Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Το Τέχνασμα» του Ουίλιαμ Λάιθ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος σε μετάφραση της Βίκυς Δέμου
Όλοι έχουμε διαβάσει Το Μυστικό. Όλοι έχουμε επιδοθεί σε επικλήσεις για abundance (αφθονία) μέσω του προσωπικού μας γκουρού. Όλοι έχουμε προστρέξει σε σεμινάρια ανάπτυξης δεξιοτήτων που θα μας κάνουν πιο πλούσιους –κι επομένως πιο ελκυστικούς– γαμπρούς ή νύφες ή fluid gender ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όλοι έχουμε παίξει στο καζίνο (μερικοί από εμάς έφτασαν ακόμη και στο Λας Βέγκας). Όλοι ευχηθήκαμε κάποτε να κληρωθεί επιτέλους αυτό το πρωτοχρονιάτικο κρατικό λαχείο που έφερνε ο πατέρας στο σπίτι. Όλοι ζηλέψαμε τα ταξίδια των μεγιστάνων του πλούτου στο διάστημα. Όλοι χαρήκαμε ενδομύχως για την κατάσχεση των μεγαθηρίων γιοτ που ανήκουν στους Ρώσους μεγιστάνες – αν και θα αποδεχόμασταν ασμένως μια πρόσκληση για ένα, έστω, λονγκ ντρινκ στα καταστρώματά τους.
Μ’ άλλα λόγια, ο πλούτος.
Ομολογώ χωρίς δεύτερη σκέψη ότι δεν έχω διαβάσει πιο διασκεδαστικό βιβλίο περί πλούτου. Βγήκε από τις εκδόσεις Κάκτος, τις εκδόσεις του αγαπημένου μου Οδυσσέα Χατζόπουλου που ένεκα μεταστάσεώς του σε μια άλλη Ιθάκη ανέλαβε τα ηνία ο ανιψιός του ο Γιάννης φέρνοντας νέα πνοή στον χώρο.
Το βιβλίο στο οποίο αναφέρομαι έχει τίτλο «Το Τέχνασμα» και υπότιτλο: «Γιατί κάποιοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν λεφτά και κάποιοι άλλοι όχι».
Έλα, ντε! Γιατί, διάβολε;
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να ανακαλύψει ο συγγραφέας του βιβλίου, ο Ουίλιαμ Λάιθ, γνωστός δημοσιογράφος σε όσους διαβάζουν ξένο τύπο. Η σκέψη αυτή του γίνεται εμμονή, τον κάνει να ξυπνάει κάθιδρος τα βράδια, τρώει τα νύχια του, μελετά κείμενα αλχημιστών του Μεσαίωνα, αναζητά τη Λυδία λίθο που θα τον οδηγήσει να μετατρέψει τις πένες του σε χρυσάφι.
Στην προσπάθειά του να λύσει τον γρίφο γιατί κάποιοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν λεφτά και κάποιοι άλλοι όχι, ξεκινά μια ερευνητική αποστολή στα χνάρια των μεγάλων εξερευνητών του περασμένου αιώνα. Η δική του Ανταρκτική είναι ο μυστικός εκείνος τόπος όπου οι μεγιστάνες του πλούτου έχουν χτίσει τα δικά τους νησιά των μακάρων. Πετά με ιδιωτικά τζετ σε απόκρυφες παραλίες, συναντά κατά μόνας Κροίσους σε πανάκριβα εστιατόρια, ακούει προσεκτικά τις ιδέες εκείνες που τους έφεραν στην κορυφή της πυραμίδας, εμβαπτίζεται στη χλιδή εξ αντανακλάσεως, ψαύει ακροθιγώς τον συσσωρευμένο χρυσό και δεν σταματάει στιγμή να αναζητά τις κρυμμένες ατραπούς που θα τον οδηγήσουν κι εκείνον με τη σειρά του στο καλά κρυμμένο Ελ Ντοράντο.
Ο Ουίλιαμ Λάιθ μπορεί να μην έχει χρήματα αλλά έχει χιούμορ. Το βιβλίο του διαβάζεται εκμανώς – για την ακρίβεια, δεν μπορείς να το αφήσεις από το χέρι. Βοηθάει σαφώς και η μετάφραση της Βίκυς Δέμου. Με μια γραφή που διαβάζεται ευχάριστα από τον αναγνώστη, χωρίς φιοριτούρες ή στριφνές οικονομικές αναλύσεις, μας φέρνει για λίγο μπροστά σε όσα βλέπουμε μονάχα σε ταινίες, μας γνωρίζει ανθρώπους που ανήκουν στους δέκα πλουσιότερους του κόσμου, επιχειρεί να μας δείξει τον τρόπο σκέψης τους μήπως μάθουμε κι εμείς κάτι από το παράδειγμά τους.
Καταλήγει κάπου ο συγγραφέας; Ναι – αλλά δεν πρόκειται να το αποκαλύψω εδώ. Μιλάει για μια δύσκολη επιλογή. Η δική σας είναι πιο εύκολη. Αποκτήστε το βιβλίο για αρχή.
26°
