Τι θα ήταν η pop χωρίς την αυταρέσκεια; Ένα ακόμη βαρετό είδος… Όμως αυτό που την τρέφει είναι κι αυτό που την κατατρώει, γιατί είναι δύσκολο να ελεγχθεί και να μετατραπεί σε τέχνη. Ο Bradford Cox, πάντως, τα καταφέρνει. Μπορεί και πασπαλίζει την pop αυταρέσκεια με ζάχαρη άχνη κι ένα αόρατο νήμα τον συνδέει με το μελόδραμα του Elvis, του Bowie, του Richard Howley.
Pearl Jam - PJ 20 (****)
Οι Pearl Jam είναι από τα γκρουπ που δίνουν ουσία και περιεχόμενο στη rock ιδεολογία. Εδώ έχει συγκεντρωθεί (σε 2 cd) το ηχητικό υλικό το οποίο ακούγεται στην ταινία «PJ 20» του Cameron Crowe (ζωντανές ηχογραφήσεις και demos) και φανερώνει τους δεσμούς τους με το rhythm’n’blues, το rock και την ψυχεδέλεια της δεκαετίας του ’70. Η «ίδια παλιά ιστορία» με δικά τους λόγια και πειστικά αποτελέσματα.
Το φάντασμα του Frank Zappa πλανιέται πάνω απ’ αυτόν το δίσκο, ίσως και λίγο του Captain Beefheart… Το ανορθόδοξο μετα-funk τους ηχεί εδώ πιο συγκροτημένο, λιγότερο αγχώδες και σαφώς πιο απλό, κάνοντας δημιουργικά σαφές και κατανοητό πως η «στρέβλωση» μπορεί να είναι τέχνη. Μακάρι να μακροημερεύσουν αυτή τη φορά, γιατί η pop έχει ανάγκη τη λοξή τους ματιά.
Έβαλαν στόχο να αποδείξουν πως δεν είναι μια «φωτοβολίδα» και τα καταφέρνουν με ένα βελτιωμένο σε όλα τα σημεία δίσκο. Ερμηνεία, παίξιμο, μελωδίες, ιδέες, όλα είναι ένα κλικ παραπάνω και το χαρμάνι τους από pop, krautrock, post-punk, αποχρώσεις του γκρι και μελαγχολία, αποδίδει θαυμάσια.
Death In Vegas - Trans-Love Energies (***)
Το «αμερικάνικο σχέδιο» δεν απέδωσε και ο Richard Fearless «μετανιωμένος» γύρισε στην Αγγλία για να μαζέψει τα κομμάτια του και να μας θυμίσει ότι «το ’χει». Ο David Bowie τον στοιχειώνει, το πνεύμα των Suicide και των My Bloody Valentine είναι κάπου εκεί, η Katie Stelmanis (Austra) συμμετέχει, krautrock, electronica και ψυχεδέλεια συνδυάζονται καλά, αν και με ψυχρή ματιά. Το ένα cd ήταν αρκετό, το δεύτερο θολώνει το αποτέλεσμα.
13°
