● ● ● Με τρέλαναν. Την άκουσες τη Ρίτσι; Όχι. Την άκουσες τη Ρίτσι; Ναι, την άκουσα.
DESPINA RICCI - What I am(EMI)
Ελληνίδα γεννημένη στο Παρίσι γράφει διακριτικά lounge-pop κομμάτια, τα ερμηνεύει και τα γυρίζει σχεδόν όλα βίντεο κλιπ στους δρόμους του Παρισιού. Σε ένα κομμάτι της ραπάρει και ο Stereo Mike σε άψογο, τσαντισμένο στιλ 00ς και σε ένα άλλο, με προοπτικές μεγάλου χιτ στην Ελλάδα αν το ξαναμιξάρουν, τη συνοδεύει ο Rachid Taha. Στην αρχή, του άλμπουμ, έχει μία ανεπαίσθητη αύρα Grace Jones με την οποία γρήγορα ξεμπερδεύει και μετατρέπεται σε γνώριμη, τρυφερή γαλλική pop atmospherique, δηλαδή λίγο Eurovision και περισσότερο «η Αμελί συναντά τη Διπλή Ζωή της Βερονίκ». Στο DVD της κυκλοφορίας υπάρχει και ολόκληρο «αμαρτωλό» κλιπ του τραγουδιού «100%», όπου η Ricci τραβάει κόκες και φρικάρει κλειδωμένη μέσα στο σπίτι της. Καλά, άουτς. Το πρόβλημα είναι ότι η Ricci, ερμηνευτικά, είναι πολύ πιο soft από τα κομμάτια που γράφει και ότι η παραγωγή, για κάποιο λόγο, κρατάει τη φωνή της τόσο πολύ στο βάθος που νομίζεις ότι κάνει backing. Free Ricci, guyz.
● ● ● Ήρθαν και μουσαφιραίοι από την Ιταλία. Πού να τους πας, τώρα. Άλκηστη & Μάριο. Μια χαρά περάσανε, ξέρανε και μερικά από τα κομμάτια, δεν πέσανε τα μούτρα μας. Άσχετο: το επόμενο βράδυ τους βάλαμε να δουν «Το Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο». Έκλαιγαν οι ξένοι.
● ● ● Άλλο τώρα: τη νύχτα που φύσαγε πολύ βάλαμε να ακούσουμε τα χαμένα tapes της Αρλέτας, αγγλόφωνα τραγούδια της κιθάρας γραμμένα και ηχογραφημένα μετά την πτώση της χούντας, προορισμένα να κυκλοφορήσουν στο –πρόσφορο έδαφος τότε για τέτοιους ήχους και δη, προερχόμενους από την αξιοπρεπέστατη Ελλάδα– εξωτερικό. Νιώσαμε σαν να δυνάμωσε ο αέρας, τσακίζοντας την εύθραυστη φωνή, να μας πήρε και να μας σήκωσε (δύσκολο, αλλά ναι) και να μας πέταξε εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70, στις μικρές στροφές και τις καβατζωτές τρύπες στα Αναφιώτικα της Πλάκας. Ένα κύμα από τρυφερότητα και ερωτική λύσσα. Μόλις κόπασε, ακούστηκε πάλι η φωνή της και η γνωστή, αγαπημένη, τσιμπητή κιθάρα.
Η Αρλέτα τα έχει αποκηρύξει αυτά τα τραγούδια αλλά, νομίζω, όχι επειδή δεν τα αγαπάει. Επειδή “each man kills the things he loves”. Ο Πατσιφάς της είχε δώσει μια μέρα στούντιο. Τα ηχογράφησε με τον Ανέστο Τριανταφύλλου, τα τύλιξε με προσοχή και ελαφριά αναίδεια στην μπομπίνα τους και τα πήγε. Ο Πατσιφάς ποτέ δεν τα κυκλοφόρησε – δεν ήθελε να ακούει για ξένη αγορά. Η Αρλέτα θύμωσε, τα ξέγραψε από τη μνήμη της, η μπομπίνα χάθηκε στα ράφια του καταλόγου της Lyra, μέχρι που ανασύρθηκαν τώρα και, παρά τις αντιρρήσεις –ή έστω την σκληρή αδιαφορία της Αρλέτας– κυκλοφόρησαν. Η ίδια λέει ότι ελπίζει να τα χαρούν οι φίλοι, όμως νιώθω ένα μικρό χαμόγελο να σκάει στο ένα τρίτο των χειλιών της, από αριστερά, τόσο άλλωστε μας επέτρεπε πάντα να διακρίνουμε. Η εποχή που γράφτηκαν τα είχε επενδύσει με εκείνη την κατακτητική διάθεση που ενέπνεε η επιτυχία του Ζωρζ Μουστακί, το βαρύ τακούνι της Μελίνας στα Παρίσια, η ποίηση, η μυρωδιά του ελληνικού καλοκαιριού, τα ακαδημαϊκά αγγλικά που μάθαιναν οι Έλληνες τότε, και τα ιερά βινύλια. Η εποχή που κυκλοφορούν είναι σκληρή στην απαλότητα εκείνων των demos. Όμως ο unplugged κρυστάλλινος ήχος της Αρλέτας, τα καθαρά της λόγια και η αιώνια μελαγχολία της, με ένα συμπτωματικό τρόπο, έρχονται και κουμπώνουν με τη μαζοχιστική, ρομαντική σαπίλα των απανταχού Antony & the Johnsons. Δείτε, ακούστε το γνωστό, ειρωνικό της «τα-ρα-τα-τα-τα» στη «Δούκισσα του Κανενός» (Paper backs and pepsi dregs and valium, ashbutts, smoke and pot / dusty discs and paper flowers gone tatty, she once had the lot…). Στο τέλος της βραδιάς, μείναμε με τη διαυγή αίσθηση της ολοκλήρωσης που έχει μία ιστορία με νόημα. A bedtime story.
● ● ● Όποτε με παίρνει στο τηλέφωνο ο Παπασπυρόπουλος για χρόνια πολλά, γελάει τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνω τι λέει. Στο τέλος σκιάζομαι, αρχίζω να νομίζω ότι δεν γελάει αλλά κάνει βουβό πόνο, μέσα του ουρλιάζει από πανικό και απ’ έξω του ακούγεται μόνο ένα χαχ… και του κόβεται η ανάσα. Ανέκαθεν του το προκαλούσα αυτό. Όταν τον φρικάριζα, στον Κλικ-FM, έσκυβε στο βαλιτσάκι με τα σιντάκια του, τα χαρχάλευε και μου έριχνε σιωπηλές κατάρες – όχι εντάξει, ναι. Το «βαλιτσάκι» δεν είναι καθόλου συμβολικό. Ο Δημήτρης έχει έναν προσωπικό μικρόκοσμο φυλαγμένο προσεκτικά σε συρτάρια, κουτιά, μπλε δωμάτια, σοφίτες και αφήνει μόνο όσους αγαπάει, και τον κάνουν να γελάει και να μην τρώει τα νύχια του, να μπουν μέσα και να δουν τους θησαυρούς που με αλχημιστική ακρίβεια έχει τακτοποιήσει στα ράφια και τις κονσόλες. Γι’ αυτό και η σοφίτα με τα παλιά παιχνίδια, στο εξώφυλλο της νέας, δέκατης συλλογής του, είναι «τόσο πολύ Last Chance» δικό του. Εικοσιπέντε εξαίρετα κομμάτια, με υστερική τρυφερότητα, συμβολισμό και μουσικό «σέβας» επιλεγμένα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ - Various Artists: Long missed heroes (Spicy)
Λοιπόν, ο Δημήτρης έχει μία φήμη «ποπ κατατονίας» να τον ακολουθεί, την οποία έχτισε και ο ίδιος με αξιοζήλευτη γνώση και αγάπη στα μουσικά είδη που τον συγκινούν – αλλά ίσως σε λάθος ραδιοφωνικές ώρες. Τα μεσημέρια η Αθήνα δεν είναι ακριβώς ευαίσθητη και σκοτεινή, παρόλ’ αυτά η επιτυχία και των εκπομπών του στον Best, των πάρτι του αλλά και των συλλογών του, δείχνει ότι «οι ατμόσφαιρες» δεν έχουν καμία σημασία όταν υπάρχει γνώση και προσήλωση (τα φαγωμένα νύχια, που λέγαμε) στις μεγάλες σου αγάπες. Ο Παπασπυρόπουλος έχει μία μοναδική αίσθηση να ανακαλύπτει το electro μέσα και στα πιο θολά, πιξελιασμένα κομμάτια, να το φέρνει στην επιφάνεια, να το καθαρίζει από τα περιττά εφέ και να του ανοίγει τη ροκ καρδιά του. Έχει μία ακατανίκητη έλξη στα τέλεια, αψεγάδιαστα, παγωμένα φωνητικά – τα αναγνωρίζει από μακριά και τα αφήνει να ακουστούν καμπανιστά και βαθιά μέσα στο στομάχι μας. Και αυτό είναι που κάνει τα κομμάτια –είτε εκείνα που επιλέγει για τις συλλογές του, είτε εκείνα που μιξάρει ο ίδιος– να είναι τόσο fucking cool. Έτσι και τώρα, σε αυτά τα 25 tracks των «χαμένων του ηρώων», μας δείχνει θησαυρούς που είχε στο κεφάλι του – μερικά διαμάντια όπως το “I’m on my way” της Christine Perfect - προ Fleetwood Mac εποχής, το σύγχρονο “Set Phazer to Sun” των Time and Space Machine, μερικά σιγουράκια όπως ένα ακυκλοφόρητο της Fafouti (ποτέ δεν θα ξεπεράσω αυτό το όνομα), το “Bloodbuzz Ohio” των National, το “Write About Love” από το καινούργιο των Belle and Sebastian και μερικά δικά του κολλήματα (Billy Mackenzie, Talk Talk).
14°
