«Η ιστορία της ζωής σου ποτέ δεν ξεκινά από την αρχή. Τίποτα δεν σας μαθαίνουν στο σχολείο». Αυτό λέει η 104χρονη Όνα στο 11χρονο αγόρι που έρχεται να τη βοηθάει κάθε Σάββατο πρωί. Το πρώτο Σάββατο, το αγόρι ήρθε στο σπίτι της Όνα για να τη βοηθήσει με τις δουλειές. Το δεύτερο της εξομολογήθηκε το πάθος του για τα παγκόσμια ρεκόρ. Το δέκατο Σάββατο δεν εμφανίστηκε.
Και ύστερα ήρθε ο πατέρας του… Η Όνα έχει πατήσει τα εκατό. Το αγόρι είναι μόλις έντεκα και κάτι, αλλά θα της αλλάξει τη ζωή. Όπως και του πατέρα του, της μητέρας του, κι όσων μπλεχτούν στην ιστορία του. Γιατί είναι ένα αγόρι στο εκατομμύριο. Και η ιστορία του είναι μια ιστορία στο εκατομμύριο, που δεν θα ξεχάσετε ποτέ.
Όσο το αγόρι γεμίζει τις ταΐστρες των πουλιών και τακτοποιεί το υπόστεγο του κήπου, η Όνα του μιλάει για τη μεγάλη ζωή της, από την πρώτη της αγάπη μέχρι τις δεύτερες ευκαιρίες. Σύντομα, καταλήγει να του ομολογεί μυστικά που κράτησε κρυφά για δεκαετίες.
Ξαφνικά, ένα Σάββατο, ο μικρός δεν εμφανίζεται. Η Όνα αρχίζει να σκέφτεται ότι δεν ήταν και τόσο ξεχωριστός τελικά, αλλά στη συνέχεια ο Κουίν, ο πατέρας του, φτάνει στο κατώφλι της αποφασισμένος να τελειώσει την καλή πράξη που άρχισε ο γιος του. Η μητέρα του αγοριού στέκεται λίγο πιο πίσω.
«Και Πέρι Κόμο και Τζιν Ότρι και Λεντ Ζέπελιν και διαφημιστικά για γατοτροφές, έχω δει μπόλικα στη ζωή μου.» Ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια. «Πολυτεχνίτης, λοιπόν».
«Γυρολόγος», είπε ο Κουίν. «Μόνο αν ταξιδεύεις έχεις πάντα δουλειά.»
Τον κοίταξε με άλλο μάτι. «Άρα, πρέπει να είσαι πολύ ταλαντούχος.»
«Καλός είμαι». Τι της είχε πει άραγε ο μικρός; Ο Κουίν αισθάνθηκε σαν καρφιτσωμένο έντομο. «Δουλεύω σταθερά από τα δεκαεφτά μου.»
Σ’ αυτό δεν είχε κάτι να του πει».
Κάπως έτσι η Όνα πρόκειται να ανακαλύψει ότι ακόμα και στην ηλικία της, ο κόσμος μπορεί ακόμα να μας εκπλήξει και ότι μερικές φορές το να μοιράζεσαι μια απώλεια είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Μαζί με τις εκπλήξεις της Όνα, οι σελίδες αποκαλύπτουν σταδιακά ένα υπέροχο βιβλίο για τη φιλία, την αγάπη και τη μουσική. Για τις θαυμαστές, ασύλληπτες εκπλήξεις που κρύβει μια συνηθισμένη ζωή.
Η Μόνικα Γουντ μεγάλωσε στο Μέιν των ΗΠΑ, όπου ζει μέχρι σήμερα. Διδάσκει δημιουργική γραφή – συχνά σε γυναικείες φυλακές, όπου, όπως λέει, ανακάλυψε «μερικές από τις καλύτερες μαθήτριες που θα μπορούσε να έχει ένας δάσκαλος». Έχει βραβευθεί για την αυτοβιογραφία «When we were the Kennedys», ενώ διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και έχουν τιμηθεί με το βραβείο Pushcart.
19°
