-σταθμοί που οι φαν τα περιμένουν, θα έλεγα τα απαιτούν, όπως ας πούμε το «Freedom» ή και το «Ζω». Πάντα όμως κάνεις την ανατροπή προσθέτοντας αγαπημένα τραγούδια που είχαμε ξεχάσει πως είναι αγαπημένα. Και μόλις τα ακούμε από τα πνευστά, ενθουσιαζόμαστε – να θυμίσω το προπέρσινο «Κι όμως θα τα βρούμε πάλι». Πώς αποφασίζεις ποια τραγούδια θα ενσωματώσεις σε μια παράσταση; Και με ποιο κριτήριο; Γιατί, παρακολουθώντας δεκάδες παραστάσεις των Conniente, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως ο κάθε ένας που θα έρθει στους Conniente, θα ακούσει τουλάχιστον ένα τραγούδι που ξέρει απέξω κι ανακατωτά, είτε είναι ο 60χρονος Δήμος είτε η 15χρονη Ισμήνη.
Αυτό γίνεται γιατί διατηρώ αυτό το συναίσθημα που στα παιδιά λέγεται αυθορμητισμός και στους μεγάλους διαταραχή. Αγαπώ όλους, φαντάζομαι ότι προσέρχονται με θετική διάθεση για να περάσουν όμορφα. Και ο Δήμος και η Ισμήνη. Γι’ αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της συλλογής ήχων, λόγων, συναισθημάτων κ.λ.π. προσπαθώ να φιλοξενώ εντός μου και το αρεστό στον Δήμο και το αρεστό στην Ισμήνη. Και, ξέρετε, τα τραγούδια είναι συναισθήματα. Δεν είναι οι στίχοι τόσο, όσο αυτό που σε τυλίγει σαν να σε άγγιξε το Impulse… αν σας θυμίζει κάτι αυτό το εμπνευσμένο παλιό διαφημιστικό.
Ποιος/ποιοι υπήρξαν ινδάλματά σου; Και στη μουσική, και στην κωμωδία, παρακαλώ.
Έφτανα πάντα μέχρι το σημείο του θαυμασμού και της λαχτάρας να το κάνω κι εγώ. Ούτε καν της ζήλιας. Ποτέ όμως της θεοποίησης των ινδαλμάτων. Επηρεάστηκα πολύ και ποικιλοτρόπως από την ECM, τον Τσάρλι Πάρκερ, τον Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, τον Ηλία Πετρόπουλο, τον Άρη Ρέτσο, τον Λεωνίδα Χρηστάκη, τον Σαν Ρα, τον Τζέρι Λιούις, την Μπίλι Χολιντέι, τον Μπάστερ Κίτον, τους Αδερφούς Μαρξ, την Ντιαμάντα Γκαλάς, τον Ντ. Μακαβέγιεφ, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Κουνέλη, τον Ξόνογλου, τη Βλαχοπούλου, τον Μπορίς Βιάν, τον Γουόλτ Ντίσνεϋ, τον Σαχτούρη.
Μετά από 25 χρόνια, τα άγχη που έχεις πριν την αρχή μιας παράστασης ποια είναι; Έχεις ξεπεράσει άγχη που είχες τα πρώτα χρόνια;
Ναι. Μετρούσα αυτά που θα ’ρθουν. Τώρα μετράω αυτά που έμειναν.
Ποια είναι η σκηνή-χώρος όπου θα ήθελες να παίξουν κάποτε τους Conniente;
Όσα κι αν έκανα για ή με τους Monie & Monie Conniente δεν μπορούν να σβήσουν το «Ξυλουργείο» του «Μύλου» μέσα μου αλλά ούτε και της «Αίγλης». Αυτά είναι για λίγο κόσμο και πολλή φωτιά. Ένα μαγαζί είναι μαγαζί όσο πίνεις αυτό που αφήνει ο άλλος δίπλα σου ή λίγο πιο εκεί. Το μαγαζί είναι μαγαζί μέχρι 150 άτομα. Από κει και πέρα γίνεται κατάστημα.
Θεωρώ ότι έχεις υπέροχη φωνή και το αποδεικνύεις σε κάθε παράσταση. Ας πούμε, θυμάμαι πως στο φινάλε του «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά» είσαι καλύτερος και από τον Βοσκόπουλο! Βασικά, δεν θέλω να ρωτήσω κάτι πάνω σε αυτό, απλώς ήθελα να το πω. Αν επιθυμείς, σχολίασε, αλλά εγώ δεν παίρνω πίσω τη δήλωσή μου, να ξέρεις.
Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μας κάνατε. Και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τα 15 σας ΧΡΟΝΙΑ.
«Εκφύλιος Πόλεμος», 10, 17 και 24 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου στο Club του «Μύλου»
24°
