Η νέα καλλιτέχνις Μικαέλλα Θεοφανοπούλου μιλάει στην Athens Voice για τα μινιμαλιστικά έργα της
Η ίδια θυμίζει κάτι από μία σύγχρονη Ραπουνζέλ, με μακριά χρυσά μαλλιά και ονειροπόλο βλέμμα. Τα σχέδιά της θα μπορούσαν και αυτά να εικονογραφήσουν ένα περίεργο, αλλιώτικο και μινιμαλιστικό παραμύθι. Η Μικαέλλα Θεοφανοπούλου (ή αλλιώς M_Theta_Αrt στον κόσμο του ίνσταγκραμ) περνάει τον καιρό της δημιουργώντας ολόκληρους κόσμους και ιστορίες τραβώντας μία απλή γραμμή. Ικανή να δουλέψει σε όποιο καμβά εμφανιστεί μπροστά της και με μία μεγάλη αδυναμία στην ανθρώπινη φύση, θεωρείται μία εξαιρετικά σημαντική νέα καλλιτέχνις, με δουλειές στο εξωτερικό και εκθέσεις των έργων της στις πιο αρτιστίκ γειτονιές της Ευρώπης. Ιδού όλα όσα είχε να μας πει.
Έχεις γεννηθεί στο Τόκιο. Αντλείς έμπνευση από την ιαπωνική τέχνη;
Η Ιαπωνική νοοτροπία και ιδεολογία έχει επηρεάσει ιδιαίτερα τον τρόπο που εκφράζομαι. Συγκεκριμένα, αντλώ την έμπνευσή μου από την παραδοσιακή ιαπωνική αισθητική της φιλοσοφίας Wabi-Sabi. Η έννοια αυτή στηρίζεται στην αφαιρετικότητα, στην ομορφιά της ατέλειας, στην απλότητα. Στο Wabi-Sabi κάθε ανούσια λεπτομέρεια καταργείται, για να κυριαρχήσει η λιτότητα. Πιστεύω πως όσο ζωγραφίζω, τόσο διαμορφώνω το στιλ μου και θεωρώ πως η εξέλιξη αυτή δεν θα σταματήσει ποτέ. Τα έργα μου ενθαρρύνουν τον θεατή να αγκαλιάσει το εσωτερικό του 'hygge' μέσα από την ατελή τελειότητα της μιας μοναδικής γραμμής.
Πες μας λίγα λόγια για το πώς ξεκίνησες να σχεδιάζεις.
Τα πρώτα σχεδιαστικά πειράματα έγιναν σίγουρα στο πλαίσιο των αρχιτεκτονικών μου σπουδών, αλλά νομίζω ότι αυτό που με ώθησε να δημιουργήσω μια προσωπική τέχνη, ήταν ο έντονος θαυμασμός μου για τις καθαρές γραμμές και τις οργανικές μορφές των εσωτερικών χώρων που αποπνέουν κάτι που πολύ απλά θα περιέγραφα ως ηρεμία. Έτσι και τα έργα μου στοχεύουν σε μια ταπεινή μεν, αλλά λειτουργική απλότητα, χωρίς την προσθήκη ανούσιων, κατ’ εμέ, λεπτομερειών. Πιστεύω πως η τέχνη μου υποστηρίζει δυναμικά το «οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ», θέλοντας να προωθήσει τον λακωνισμό της μιας και μοναδικής συνεχούς γραμμής για την δημιουργία ενός ατελούς 'τέλειου' αποτελέσματος.
Πώς κατέληξες στο συγκεκριμένο στιλ; Τι είναι αυτό που σε γοητεύει με την μινιμαλιστική αυτή προσέγγιση;
Υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι που με οδηγούν στην εκφορά της τέχνης με μέσο τη μινιμαλιστική γραμμή. Αφ’ ενός πρόκειται για ένα μέσο που προσωπικά μου επιτρέπει να εκφράζω όποια συγκεκριμένη ή αφηρημένη ιδέα, προερχόμενη από καλλιτεχνικά ρεύματα που ουσιαστικά ποικίλλουν. Από τον μινιμαλισμό μέχρι και τον εξπρεσιονισμό. Αφετέρου θεωρώ πως η ενιαία γραμμή φτάνει στο σημείο να είναι μια οπτική γλώσσα εκλεπτυσμένη, αντιληπτή παγκοσμίως και συνάμα υποκείμενη σε πολλαπλές ερμηνείες. Η τεχνοτροπία αυτή αποδέχεται και εξερευνά την περιβάλλουσα ατέλεια μέσα από την τελειότητα και την απλότητα μιας ενιαίας γραμμής, που δεν μπορεί παρά να παραλείπει καθετί περιττό. Γοητεύομαι από το γεγονός πως τα έργα μου προσκαλούν το θεατή να ανακαλύψει ότι ακόμα και το πιο περίπλοκο συναίσθημα μπορεί να προκύψει μέσα από αυτή τη διακριτική λεπτή γραμμή.
Τα περισσότερα έργα σου βασίζονται σε πρόσωπα. Πόσο προσωπική ή αυτοβιογραφική πιστεύεις πως είναι η τέχνη σου; Και αντλείς έμπνευση από αληθινά πρόσωπα που έχεις στην ζωή σου;
Αυτό που βλέπω στα πρόσωπα, ανθρώπων δικών μου ή περαστικών, είναι τα συναισθήματα που αποπέμπουν. Με τα σχέδιά μου επιχειρώ την αντανάκλαση περισσότερο των ψυχικών αυτών μηνυμάτων, παρά την απεικόνιση αληθινών υπαρχόντων προσώπων. Από αυτή την άποψη η τέχνη μου δεν είναι αυτοβιογραφική. Στην ουσία προσπαθώ να αποδίδω όχι ένα πρόσωπο, αλλά μια συναισθηματική ιδιοσυγκρασία, που αποτελεί συνδυασμό οπτικών ερεθισμάτων που λαμβάνω από αληθινά αλλά και φανταστικά πρόσωπα. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια μορφή με ξεχωριστή, μοναδική ταυτότητα.
Έχεις περάσει αρκετό μέρος της ζωής σου στο εξωτερικό. Ποια είναι η αγαπημένη σου πόλη από όλες όσες έχεις επισκεφτεί;
Όσο ταξιδεύω, εμπνέομαι και όσο εμπνέομαι, δημιουργώ. Κάθε ταξίδι είναι μια ξεχωριστή, πολύτιμη εμπειρία που μας κάνει πιο σοφούς. Μία από τις πόλεις που κατέχουν μεγάλη θέση στην καρδιά μου, είναι η πόλη του Καΐρου στην Αίγυπτο. Συνδυάζει τόσα πολλά αντιφατικά χαρακτηριστικά που με συναρπάζουν: ζωηρότητα, μυρωδιές και χρώματα στα στενά δρομάκια και στα παζάρια της αλλά και γεωμετρία, ισορροπία, τάξη και αυστηρές αναλογίες στους εντυπωσιακούς αρχιτεκτονικούς θησαυρούς της. Άφθονα ηδονικά μυρωδικά που θα έλεγε και ο Καβάφης, και έναν διάχυτο αισθησιασμό, αλλά και μια ανισότητα στην ελευθερία δικαιώματος της έκφρασης αυτού του αισθησιασμού. Η Αίγυπτος, η ιστορία και αρχαίοι μύθοι της, αποτελούν για μένα ένα αίνιγμα, και γι’ αυτό η Αιγυπτιολογία είναι ένα από τα χόμπι μου (παρακολουθώ σεμινάρια Αιγυπτιολογίας στο University of Pennsylvania). Όσο με συναρπάζει η απλότητα των ιερογλυφικών, άλλο τόσο με εντυπωσιάζουν οι μεγαλειώδεις Πυραμίδες και η σύνθετη απεικόνιση Αρχαίων Θεών και Θεοτήτων, που παρέμεινε αμετάβλητη πάνω από 3.000 χρόνια.
