Η Δήμητρα Γαλάνη έχει μία αντένα πάντα με το κόκκινο φωτάκι της αναμένο, να ανιχνεύει νέες φωνές και μελωδίες, καινούργιες φρέσκιες ανάσες, άφθαρτους ήχους και νέα παραμύθια. Τα ξέρει τα νέα πρόσωπα, τα καταλαβαίνει. Φοράει τις μπαντάνες τους.
Παίρνει τα νέα παιδιά και τα οδηγεί σαν Μεγάλη Αδελφή στην αίθουσα των μυστικών και των ήχων. Κάθεται μαζί τους, γράφουνε και σκίζουνε, τραγουδούν μαζί νέα τραγούδια, μπλέκουν τις φωνές τους να γίνουν μία. Στιβαρή και ζεστή εκείνης, φευγάτη με λαχτάρα να πετάει σαν πουλί η άλλη, του Στάθη Δράκου αυτή τη φορά.
Η Δήμητρα Γαλάνη άκουσε και αγαλλίασε, τα παραμύθια του Δράκου. Ο Ευστάθιος Δράκος, το αγαπημένο μας παιδί από την Πάτρα, το μυαλό και η φωνή των Minor Project που έφερε τη χατζηδακική ευαισθησία στην pop δημιουργώντας ένα υβριδικό, πολυεύσπλαχνο στιλ. Ο Νίκος Μωραϊτης επιρρεπής στο είδος των παραπάνω, έγραψε τρυφερές λέξεις που συντονίστηκαν απόλυτα με την εκφορά του Δράκου και βγήκαν νέα κομμάτια που τα έδωσαν στη Δήμητρα. Αποτέλεσμα του blend, ένα βαλς για τρεις. Το άλμπουμ "Το Βαλς των χαμένων μετά" κυκλοφορεί αυτές τις μέρες για να μας πάρει μαζί του, στις κρύες νύχτες πλημμυρισμένο θερμή αγάπη.
Από το μικρό live που έδωσαν η Δήμητρα και ο Στάθης, για φίλους, στην παρουσίαση του "Βαλς", δύο κομμάτια σε βίντεο. Η "Εκδρομή" και το "Βαλς των χαμένων μετά":
Ο Νίκος Μωραϊτης περιγράφει τη δημιουργία του "Βαλς":
«Βάζω το δίσκο των Minor Project, του συγκροτήματος του Στάθη, και -την ώρα της ακρόασης- μου κατεβαίνουν ελληνικά λόγια, τα οποία "ακούω" μέσα μου με τη φωνή της Δήμητρας. Λέω "πρέπει να τον βρω".
Βρίσκω το τηλέφωνο του Στάθη, του τηλεφωνώ, του λέω ότι θέλω να γράψουμε μαζί τραγούδια για τη Γαλάνη. Μου λέει ότι λατρεύει τη φωνή της, είναι "μέσα" και προσθέτει: "να της πούμε λοιπόν ότι θέλουμε να γράψουμε για εκείνη’’.
Του ζητάω να μην της πούμε τίποτα. Του φαίνεται περίεργο (και δίκιο έχει). Επιμένω να γράψουμε πρώτα τα τραγούδια και μετά να της τα πάμε.
Όταν ετοιμάζουμε τα πρώτα 5-6 κομμάτια, παίρνω τη Δήμητρα τηλέφωνο. "Έχουμε γράψει τραγούδια για σένα Η Δήμητρα ακούει. Με παίρνει πίσω. "Αυτά τα τραγούδια πρέπει να τα πω μαζί με το Στάθη".
Το πάζλ αρχίζει να συμπληρώνεται. Ξεκινάμε ηχογραφήσεις. Το Βαλς και η Εκδρομή στην αρχή. Και Όστρακο. Και Βεγγαλικά. Έρχεται και το Νερό μετά.
Οι ορχήστρες γράφονται στην Πάτρα -έδρα των Minor Project του Στάθη. Οι φωνές στην Αθήνα. Οι μίξεις των φωνών στο στούντιο του Γιώργου Ανδρέου στη Βαρυμπόμπη. Οι Ευτυχισμένοι Άνθρωποι, το τελευταίο που γεννιέται.
"Ευτυχισμένοι οι άνθρωποι αυτοί" λέει το τραγούδι.
Ευτυχισμένοι και εμείς με αυτό τον δίσκο.»
Και τα λόγια του Ευστάθιου Δράκου:
«Το Βαλς των Χαμένων Μετά δεν ήταν δουλειά για μένα. Ήταν Σχολείο. Οι πρώτες τάξεις με βρήκαν στην Πάτρα, στο Noisebox, παρέα με τον Σάκη Μπάστα, τον αδερφικό μου φίλο Αλέξανδρο Μπαλτά και τον Ιάσωνα Βάκρυνο, ενώ στη συνέχεια, όταν τα τραγούδια είχαν αρχίσει να παίρνουν τη μορφή τους, μεταφερθήκαμε στην Αθήνα για να γράψουμε τις φωνές και να γίνουν οι τελικές μίξεις παρέα με τον Γιώργο Ανδρέου. Το πιο όμορφο δε σημείο όλου αυτού, είναι πως η Δήμητρα Γαλάνη δεν ήταν η "δασκάλα" μου στο σχολείο αυτό, αλλά εκείνη η καλή συμμαθήτρια που σε πιάνει από το χέρι και πάτε μαζί. Το ίδιο και ο Νίκος Μωραΐτης.
Αν είχα να διαλέξω την πιο έντονη στιγμή από όλη αυτή την κοινή μας πορεία, θα μιλούσα σίγουρα για την ημέρα που μπήκε η Δήμητρα στο στούντιο για να τραγουδήσει το Όστρακο, πέρασα ένα πολύ δυνατό, μα σχεδόν στιγμιαίο σοκ. Στη μέχρι τώρα ζωή μου, κάθε τραγούδι που έγραφα προοριζόταν για μένα. Δεν έχω μοιραστεί μέχρι τώρα κομμάτι μου με άλλον ερμηνευτή πέραν του εαυτού μου, οπότε δεν είχε τύχει ποτέ να ακούσω κάποια ακυκλοφόρητη δουλειά μου από άλλη φωνή. Ήταν λοιπόν ένα τεράστιο Δώρο του σύμπαντος το γεγονός ότι ένα, καθημερινό κατά τ' άλλα, απόγευμα στο Sierra άκουσα το αγαπημένο μου "Islands" ή "Όστρακο" από την ίδια. Είδα ξεκάθαρα και για πρώτη φορά, ότι η γυναίκα αυτή που είχα απέναντι μου και τραγουδούσε το πιο δικό μου κομμάτι, υπήρχε ήδη μέσα του πολύ καιρό πριν γνωριστούμε. Ίσως πολύ καιρό πριν το γράψω ή το φανταστώ. Ήταν πιο δικό της από δικό μου. Και είναι.»
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
