Η συναρπαστική ζωή της Μαρί Κιουρί μέσα από την αφοσίωση στις επιστημονικές μελέτες και την σχέση της με τον σύζυγο και συνεργάτη της στις φυσικές επιστήμες Πιέρ Κιουρί.
Μια συμβατική, χωρίς φρέσκιες ιδέες βιογραφία από την δημιουργό του «Περσέπολις» Μαρζάν Σατραπί, η οποία μας δίνει την εντύπωση ότι ο θυμός για τα εμπόδια που δεχόταν η Κιουρί σε όλη σχεδόν την πορεία της από την ανδροκρατούμενη επιστημονική κοινότητα, θολώνει τόσο πολύ την κρίση της ιρανής σκηνοθέτιδος ώστε ωθεί ακόμη και την φιλότιμη Ρόζαμουντ Πάικ να οδηγηθεί σε μια νευρική ερμηνεία που πάντως διασώζεται χάρη στο ταλέντο της βρετανίδας. Κι όμως θα μπορούσε να γίνει μια τόσο διαφορετική ταινία από την Amazon καθώς το υλικό υπάρχει εκεί κι είναι άφθονο. Από το Παρίσι του 1893 που η νεαρή πολωνέζα φοιτήτρια φυσικών επιστημών Μαρί Σκλοντόφσκα (το πατρικό όνομα της Κιουρί) γνωρίζει τον έμπειρο επιστήμονα Πιερ Κιουρί μέχρι το δραματικό φινάλε του 1934, η διαδρομή της ηρωίδας είναι μια συναρπαστική περιπέτεια γεμάτη ανακαλύψεις, σκάνδαλα και πρωτοποριακές ιδέες. Η Κιουρί δεν είναι όμως μόνο εκείνη που ανακάλυψε την ραδιενέργεια αλλά ένα αδάμαστο και μοντέρνο πνεύμα που ενδιαφερόταν για κάθε τι που ερχόταν σε σύγκρουση με τις επικρατούσες απόψεις. Η Σατραπί δείχνει να μην το καταλαβαίνει αυτό κι απλώς παραθέτει τις πιο σημαντικές (κατά τη γνώμη της) στιγμές στη ζωή της Κιουρί και τις διανθίζει με κάποια άγευστα πασπαλίσματα ή ορισμένα εξυπνακίστικα τσιτάτα περί περηφάνειας, μεγαλομανίας και διασημότητας.
Οι τελευταίες μέρες του διάσημου γκάνγκστερ, όταν έπειτα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που συνέβη στη φυλακή βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και με την διακριτική παρακολούθηση των πρακτόρων του FBI που έχουν βάσιμους λόγους για να πιστεύουν ότι ο Καπόνε ίσως να προσποιείται τον άρρωστο.
Το κύριο μέλημα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Τζος Τρανκ («Το χρονικό», «Fantastic four») είναι να φτιάξει μια φιλόδοξη και εναλλακτική βιογραφία με όρους σαιξπηρικής τραγωδίας και έντονων ψυχαναλυτικών συμβολισμών. Ε, λοιπόν τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν πετυχαίνει καθώς το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα ανούσιο κατασκεύασμα που βουλιάζει υπό το βάρος της γκροτέσκας και στυλιζαρισμένης πραγματικότητας του παγιδευμένου στην αρρώστια του ήρωα. Η μπάλα παίρνει ακόμη και τον ειδικό στα μαφιόζικα έπη Τομ Χάρντι που δεν ξέρει από που να πιαστεί για να μην γίνει ο «Καπόνε» το σημείο ντροπής της καριέρας του. Οριακά την σκαπουλάρει χάρη στην εμπειρία του και δύο-τρεις καλογυρισμένες σκηνές όπου φαντασία και αλήθεια γίνονται ένα.
6.5 Εκτός Ελέγχου (Just 6.5/ Metri shesh va nim) (**1/2)
Μια ομάδα αδιάφθορων αστυνομικών της Τεχεράνης έχουν αποστολή να εντοπίσουν τον μεγαλέμπορο ναρκωτικών που έχει γεμίσει με ναρκωτικά την πόλη.
Σπιντάτη γραφή made in Hollywood από ένα νέο ιρανό σκηνοθέτη, τον Σαΐντ Ρουσταΐ, που μας συστήνει μια άγνωστη πτυχή της ιρανικής πραγματικότητας (6.5 εκατομμύρια είναι οι χρήστες ναρκωτικών στο Ιράν) και επιχειρεί να δώσει τον κοινωνικό στοχασμό γύρω από αυτήν, δίχως όμως να λείπουν κάποιες άστοχες μελό επιλογές ή ένας άκρατος μελοδραματισμός που υπονομεύει όλο το έργο. Διαθέτει πάντως μερικές εντυπωσιακές σκηνές (σαν αυτή της έναρξης) που αποκαλύπτουν το ταλέντο του Ρουσταΐ και αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Η εσωστρεφής Ελά γνωρίζει τον πληθωρικό Aμπέλ κάτω από άσχημε συνθήκες (τον πιάνει να κλέβει τα λεφτά του ταμείου στο μπιστρό του πατέρα της) ο οποίος θα την μυήσει στα μυστικά τζόγου.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μαρί Μονζ αφορά στη γέννηση και την ματαίωση ενός παράφορου έρωτα. Μέσω της ερωτικής έλξης που ασκεί ο Αμπέλ στην Ελά, παρακολουθούμε την καλοσχεδιασμένη μεταμόρφωση της ηρωίδας από άβουλο και δειλό πλάσμα σε μια δυναμική γυναίκα που παίρνει τις τύχες της στα χέρια της. Φυσικά αυτό δεν γίνεται χωρίς να πληρώσει το ανάλογο τίμημα. Η Μονζ αποφεύγει να στραφεί αποκλειστικά στο αισθηματικό κομμάτι του σεναρίου. Μάλιστα από ένα σημείο και μετά φαίνεται να την ενδιαφέρει μόνο η σκιαγράφηση των χαρακτήρων των τζογαδόρων, ο αυτοκαταστροφικός εθισμός, το σαγηνευτικό παιχνίδι της αδρεναλίνης. Συνέπεια, ατμόσφαιρα, δυνατές συγκινήσεις και ανατροπές κάνουν ένα προκάτ και χιλιοειδωμένο love story να αποκτά αυτόφωτη γοητεία και δύναμη, χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες. Ειδικά του πάντα αλλιώτικου Ραχίμ.
Ακόμη
Στην ιταλική κωμωδία «Κάνε παιδιά να δεις καλό» (Figli) (**) του Τζουζέπε Μπονίτο οι Βαλέριο Μασταντρέα και Πάολα Κορτελέσι βλέπουν τη ζωή της να βουτάει στο χάος με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού. Μια έξυπνη και απολαυστική κωμωδία για γονείς που χάνουν το ύπνο (και πολλά άλλα) όταν το νέο μέλος της οικογένειας δοκιμάζει διαρκώς τα όρια τους.
»»» Το «Μίσος» (La haine) (****), η πρώτη ταινία του Ματιέ Κασοβίτς από το 1995 είναι μια αρυτίδωτη και επίκαιρη ματιά πάνω στη βίαιη πραγματικότητα των παρισινών προαστίων, με το σενάριο να βασίζεται στο πραγματικό περιστατικό αστυνομικής βίας που έβαλε φωτιά στο Παρίσι το 1993.
»»» Το «Να ζει κανείς ή να μην ζει» (***1/2) του Ερνστ Λιούμπιτς είναι μια ανελέητη αντιφασιστική σάτιρα που γυρίστηκε εν μέσω του Β Παγκοσμίου Πολέμου, το 1942.
14°
