Η πρώτη μεγάλου μήκους του Γιώργου Ζώη, σκηνοθέτη δύο εξαιρετικών, πολυβραβευμένων ταινιών μικρού μήκους, αντλεί την αφορμή της από την επίθεση μιας ομάδας Τσετσένων ανταρτών το 2002 σε ένα θέατρο της Μόσχας. Τα πρώτα λεπτά εκείνης της εισβολής οι θεατές σαστισμένοι δεν ήξεραν αν αυτό που βλέπουν είναι μέρος της παράστασης ή όχι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Η γνώση αυτής της ιστορίας, σε συνδυασμό με την ταινία, δημιουργεί μια σειρά από προσδοκίες που ίσως θα ήταν καλύτερα να αφήσετε έξω από την αίθουσα εξαρχής. Το φιλμ του Ζώη δεν είναι ένα θρίλερ με τη συνηθισμένη σημασία της λέξης κι αν είναι, είναι βαθιά υπαρξιακό κι εσωτερικό. Το δεύτερο σκέλος αυτής της ιστορίας, οι στιγμές της απώλειας κάθε βεβαιότητας για το αν αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια ή αναπαράσταση, αληθινό ή τεχνητό, είναι ίσως το κλειδί που ανοίγει την κατά τα άλλα κρυπτική αυτή ταινία. Τοποθετημένη σε ένα θέατρο, με τους θεατές και τους ηθοποιούς να αλλάζουν ρόλους, με ένα μύθο ισχυρό, παντοδύναμο, καθοριστικό, να αποδομείται ή να επιβεβαιώνεται και πάλι θριαμβευτικά, το «Interruption» απαιτεί να διακόψεις τη μηχανική ροή της ύπαρξής σου και να αναρωτηθείς για το πού εσύ στέκεσαι. Για το τι εσύ θα έκανες. Για το ρόλο που εσύ παίζεις. Θεατής ή ηθοποιός; Θύτης ή θύμα; Δεν είναι τυχαίο πως στη σκηνή του θεάτρου της ταινίας παίζεται μια κλασική αρχαία τραγωδία. Κάθε τραγωδία είναι μια παραβολή κι αυτή η ταινία μια ακόμη μεγαλύτερη. Η «αίθουσα» στην οποία εσύ βρίσκεσαι δεν είναι απαραίτητα κλειστή κι όμως είσαι εγκλωβισμένος. Όσοι κι όσα σε «σκηνοθετούν» δεν κρατούν πιστόλι, αλλά δεν τολμάς να τους εναντιωθείς. Κι αντίθετα από το θέατρο, ο deus ex machina δεν εμφανίζεται και η κάθαρση δεν σε λυτρώνει. Κάπως έτσι ο Γιώργος Ζώης στήνει ένα φιλμικό αίνιγμα που σε προκαλεί να το αποκρυπτογραφήσεις για να ανακαλύψεις την πολιτική, ανατρεπτική του φύση. Όμως αυτό το θεαματικά ατμοσφαιρικό φιλμ είναι περισσότερο εγκεφαλικό απ’ όσο θα έπρεπε για να γίνει αληθινά δυνατό και την ίδια στιγμή σμιλεύει περισσότερο τη φόρμα αντί να ακονίζει την αιχμηρότητα των ιδεών του. Και κάπως έτσι σε αφήνει μετέωρο να αναγνωρίζεις την τόλμη και το θάρρος του, μα και αμήχανο απέναντι σε μια υπερβολικά εστέτ θεώρηση του σινεμά.
