Οι Active Member έκλεισαν τον κύκλο τους. Τα συστατικά τους όμως μέλη συνεχίζουν τη μουσική και συναυλιακή δημιουργία. Η Sadahzinia ακολούθησε το μουσικό ρεύμα του lowbap με πυρήνα τον B. D. Foxmoor στο Πέραμα. Μέλος της κοινότητας από το 2002, συνδημιούργησε μέρος της ιστορίας των Active Member ακολουθώντας παράλληλα προσωπική πορεία. Με το πρόσφατο προσωπικό της άλμπουμ «Kάρπιμο» βιώνει για πρώτη φορά τη μετα-Active Member εποχή, έχοντας όμως κοντά της όλο το βασικό πυρήνα τους αλλά κυρίως ένα πιστό κοινό που μιλά τη γλώσσα τους και εμπιστεύεται απόλυτα τα κίνητρά τους και την κοινωνική τους στάση απέναντι στα πράγματα. Λίγο πριν την επερχόμενη συναυλία της στο καινούργιο live stage Κremlino, με ελεύθερη είσοδο, μοιράζεται τις κοφτερές της σκέψεις μαζί μας.
Πώς βιώνεις στην πράξη πια το τέλος των Active Member; Άλλωστε έχει σημασία ότι δεν συνδέθηκε με τη συνήθη πρακτική ριζικών διαφωνιών που συχνά προκαλούν τη διάλυση μουσικών σχημάτων, διατηρώντας τη δημιουργική σας σύμπραξη μέσα από προσωπικες πλέον πορείες. Tα σόλο πρότζεκτ σας βάδιζαν άλλωστε παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια με τη δράση του γκρουπ.
Εκείνο το βράδυ στις 7 Νοέμβρη 2015 μετά από αυτή την σπουδαία παρέα και μεγάλη συναυλία μας στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, δεν ήθελα να ξημερώσει… Όσο κι αν το δούλεψα μέσα μου, για μένα δεν είχε ακόμα τελειώσει. Κατά κάποιον τρόπο τελείωσε όταν άρχισα να γράφω τους πρώτους στίχους από το προσωπικό μου album, το «Κάρπιμο», όταν δηλαδή έκανα το επόμενο βήμα. Απ’ την άλλη τα τραγούδια των Active Member αποκτούν καινούριο νόημα σε κάθε εποχή κι έτσι παρηγοριέμαι ότι θα υπάρχει η συνέχεια ακόμα και σε παιδιά που δεν θα προλάβουμε να δούμε να γεννιούνται. Ίσως εκείνα δουν πιο καθαρά τα σημάδια που έχουμε αφήσει γιατί έχουμε αφήσει πολλά, που, σημειωτέον, δεν έχουν βρεθεί ακόμα… Και ο Μιχάλης αλλά κι εγώ, παρασυρμένοι απ’ τη βιάση μας, τ’ αφήνουμε μοναχά τους και προχωράμε στα επόμενα. Σαν μικροί αναμμένοι φάροι μια ηλιόλουστη μέρα μες στο αρχιπέλαγος. Δύσκολο.
Πάντα οι στίχοι σας έχουν κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο. Πόσο πιο δύσκολη είναι όμως τώρα, σε μια εποχή τόσο βαθιάς κρίσης, η επιλογή των λέξεων;
Είναι παράξενα. Γιατί από τότε που άρχισα να γράφω στίχους περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 (μιλάμε για προηγούμενο αιώνα δηλαδή!) η δυσοσμία της κατάστασης ήταν έντονη. Ευαίσθητες ψυχές ή σκληρά χτυπημένες νομίζω το αισθάνονταν από τότε να έρχεται μεγάλο κι αδιάκριτο το κύμα της κρίσης. Κι όχι κύμα, γιατί τα κύματα σκάνε και ύστερα διαλύονται. Τούτη η εποχή ήρθε μάλλον σαν κατακλυσμός και πλημμύρα. Εμείς –κι άλλοι Κάποιοι– μυρίζανε τη βροχή, και διάλεγαν από τότε τις λέξεις και τα έργα τους. Σκέφτονταν φωναχτά, κι ήταν οι τρελοί του χωριού. Κι αυτό το αντέξανε και συνεχίσανε ως την κατρακύλα του σήμερα. Τώρα, δεν είναι αργά, γιατί ποτέ δεν είναι τελικά, αλλά νιώθω την ανάγκη –προσωπικά– να γίνω άλλοτε πιο δυσνόητη για να τραβήξω εκείνους που ψάχνονται και βγάζουν το κεφάλι απ’ την πλημμύρα για ανάσα. Κι άλλοτε χρειάζομαι να γίνω σαφής, με λέξεις απλές, δισύλλαβες, τρισύλλαβες, κάποια ερωτηματικά και πολλές τελείες…
Πώς θα περιέγραφες το ταξίδι από το «Fiera» το 2002 μέχρι το «Cosmos Alivas»;
Μαγικό! Παρόλες τις δυσκολίες και τα ζόρια. Το γέλιο έρρεε άφθονο. Απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και έκφρασης της δημιουργικότητάς μας. Ήταν ο καιρός που φύγαμε από τη Warner και φτιάξαμε το δικό μας ανεξάρτητο label. Φτιάχναμε ιδιαίτερες και διαφορετικές συσκευασίες για τα Cd και τα βινύλια – όπως τα θέλαμε. Φτιάξαμε πολιτιστικό σύλλογο, βιβλιοπωλείο, δισκοπωλείο, καφενείο, όλα αυτά στο Πέραμα, στο ίδιο τετράγωνο! Αλλά τα στήριζε κόσμος, που ερχόταν από πολύ μακριά. Έγιναν πολλά projects, όχι μόνο μουσικά. Συζητήσεις, φεστιβάλ, διαγωνισμοί στίχου κ.ά., ραδιοφωνικές εκπομπές, θεατρικές παραστάσεις, ντοκιμαντέρ, και soundtrack ταινιών… Για όλα αυτά έβαλαν πλάτη πολλοί, αλλά στην κυριολεξία. Μόνο πλάτη. Τα κουβαλήματα, δηλαδή. Στη δημιουργική πλευρά ελάχιστοι βοήθησαν επί της ουσίας, δηλαδή αφήνοντας το αποτύπωμά τους και χωρίς να αποσκοπούν στο να πουλήσουν και λίγο τη μούρη τους… Στη δε οικονομική πλευρά, όλο το βάρος έπεσε πάνω στον Μιχάλη κι εμένα. Όσα χρήματα βγάλαμε πήγαν όλα εκεί. Να στηρίξουν τη μουσική μας, τ’ όνειρό μας και κάποιους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη (κάποιοι το θυμούνται ή το θυμήθηκαν αργότερα, κάποιοι άλλοι τα αποθηκεύσανε στη μνήμη τους αχάριστα ή σε λάθος νευρώνες.) Όλα καλά. Συνεχίζουμε και, δόξα το lowbap, έχουμε ακόμα δίπλα μας ανθρώπους που μας παρακολουθούν και μας πιστεύουν από τα πρώτα μας βήματα…
Ποια είναι σήμερα η σχέση με το πιστό σας κοινό, το οποίο ανανεώνεται διαρκώς από τις νεαρότερες ηλικίες που ανακαλύπτουν την ιστορία πλέον των Active Member;
Είναι συγκινητικό πλέον όταν τυχαίνει και φέρνουν τα παιδιά τους σε συναυλίες ή και εγγόνια ακόμα – έχει συμβεί! Και από την άλλη υπάρχουν πολλοί που ακόμα διστάζουν να έρθουν σε συναυλίες, νομίζοντας ότι το κοινό μας είναι μόνο κάτω των 20… Το σίγουρο είναι ότι έχουμε πια αποκτήσει ένα υγιές θάρρος μεταξύ μας. Όσο για τις νεαρότερες ηλικίες που τώρα ανακαλύπτουν την ιστορία των Active Member, πραγματικά αισθάνονομαι την ανάγκη να τους το πω σαν παραμύθι, σε συνέχειες, βάζοντας μουσικές, δείχνοντας φωτογραφίες και διαβάζοντας στίχους. Ο όγκος δημιουργικής δουλειάς που θα συναντήσουν είναι πραγματικά πολύ μεγάλος. Και αξίζει ο Μιχάλης να το δει αυτό, να σταθεί λίγο, να συγκρατήσει τη δημιουργικότητά του και να κάτσουμε παρέα να τακτοποιήσουμε κάπως όλο αυτό το υλικό στα σωστά «συρτάρια» και αναδεικνύοντας κρυμμένα λογάρια. Δεν ξέρω αν τελικά θα το χρειαστεί ο κόσμος που θα έρθει. Αλλά πιθανόν να πρέπει να γίνει!
Πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς στο φόβο, ένα τόσο κυρίαρχο παγκόσμια εξουσιαστικό όπλο;
Με το να συνεχίζει ν’ απλώνει το χέρι πέρα απ’ το σκοτάδι. Με το να μιλάει. Με το να σκέφτεται. Σχεδόν τα πάντα γύρω τείνουν να γίνουν εικονική πραγματικότητα. Ας κρατηθούμε απ’ έξω. Ας υπερασπιστούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κι ας βαδίσουμε με κόπο προς τη γνώση. Ας γελάμε περισσότερο… Είμαστε τόσοι δα. Ας ξεπεράσουμε τις διαδικασίες και τους τίτλους κι ας ψάξουμε την ουσία των πραγμάτων.
Υπήρξαν πολλές διαφορετικές αντιδράσεις στο προσφυγικό, από την απόλυτη αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση μέχρι τις ρατσιστικές κραυγές. Πώς βλέπεις συνολικά τη διαχείριση του ζητήματος αυτού που κατέδειξε την υποκρισία του κυρίαρχου δυτικού πολιτισμού;
Το τρομακτικό, Γιώργο, είναι ότι συχνά, πολύ συχνά, οι αντιδράσεις που περιγράφεις εκφράζονταν από τα ίδια πρόσωπα. Έχω ένα τραγούδι στον καινούριο μου δίσκο που ονομάζεται «Ο ανθρωπάκος» και μιλάει για όλες αυτές τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τον κάθε άνθρωπο (και που δυστυχώς δεν κάνει εύκολα την υπέρβαση να τις ξεπεράσει). Γραφω σ’ ένα στίχο «Βοηθώ τον πρόσφυγα όπως να ’ναι και τους ομοίους του, όμως φοβάμαι μη τυχόν βρεθεί μπροστά μου…» Μην πάω μακριά. Στο Πέραμα: Πάμπολλες πρωτοβουλίες συλλογής ρούχων, τροφίμων, ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. Κι όταν ο κόσμος έμαθε ότι θα έφερναν ένα μεγάλο αριθμό προσφύγων στον καταυλισμό του Σχιστού έγιναν πορείες και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Το ίδιο και τώρα που λέγεται ότι θα φέρουν μια ομάδα παιδιών-προσφύγων στα σχολεία του Περάματος. Εγώ έχω να πω, καλώς να ορίσουν. Αλλά φοβάμαι ότι αυτά τα παιδιά θα έχουν να αντιμετωπίσουν εκτός από τις δυσκολίες της ένταξής τους στο σχολικό περιβάλλον και στο περιβόητο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γονιών και συλλογικοτήτων, φασιστών κ.λ.π για δικούς του λόγους ο καθένας, έξω από το σχολείο, που θέλει κατά τ’ άλλα να τα «αγκαλιάσει»…
Πόση δύναμη αντλείς από τα παιδιά σου αλλά και πόσο ανησυχείς για αυτά;
Τα παιδιά μου διαρκώς στρέφουν το βλέμμα μου στο φως και έχοντάς τα συνειδητοποιώ πόσο έχω κουραστεί από το σκοτάδι. Ανησυχώ διαρκώς για τα μικρά μου, όπως κι όλοι οι γονείς. Αλλά το πιο δύσκολο είναι η προσπάθειά μου να μην τους το δείξω. Τα παιδιά θέλουν πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να μεγαλώσουν. Δεν νομίζω ότι έχω δικαίωμα να τα αναγκάσω να σταθούν και να πάνε πιο αργά το «βήμα» τους… Ίσως, μονάχα, σε κάποιο τραγούδι να τους το σιγοτραγουδησω σαν ευχή δική μου.
Αισθάνεσαι ότι μέσα από την καταστροφικά αδιέξοδη πολιτική της Δύσης μπορεί να αναδειχθεί κάτι καινούργιο ή να ξαναζωντανέψουν εφιάλτες του παρελθόντος;
Έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου στους «Φτωχούς Βασιλιάδες» (ένα τραγούδι στο νέο άλμπουμ) και στα παιδιά που ακόμα δεν γεννηθήκανε. Τα άλλα απέτυχαν παταγωδώς.
Πώς γεννήθηκε το «Κάρπιμο» συνθετικά και στιχουργικά;
Γεννήθηκε μέσα από το τελευταίο αποχαιρετιστήριο tour των Active Member ανά την Ελλάδα που είχε την ονομασία «Κάρπιμο». Ήταν η ανάγκη μου να με δένει κάτι με το παρελθόν για να προχωρήσω πιο σίγουρα στη «δεύτερη εποχή». Στιχουργικά έχω επηρεαστεί, αν όχι συγκλονιστεί, από το δράμα των προσφύγων, καθώς βέβαια και από τη συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνω και αρχίζω να αποδέχομαι συγκεκριμένα πράγματα.
Tι τραγούδια θα πεις στη συναυλία στο Κremlino. Έχεις καταλήξει στο setlist και ποιοι θα είναι μαζί σου από την οικογένεια των Active Member;
Θα είναι μαζί μου ο B.D.Foxmoor, o Dj Booker, o Λ.Ε.Σ. και ο Razo, ένα καινούργιο παιδί που ραπάρει με τη συνοδεία της κιθάρας του, ένας hip hop τροβαδούρος! Θα πω τραγούδια απ’ ολες τις δισκογραφικές μου δουλειές, παλιά και καινούρια, καθώς και από το ρεπερτόριο των Active Member. Θα είναι ένα πρόγραμμα τουλάχιστον 3 ωρών και μάλιστα με δωρεάν είσοδο.
Το Πέραμα, η πόλη σου, εδώ και πολλά χρόνια φωτίστηκε για τους λάθος λόγους μέσα από το σκοτάδι. Πώς βιώνεις σήμερα τη γειτονιά σου και την κοινότητά σου αυτή;
Παρ’ όλες τις ασχήμιες συχνά βλέπω όμορφους ανθρώπους, με έξυπνες ιδέες και πρωτότυπο έργο. Η πόλη τους όμως δεν τους τιμά όπως θα έπρεπε, αλλά ούτε τους δίνει χώρο.
Έχεις ποτέ αγχωθεί από τη βαρύτητα και τη σημασία που αποκτούν οι στίχοι σου από τη στιγμή που ρουφιούνται κυριολεκτικά από ένα τόσο μεγάλο ακροατήριο;
Όχι, κάτι ιδιαίτερο. Έτσι κι αλλιώς ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Κοιτάω να κάνω μικρές επεμβάσεις στη σκέψη μου, στην αντοχή και στην απαντοχή μου και εύχομαι στους στίχους μου καλό ταξίδι, να ερμηνευτούν σωστά πάνω απ’ όλα και να μη σωριαστούν ξέπνοοι στα πόδια μου.
Tι ακολουθεί;
Σύντομα, μάλλον την άνοιξη, θα υπάρχει και νέο album από μένα καθώς υπάρχει μια νέα συνεργασία με τη Spider music, νεοσύστατο label. Επίσης, την άνοιξη θα βγει ένα καινούργιο μου βιβλίο και δύο θεατρικές ομάδες σε Ναύπλιο και Βόλο επεξεργάζονται κάποια παραμύθια μου προκειμενου να ανεβάσουν παράσταση. Μπορείτε να βρείτε το «Κάρπιμο» στην Amberola (Ζίννη 12, Κουκάκι), στο e-shop του lowbap.com, καθώς και στο κανάλι μας στο youtube.
17°
