Διαχειρίζονται ικανοποιητικά το μέτριο ταλέντο τους κερδίζοντας και πάλι τη συμπάθειά μας (όπως ένα σπουργίτι), ακριβώς γιατί τσιμπολογάνε λιγάκι από παντού, φτιάχνοντας ένα indie/pop/post/rock/alternative χαρμάνι που είναι «πλήρες» αλλά χωρίς ίχνος συγκίνησης.
Fuzztones - Preaching to the Perverted (**)
Οk. Το έχουμε εμπεδώσει: Αν κατοχυρώσεις έναν ήχο - σήμα κατατεθέν μπορείς να τη βγάλεις μια ζωή. Ο ήχος των Fuzztones και η φωνή του Rudi Protrudi είναι εδώ, αλλά η όρεξη, η δημιουργικότητα, η έμπνευση και η τρέλα απουσιάζουν. Μουσική με αυτόματο πιλότο δεν γίνεται.
Τα χρώματα είναι απαλά και γήινα, η συνθετική αμηχανία αντιμετωπίζεται με ρυθμούς παρέλασης (φαίνεται πως η σύγχρονη ποπ καταφεύγει συχνά σε αυτούς), η μελαγχολία διαχέεται σε ελεγχόμενες δόσεις. Αγγλικός νατουραλισμός;
Stranded Horse - Humbling Tides (***)
Το φαινόμενο είναι συχνό… Κάποιος δυτικός μουσικός την τρώει κατακέφαλα με ένα «εξωτικό» παραδοσιακό όργανο: Εδώ είναι το «κόρα» κι ο Yann Tambour βασίζεται σ’ αυτό και για το 2o άλμπουμ του, που ακούγεται (αναπόφευκτα) κάπως φολκλόρ, αλλά το αισθητικό κόνσεπτ παραπέμπει πειστικά στη φολκ της δεκαετίας του ’60.
Λίγο απ’ όλα και τίποτα για το κοριτσίστικο τρίο από το Τέξας που πλατσουρίζει ανέμελα (αλλά στην ουσία πολύ εγκεφαλικά) από το rock’n’roll ως το γαλλικό σανσόν, χρωματίζοντας τις ρομαντικές τους σκανδαλιές με ξυλόφωνα, έγχορδα και βιμπράφωνα.
Ιδιωτικής ετικέτας
Absent Without Leave - Faded Photographs (****)
Κάθε εξώφυλλο και μια διαφορετική φωτογραφία και το μουσικό περιεχόμενο όλες οι φωτογραφίες μαζί. Ο Γιώργος Μαστροκώστας, με τη συμμετοχή μουσικών απ’ όλο τον κόσμο, δημιουργεί τοπία, προκαλεί αισθήματα, φωτίζει εικόνες που εναλλάσσονται, καθώς ένα μονοπλάνο από road movie κινείται διαρκώς.
Jan van de Engel - Misspent (***)
Ο πρώτος δίσκος της αθηναϊκής παρέας είναι ένα «φροντισμένο», «υπεύθυνο» και «σωστό» χαρμάνι από cinematic, jazz, electro που θυμίζουν Jean Luc Ponty και Weather Report . Αν γίνουν και λίγο πιο τολμηροί…
Dr. Albert Flipout’s One CAN Band - Can’t find My Pills (***)
Ο Μίκι Παντελούς ξέρει μουσική ιστορία… Από τα rhythm’n’blues ως το rock‘n’roll και από τον Screamin’ Jay Hawkins ως τον Tom Waits αλλά και τη μουσική του δρόμου, ως –one man show– περιπλανώμενος μουσικός. Στο επίσημο ντεμπούτο του (που όμως είναι η 3η του κυκλοφορία) προτιμάει να μείνει στη «θεατρική» περιγραφή όλης αυτής της μυθολογίας και κουλτούρας.
14°
