Σκαρφαλώσαμε σε ετοιμόρροπες σιδερένιες σκάλες σε μισογκρεμισμένα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της Αθήνας. Ήπιαμε ό,τι βρίσκαμε. Κατρακυλήσαμε σε πεζοδρόμια. Μπήκαμε στις χαώδεις ερειπωμένες αίθουσες του Φιξ, νύχτα, με γεννήτριες. Κατεβήκαμε 69 σκαλοπάτια κάτω από τη γη (περίπου) στα πιο υπόγεια από τα υπόγεια της πόλης. Ακούσαμε μουσικές που τις ψάχναμε με το αυτί, χωρίς σαζάμ και «μισό λεπτό να το γκουγκλάρω». Κανείς δεν θυμάται λεπτομέρειες, μόνο φλασιές και θραύσματα εικόνων από τη χρυσή εποχή του αθηναϊκού clubbing.
Στα ‘70ς το clubbing ήταν ακόμα ταμπού και, περίπου, για μυημένους. Η μουσική είχε δυσεύρετα στέκια να την ακούς (πλην ντίσκο). Λίγο η χούντα, λίγο το καπνισμένο τσουκάλι της μεταπολίτευσης, λίγο τα λόγια του παπά κι έτσι τα ξωτικά της νύχτας κρύβονταν σε ρετιρέ της πόλης.
Στα ‘80ς όμως έσκασαν όλα μαζί. Βίντεο, MTV, χρώμα, αερογράφοι, συνθεσάιζερ, διεθνή περιοδικά, ταινίες, ρούχα, ταξίδια με φθηνά αεροπορικά, μόδα, gay pride, DJs, street food, τρελαμένο ωράριο, insomniacs, σιταποθήκες, ενεργειακοί κρύσταλλοι… Και τα mobile clubs.
Στην Αθήνα, εκείνη περίπου την εποχή του ακομπλεξάριστου clubbing εμφανίστηκε, τέλη ‘70ς, ο Χρήστος Καλοπήτας με το Jungle Club (όπως τελικά ονομάστηκε). Ένα περιφερόμενο, κινητό πάρτι που μάζευε τους θαμώνες του σε διαφορετικό χώρο κάθε φορά, σε απρόοπτα σημεία, σχεδόν ακατάλληλα. Μιλημένα, κανονισμένα, μυστικά. Συναρπαστικά. Αλλά έτσι γινόταν πάντα: τα καλύτερα πάρτι, από τότε που υπήρξε μουσική και χορός, ήταν τα «μυστικά». Απλώς η ιδέα του mobile club ήρθε και έβαλε στο κόλπο και την ΠΟΛΗ. Τα σημεία-κλειδιά της. Τα εγκαταλελειμμένα της. Τα φθηνά ποτά και τη γαμάτη μουσική. Κάπως έτσι και το Jungle Club έγινε το καλύτερα διαδεδομένο μυστικό της Αθήνας.
Τα πάρτι που έστηνε ο Καλοπήτας μάζευαν από μαυροντυμένους neo-romantics μέχρι μαυροντυμένους post-punks, από μαυροντυμένα μοντέλα μέχρι μαυροντυμένους stoneheadz και, πολύ σύντομα, από μαυροντυμένους χάηδες μέχρι μαυροντυμένα στελέχη (εποχή προ- entrepreneurs).
Ο Χρήστος Καλοπήτας ήταν ένα ψηλό, ξανθό αγόρι με αεράτο, αγέρωχο στιλ και έτοιμο πάντα να σου πει ακατάσχετα τα τελευταία νέα, την επόμενη μουσική ανακάλυψή του, τον καινούργιο του guest. Κυκλοφορούσε τρελαμένος στο Κολωνάκι (ακόμα και τώρα), την εποχή που αυτό ήταν το κέντρο της Αθήνας. Ανεβοκατέβαινε τη Σκουφά και μοίραζε flyers, το καθένα με άλλο design κάθε φορά, άλλη γραμματοσειρά, φωτογραφίες μεγάλων φωτογράφων, με layout ανάμεσα σε φανζίν και Face ή i-D και πάντα το λογότυπο του κλαμπ: τη σφαίρα της Vivienne Westwood. Μιλούσε γρήγορα, πετούσε ονόματα, ανακοίνωνε DJ sets, ανακάλυπτε μαγαζιά που τα έκανε χιτ μέσα σε ένα βράδυ, πολύ συχνά είχε και παράπονα. Ένοιωθε να τον αδικούν, πιεζόταν, ζητούσε συμπαράσταση. Ήταν πολύ αφοσιωμένος και παθιασμένος με το Jungle για να μπορεί να συντονιστεί στο άγριο πνεύμα της νύχτας που τότε, μόλις είχε ανακαλύψει καινούργιο κοινό.
Από την άλλη, ήταν ασυγκράτητος. Απτόητος. Έτσι ή αλλιώς, το Jungle Club έγραψε την ιστορία του και συνεχίζει όπως μπορεί. Όλοι το θυμούνται, όλοι έχουν να πουν ιστορίες για τον Καλοπήτα.
Ο ίδιος σήμερα, αναμοχλεύει τα flyers της μεγάλης κολωνακιώτικης βόλτας του, βρίσκει παλιές πρωτότυπες μακέτες, επιμένει στο mobile. Το νέο κοινό τον αναγνωρίζει ως τοτέμ της αθηναϊκής νύχτας, του αφιερώνει σελίδες και αναφορές, του προσφέρει τιμητικά πάρτι. Όλοι ξέρουν το cult της υπόθεσης. Ο Καλοπήτας τώρα που διοργανώνει μία βραδιά στην Ίμπιζα, το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017, αφιερωμένη στους Rolling Stones και σε ό,τι έχει απομείνει από αυτούς – ή μάλλον από εμάς.
Ήρθε και με βρήκε διστακτικός όπως πάντα, μου άφησε χειροποίητες ευχές και flyer, είπε πώς βλέπει τον κόσμο από ψηλά – από μία σοφίτα στη Σκουφά, και ανακάτεψε πάλι τα χαρτιά, ιστορίες και νύχτες με ασαφείς αναμνήσεις.
Ήταν καταιγιστικός. Τον αφήνω να τα πει μόνος του καλύτερα:
"Μεγάλωσα στο Κουκάκι, πήγαινα γυμνάσιο στην Πλάκα… Και ακολούθησα κάποιους με μακριά μαλλιά που φόραγαν ψυχεδελικά ρούχα. Με αυτόν τον τρόπο ανακάλυψα το Χρυσό Κλειδί και το Folk 17 –και τα δυο ψυχεδελικά rock bar-club. Εκεί παίζανε τότε Rolling Stones, The Who, Janis Joplin, Alice Cooper, Canned Heat…. Aργότερα πήγαινα στο The Trip που μετονομάστηκε σε Οδύσσεια – επίσης και τα δυο στην Πλάκα. Μετά άνοιξε και το Mad στην Πλάκα. Στο Κολωνάκι πήγαινα στο Paramount club."
Το πρώτο flyer του Cult, 1983. Το πρώτο ευρωπαϊκό mobile club που μοίραζε flyes, κατά το περιοδικό DJ και τον Χρήστο Καλοπήτα.
"Πριν το Jungle club, διοργάνωνα το Cult, κάθε Δευτέρα στο Rodeo, στην οδό Χέυδεν, στην πλατεία Βικτωρίας. Το έκανα για να ξεφύγω από τη βαρεμάρα της μουσικής που έπαιζαν τα clubs στην Αθήνα. Στο Cult εμφανίστηκαν πρώτη φορά και οι Last Drive αλλά και άλλες μπάντες όπως οι Forward Music Quintet και οι Burial Service. Στο Cult έπαιζα εγώ μουσική σαν dj. Κάθε Δευτέρα είχα άλλη διακόσμηση. Έβαζα τηλεοράσεις που έδειχναν Βowie, Βauhaus, Cabaret Voltaire και films όπως το Satyricon, Zabriskie Point, Vanishing Point, More, The Damned – το φιλμ του Λουκίνο Βισκόντι… Κρεμούσα τούλια, έβαζα μαύρα κεριά, ζωντανές νυχτερίδες… Επίσης υπήρχαν παντομία, performances με live γκρουπ κλπ. Στα τέλη του ’79 είχα λάβει μέρος και στη διοργάνωση του «Crazy Love στου Ζωγράφου» με τον Δημήτρη Πουλικάκο."
Οι Last Drive to 1983, σε βραδυά Cult με την ανάλογη διακόσμηση στο ταβάνι.
Ο Χρήστος Καλοπήτας DJing το 1983, ως Cult club ακόμα τότε.
"Το Jungle το άρχισα το 1987 στο Lycabetus, τότε έγινε η αλλαγή του ονόματος από Cult σε Jungle. Και τα δύο ήταν «κινητά κλαμπς», δηλαδή κινούνταν σε διαφορετικά μέρη, από bar και club, ακόμα και στο Ρόδον στη Μάρνη είχα παίξει. Το όνομα Jungle το σκέφτηκα επειδή για μένα ήταν Ζούγκλα η Αθήνα του 1987. Ήρθε πολύς κόσμος στο Jungle γιατί κι αυτοί ήθελαν να ξεφύγουν, όπως εγώ, από τη βαρεμάρα της μουσικής."
Jungle Club, πρώτο flyer - στο κλαμπ Lykabetus, στις παρυφές του Λυκαβηττού.
1983, Cult club, κάθε Δευτέρα στο Ροντέο της οδού Χέυδεν. Door policy: Only the Young, Clean + Beautiful...
Ο make-up artists Νίκος Μπιτζάνης με τη βοηθό του σε Cult party αφιερωμένο στον David Bowie. Μέρος της διακόσμησης, το αυθεντικό κοστούμι του κλόουν (αγορασμένο στο Λονδίνο) που φορούσε ο Bowie στο Ashes to ashes.
1986. Ο Καλοπήτας και -ποιός είναι αυτός δίπλα του;- ο Bryan Ferry
Vivienne Westwood does Jungle
Και ο Andy Fletcher των Depeche Mode στο Jungle Club (έχει παίξει 9 φορές...)
"Στο Jungle έφερα από το 1987 μέχρι το 2016, 800 διαφορετικά ονόματα djs: από τον Jay Stronman + Mark Moore των S-Express (το 1988 στο Mad της Μυκόνου) που ήταν και η πρώτη μετάκληση djs στην Ελλάδα… Στη Μύκονο, ακόμα και μετά από το 1988, το 1991 πια, όταν έκανα κι άλλα Jungle στο κλαμπ Cinema (το μετέπειτα Space), τα πάρτι με ξένους djs δεν ήταν γνωστά. Ούτε Cavo Paradiso υπήρχε. Όλοι αυτοί με ρώταγαν γιατί κολλάω αφίσες με djs του Jungle, δεν καταλάβαιναν τίποτα. Τα flyer μόνο για την Ελλάδα ήταν 4.000 διαφορετικά σχέδια μέσα σε αυτά τα 34 χρόνια. Άλλοι djs που ήρθαν ήταν ο Carl Cox (1992 και 1998), ο Paul Oakenfold, ή και ποπ σταρς σε ρόλο dj όπως o Boy George, o Marc Almond, ο Jon Marsh των The Beloved, ο Andy Fletcher των Depeche Mode (ο Andy μόνο έπαιξε για το Jungle 9 φορές!)."
"Το Jungle έκανε και το πάρτι του περιοδικού i-D, το 1992, με djs τον Juan Atkins και Darren Emerson στο Tessera Club στην Πειραιώς. Το 1993 κάναμε το πάρτι του περιοδικού Τhe Face στη Μύκονο και μάλιστα το περιοδικό είχε αφιερώσει μεγάλο ρεπορτάζ (θυμάμαι, στο τεύχος με εξώφυλλο την Κylie Minogue). Το ’93 είχα φέρει στη Μύκονο και τον Leigh Bowery. Επίσης κάναμε στο Αμφιθέατρο το 1997 το πάρτι για το Αγγλικό περιοδικό DJ. Από το 2003 μέχρι το 2009 έπαιξα στην Κίνα, στο Μαρόκο, στη Σερβία, Λιθουανία και Πολωνία. Επίσης παίζω στην Ίμπιζα από το 2001, με πρώτο πάρτι στο Ρrivilege που χωράει 14 χιλιάδες άτομα, με djs τον Terry Farley, εμένα, δύο ισπανούς, τον Cesar del Rio και τον Sebastian Gaboa, και τον Shovel, τον περκασιονίστα των M-People, προβάλλοντας το φιλμ More, με σάουντρακ Pink Floyd. Στην Ίμπιζα έχουμε παίξει και στο Ρacha club, εκεί είχα μία ιδέ απου έγινε πραγματικότητα, να παίξει ο Γιώργος Μάγκας κλαρίνο πάνω σε αυτά που έπαιζε ο dj Luciano. Έγινε πάντρεμα minimal tech με κλαρίνο στο event του Jungle και μετά από ένα μήνα ηχογραφήθηκε το κομμάτι Clarinet στην Γενευη που το έπαιξαν πολλοί djs ακόμα και στην Ελλάδα."
Ο Μάγκας στην Ίμπιζα, με το Jungle.
To flyer με την αναγγελία του Μάγκα, φωτογραφία της Bettina Rheims
"Οι διαφορές μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου είναι μεγάλες. Στο Λονδίνο ο,τιδήποτε γεννιέται γίνεται παγκόσμια μουσική επιρροή, από το 1960 μέχρι και τώρα. Η Ελλάδα δεν δημιουργεί στην παγκόσμια μουσική σκηνή, είτε είναι ροκ, είτε clubbing. Η Ελλάδα αγοράζει δίσκους και τους παίζει, τίποτε άλλο… Με εξαίρεση τον Vangelis, τη Νana Μouskouri, τους Αphrodites Child και τον Yiannis Xenakis."
"Οι ομάδες που εκτιμούσα στο αθηναϊκό clubbing ήταν το Chaos, το 1988 στον Λυκαβηττό, τα gay events που έκαναν οι Bears of Athens of Bears του Γιάννη Τσιρογιάννη, και τα ψυχεδελικά events των Τrancemedia."
Ο Transformer, μέλος της ομάδας του Leigh Bowery στο Λονδίνο, έκανε πόρτα στα πάρτι του Jungle από το 1993 μέχρι το 2000
"Η καλύτερη περίοδος που έζησα στην αθηναϊκή νύχτα ήταν σίγουρα η περίοδος στο Χρυσό Κλειδί στην Πλάκα, εκεί που γνώρισα τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Πουλικάκο, τον Άγγελο τον Μαστοράκη τον ηχολήπτη… Δεν ήταν εύκολο να μπεις στις παρέες τους και καλά έκαναν, δεν ήθελαν άσχετους. Θυμάμαι μια φάση, όταν στο Cult κάθισε πόρτα ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και ήταν μεγάλη μου τιμή. Το έκανε γιατί δύο έλληνες τραγουδιστές του Ροντέο δεν ήθελαν να κάνω μόνιμη μέρα με ξένη μουσική εκεί. Ο Παύλος ήταν γνωστός τραγουδιστής τότε, οπότε το δέχτηκαν και όλα πήγαν καλά."
"Μία αστεία φάση ήταν ότι τότε, αρκετοί μιλούσαν ανάποδα ή καλιαρντά αναμεταξύ τους για να μην τους καταλαβαίνουν τι λένε στα καφέ και αλλού. Διότι πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να σε μαζέψει η αστυνομία για εξακρίβωση. Τότε, στα 70ς, όλοι κι όλοι ήταν γύρω στα 300 άτομα σε όλη την Αθήνα."
"Υπήρχαν και αγριάδες στη νύχτα. Έχω δει μαχαιρώματα στην Πλάκα, σκοτωμούς. Γιατί τότε υπήρχαν κώδικες τιμής (βλέπε περίπτωση Κοεμτζή). Κάτι παρόμοιο υπήρχε και στο clubbing."
"Όσο για τα drugs, αν θέλει κάποιος να τα πάρει, είναι επιλογή μόνο δικιά του και κανενός άλλου. Τα «…θα πάω για rehab…» είναι απλή δικαιολογία για να αποφύγει για 3 εβδομάδες φίλους, οικογένεια, γυναίκα κλπ. Είναι μία επιλογή που άλλοι την αντέχουν επειδή ξέρουν τα όριά τους και άλλοι επειδή τους βολεύει. Στο Cult και στο Jungle ποτέ δεν πουλήσαμε drugs. Άλλοι πουλούσαν και γι’αυτό δεν υπάρχουν σήμερα σαν άτομα ούτε και σαν ομάδα events. Εάν κάποιος έπαιρνε στα πάρτι του Jungle , τουλάχιστον δεν του είχαμε πουλήσει εμείς. Προσωπικά εγώ έδιωχνα οποιονδήποτε dealer έβλεπα."
"Εγώ βασίζομαι καθαρά στη Μετάδοση καινούργιων και παλιών μορφών μουσικής. Πάντα δημιουργούσα ένα μουσικό ταξίδι με τα tracks. Un viaje musical para las emociones! Ένα μουσικό ταξίδι για τα συναισθήματα."
"Ένα μουσικό τρένο από κάπου ξεκινά. Περνάει παραστάσεις, μέρη, ανηφόρες, κατηφόρες και μετά φτάνει στο τέρμα. Δυστυχώς δεν μπορούν να το κάνουν οι περισσότεροι στη σημερινή εποχή μας. Γίνονται (δήθεν) djs επειδή δεν μπορούν να δουλέψουν στην οικοδομή και οι γυναίκες σε μαγαζί με ρούχα. Παίρνουν λοιπόν ένα laptop και δημιουργούν μία απαίσια ηχορύπανση χωρίς τέλος και αρχή. Δεν έχουν καμία μουσική γνώση, πώς θα έχουν και άποψη;"
"Το 2009 με χτύπησαν άσχημα στο κεφάλι σε ενέδρα έξω από το σπίτι μου, 3 η ώρα το βράδυ. Για να αναρρώσω πέρασαν 3 χρόνια. Με χτύπησαν επειδή ζήταγα τα λεφτά μου από το event με έναν μεγάλο dj που είχε έρθει στο Γήπεδο Ξιφασκίας το 2006… Δέκα χιλιάδες εισιτήρια. Οι συνδιοργανωτές έφυγαν από το χώρο με όλα τα λεφτά και έχασα και την αμοιβή του dj που την είχα πληρώσει εγώ, 80 χιλιάδες ευρώ, και έχασα και 25 χιλιάδες ευρώ από εισιτήρια, αφίσες, ήχο κλπ. Με χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα στο κεφάλι σε ενέδρα… Αυτό συνέβη, τίποτε άλλο…"
"Ναι, κατά καιρούς έχω εκφράσει το παράπονό μου για όλους αυτούς που έβγαλαν εκατομμύρια ευρώ επάνω μου. Ιδιοκτήτες μαγαζιών, ειδικά ένας, που μου έφαγαν πάρα πολλά λεφτά από djs όπως Τiesto, Paul Van Dyk, Armin Van Buren και δεν ήρθαν να βοηθήσουν ενώ εγώ τους έφτιαξα, μπουζουξήδες ήταν κι αυτός ο ένας και πολλοί άλλοι. Επίσης άτομα περιοδικών, εκδότες που δούλεψα γι’αυτούς. Και οι χειρότεροι όλων, οι έλληνες (δήθεν) σχεδιαστές μόδας που μου γύρισαν την πλάτη. Εξαιρείται μόνο ένας που με βοήθησε όπως μπόρεσε – το στιλ των ρούχων που σχεδιάζει είναι Κοκό Σανέλ. Και κυρίως είναι οι clubbers. Σε αρκετούς από αυτούς εγώ τους ταχυδρομούσα τα flyer… Το αγγλικό περιοδικό DJ είχε γράψει ότι το Jungle είναι από τα πρώτα κινητά κλαμπ της Ευρώπης που έδωσε flyer και πόστερ. Για παράδειγμα, στη Γαλλία και στην Ιταλία δεν υπήρχαν πάρτι με house ή alternative μουσική ούτε καν το 1987…"
"Κάποια στιγμή έγινε πριν δύο χρόνια ένα πάρτι για εμένα, αλλά τα λεφτά, ενώ στις εφημερίδες free press γράφτηκε ότι όλα τα έσοδα πάνε σε μένα, το συγκεκριμένο μαγαζί έδωσε μόνο τα 5 ευρώ από την πόρτα και τα έσοδα από τα μπαρ, πάνω από 3 χιλιάδες ευρώ, τα κράτησαν οι ίδιοι. Αυτό δεν ήταν βοήθεια, ήταν χρησιμοποίηση των djs και εμένα…"
"Αυτοί που με έχουν βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές είναι κάποιοι clubbers που δεν τους είχα γνωρίσει τότε. Οι περισσότεροι ερχόντουσαν για να μπούνε δωρεάν στα πάρτι που έκανα και με απέφευγαν. Δεν ήταν ποτέ αληθινοί."
"Εγώ είμαι μόνο ο μεσάζων που έφερνε τα ονόματα. Δεν είμαι εγώ ο Μarc Αlmond ή ο Sven Vath. Αλλά η αλήθεια είναι ότι από τα 1000 άτομα στα πάρτι, μόνο οι 200 ήξεραν ποιος dj έρχεται και τι παίζει. Όλοι οι υπόλοιποι ερχόντουσαν γιατί το διάβασαν σε περιοδικά και είναι της μόδας. Αυτό ίσχυε είτε έκανα Jungle στο U-matic, είτε στο Plus Soda, είτε στο Venue. Τρία διαφορετικά μέρη με τρία διαφορετικά είδη μουσικής τότε. Το ίδιο ίσχυε και σε άλλα μέρη, ειδικά στο Rex Mercedes, Venue, Amfiteatro… Το 90% δεν ήξεραν από club music, ήταν κόσμος για τα μπουζούκια. Άλλωστε αυτοί που άκουγαν ντίσκο πήγαιναν μετά στα μπουζούκια, αυτή είναι η αλήθεια."
"Το Jungle πέρασε και από το Εργοστάσιο που μετά έγινε Camel και U-matic, και από το Άτομο που μετά έγινε Plus Soda, όπου είχα φέρει τον Carl Cox. O Plus Soda δεν τον ήθελε τον Carl Cox, ήθελε τον Dimitri from Paris (που είναι βασικά έλληνας ). Και ενώ δεν έκοβε εισιτήρια ο Dimitri, με το ζόρι έκαναν τον Carl Cox που έκοβε 3 χιλιάδες εισιτήρια. Το ίδιο γινόταν και με τον Sven Vath. Με το ζόρι δέχονταν να τον φέρω… Θέλω να πω, δεν ήταν άσχετος μόνο ο κόσμος, αλλά ήταν και είναι και οι ιδιοκτήτες. Άσχετο κοινό με άσχετους ιδιοκτήτες μπουζουξήδες… Αυτούς είχα απέναντί μου στην Ελλάδα."
"Στην Ίμπιζα μου αρέσει η απόλυτη ελευθερία έκφρασης σε οποιοδήποτε τομέα που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Είναι η στέγη για τα «μαύρα πρόβατα» όλου του κόσμου. Μια δημιουργική συμβίωση με hippies, jet set, rock n roll music, clubbers, τέχνη, ζωγράφους. Την Ίμπιζα την «έκαναν» οι χίπις. Σήμερα, τα καλοκαίρια, υπάρχουν ακόμα 5 χιλιάδες χίπις στην Es Caná και 10 χιλιάδες στην Las Dalias και συνυπάρχουν με το αληθινό jet set."
"Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί δήθεν. Αγοράζουν από τα σούπερ-μάρκετ δύο σκόνη πλυσίματος στην τιμή του ενός και νομίζουν ότι ανήκουν στο jet set. Στην Ελλάδα υπάρχει παραπληροφορηση. Total confusion. Mind the gap. Η οποιαδήποτε πληροφορία υπέρχει έξω, μέχρι να φτάσει εδώ αλλοιώνεται και γι’αυτό είμαστε σε αυτήν την κιτς κατάσταση. Παρατράγουδα."
"Το Rolling Stones Event που ετοιμάζω στην Ίμπιζα το οργανώνω για τρίτη χρονιά, μαζί με την κόρη του Μικ, την Jade Jagger, που μένει μόνιμα εκεί. Ειδοποιούμε κόσμο με flyers και προφορικά, όχι με links κλπ. Θα έχουμε προβολή ταινιών από το 1972, από το U.S.A Exile on Main Street tour, το The Recording of Sticky fingers και άλλα ανέκδοτα φιλμ που έχει η ίδια και τώρα πια τα έχω και εγώ. Εγώ θα παίξω μουσική από spirituals μέχρι blues, από Velvet μέχρι Nico (που πέθανε στην Ίμπιζα), από John Cale μέχρι minimal tech. Θα είναι ένα Μουσικό Ταξίδι, μία δικιά μου ιδέα που της άρεσε και συμμετέχει καλώντας διάσημους φίλους της, jet set + underground."
"Tο μερος που θα γίνει το πάρτι λέγεται Akellarre επειδή ήταν παλιό κελάρι. Έχει εσωτερικό και εξωτερικό χώρο, είναι σαν οντάς, σαν μαροκινό σπίτι από πέτρα που έχει, όταν μπαίνεις, δεξιά σου, ένα κάπως υπερυψωμένο οντά με τραπέζι στρογγυλο σε αραβικό στιλ που κάθονται γύρω του 30 άτομα. Εμείς αυτό στη Θεσσαλία το λέγαμε σοφρά. Και στον αριστερό χώρο έχει ένα στενόμακρο μπαρ. Ο dj είναι επάνω στο μπαλκόνι του σπιτιού και τους βλέπει όλους κάτω, ενώ έχει δεξιά του και αριστερά του τραπεζάκια τύπου ‘70ς χίπι. Αυτό είναι το σκηνικό του Akellarre, υπάρχει έτσι από το 1900. Στις άκρες κάθε χώρου έχουν βάλει χοντρά κομμάτια αλάτι, τεράστια σαν πέτρες, φωτισμένα. Οι παλιοί πίστευαν στην Ίμπιζα ότι τα κελάρια ήταν τα σπίτι των μαγισσών, των bruchas. Το μαγαζί βρίσκεται στο κάστρο της Ίμπιζα, το Dalt Villa και χωράει 600 άτομα."
"Η διαφορά των Rolling Stones με τους Beatles είναι ότι στο Λονδίνο έπαιζαν τα blues (Stones, Zeppelin) ενώ πιο βόρεια, π.χ. στο Λίβερπουλ, άκουγαν black pop, δηλαδή soul. Έτσι, οι Βeatles έπαιζαν British pop… Πάντα προτιμούσα τους Rollling Stones. Πριν από τη soul ήταν τα blues. Πρέπει πρώτα να μάθεις τα blues για να παίξεις soul.
Και κάτι άλλο: οι Rolling Stones είναι Rock n Roll… Α lot of roll in there. Αυτό είναι το δύσκολο μέρος, το roll."
"Θα με ενδιέφερε να γινόταν και στην Αθήνα αυτό το event αλλά που;… Και με ποιόν ενδιαφερόμενο;…"
2016, Σαντορίνη, Koo Club. O Nick Warren στο Jungle.
"Ποτέ δεν ζούσα τη νύχτα… Δεν είμαι γάτα… Πάρτι έκανα και συνεχίζω να κάνω. Στη Σαντορίνη, στις 23 Ιουλίου 2016, έφερα τον Nick Warren… Η μουσική είναι συναίσθημα για μένα. Δεν το κάνω για μόδα. Μεγάλωσα με άτομα αυθεντικά τότε στην Πλάκα, δεν θα αλλάξω τώρα. Ήμουνα μέσα στο Πολυτεχνείο την τελευταία μέρα, είδα το τανκς να πατάει τη Σιτροέν με κόσμο σκοτωμένο μέσα… Έχουν πεθάνει φίλοι μας με διάφορους τρόπους, π.χ. ο Παύλος Σιδηρόπουλος και άλλοι… Η μουσική για μένα είναι for life, δεν τη γνώρισα από το MTV ούτε από το worst radio. Ευτυχώς γνώρισα τη μουσική σαν συναίσθημα έκφρασης και ζωής. Δεν μαθαίνω μουσικές πληροφορίες μέσω του κινητού και του Google. Εάν πάρεις από όλους αυτούς το κινητό τους, πολλοί δεν θα θυμούνται τίποτα. Δεν έχουν την πληροφορία στο μυαλό τους. Εγώ ευτυχώς έχω. Όταν κάνω κάτι το αισθάνομαι γιατί το έχω δει σαν γεγονός, όταν συνέβαινε.
Thank you… PEACE + LIGHT"
Flyer του Jungle στο Άτομο, 1993, με σχέδιο Τσαρούχη. "By aprooval from Tasos Meletopoulos" λέει ο Καλοπήτας.
Το πόστερ του πάρτι στο Privilege της Ίμπιζα, με φωτογραφία του Κώστα Κουτάγιαρ
2009. Πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Jellybean Benitez, "ο άνθρωπος που έκανε τη Μαντόνα από χορεύτρια, παγκόσμια σταρ" λέει ο Καλοπήτας..
Το γκρουπ του Paco Fernandez με χορευτές φλαμένκο, από την Ίμπιζα και τον Benitez. Φεβρουάριος 2009, στο Fuzz
23°
