Μανίνα Ζουμπουλάκη

…My friend, όπως θα ’λεγε ο μακαρίτης Jim Morrison. Θα το έλεγε ως τραγούδι, αλλά κολλάει τέλεια στην Ομόνοια. Που σαν πρωτευουσιάνικη πλατεία είναι στο τσακ να αυτοκαταστραφεί.

Κολοκύθια, γιατί τα πάντα είναι όλο και πιο ακριβά, απλώς εμείς ψωνίζουμε τα φθηνοτερότερα, τα τσέτουλα, τα πιο τελευταία.

Τίποτα δεν σκίζει τόσο τα τελευταία χρόνια όσο τα φαντάσματα.

Κανείς δεν πηδάει σήμερα επειδή είναι διαβαστερός…

…Βαδίζουμε προς την πολυπόθητη άδεια, τις διακοπές, την αλλαγή σκηνικού: άλλοι χοροπηδώντας με χαρά, άλλοι επειδή απολύθηκαν. Σαν προσωρινή αντιμετώπιση, οι μεν αναλαμβάνουν να κεράσουν τους δε μπιρόνια.

Είναι ωραίο που στα ξενοδοχεία βάζουν «μην ενοχλείτε» πια στις πόρτες αντί “do not disturb”, που ακούγεται πιο Φράου Χέλγκα.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ψάχνω διάφορες αηδίες στο Ιντερνετ.

Σα να μην είμαι πουθενά τελευταία – μέχρι κι οι φίλοι μου διαμαρτύρονται ότι δεν με βλέπουν. Χωρίς αμφιβολία, κάπου βόσκω, αλλά κανείς δεν ξέρει πού. Και κανείς δεν δείχνει να ιδρώνει, επιπλέον…

Τρομερός τίτλος, και το έργο δεν πάει παρακάτω. Ήθελα να αρχίσω με κάτι αρχαιοπρεπές («παν μέτρον άριστον») Ή έστω χρηστικό («η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά»), αλλά μετά βαρέθηκα. Καλοκαιριάτικα όλο και κάπου θα κολλήσει το όνειρο.

Φερόμαστε σαν να είμαστε εδώ αλλά δεν είμαστε: μες στο κεφάλι μας, που γίνεται της μουρλής (κόσμος πάει κι έρχεται), εκεί είμαστε.