«Play it again, Sam» του Woody Allen στο Faust

Nέα Υόρκη 1969. Ο νευρωτικός, παράξενος και αδέξιος κριτικός κινηματογράφου Άλλαν Φέλιξ, προσπαθώντας να ξεπεράσει το πρόσφατο διαζύγιό του, βρίσκει καταφύγιο στην Καζαμπλάνκα. Φαντασιώνεται τον Χάμφρει Μπόγκαρτ να ζωντανεύει μέσα από το πόστερ της αγαπημένης του ταινίας και να τον συμβουλεύει.

Βοήθεια τού προσφέρει και το φιλικό του ζευγάρι, ο Ντικ και η Λίντα, οι οποίοι του κανονίζουν μια σειρά ραντεβού με διάφορες γυναίκες, τα οποία καταλήγουν σε φιάσκο λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του. Οι απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες κάνουν τον Άλλαν να φαντασιώνεται διάφορα ερωτικά σενάρια, ακόμα και με τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου…

…για την ιστορία του έργου

Λίγοι ίσως θυμούνται πως ο Woody Allen, εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, έχει υπάρξει και επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας. Το “Play it Again Sam”, το δεύτερο θεατρικό του έργο, ανέβηκε στο Broadway με πρωταγωνιστή τον ίδιο στον ρόλο του Άλλαν και την Diane Keaton σ’ αυτόν της Λίντα. Έπειτα από τη μεγάλη επιτυχία (453 παραστάσεις και 3 βραβεία TONY) του θεατρικού έργου που τον καθιέρωσε ως κωμική, νευρωτική περσόνα, ο Woody Allen το διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη με σκηνοθέτη τον Herbert Ross. Στην Ελλάδα η ταινία προβάλλεται με τον τίτλο «Ωραίος και Σέξι».

Σκηνοθετικό σημείωμα

Όταν πρωτοδιάβασα το “Play it again, Sam”, 12 χρόνια πριν, ταυτίστηκα με τον Άλλαν Φέλιξ. Όπως εγώ – τότε στα 30 μου – έτσι κι ο Άλλαν, προσπαθώντας να διαχειριστεί την ανασφάλεια και την μοναξιά του, φαντάζεται διάφορα σενάρια για το πώς θα μπορούσε να «σκηνοθετήσει» την ερωτική του ζωή, επηρεασμένος από τις αγαπημένες του κλασικές ταινίες. Ο ψυχαναλυτικός αλλά ταυτόχρονα ανάλαφρος τρόπος του Woody Allen να διεισδύει στον ψυχισμό των ηρώων και να ασχολείται με βασικά θέματα συνύπαρξης και ανθρώπινων σχέσεων σε συνδυασμό, με το ευφυές και ευρηματικό χιούμορ του, είναι κάτι που με γοητεύει μέχρι και σήμερα.
Βασικός στόχος, τόσο της σκηνοθεσίας όσο και της μετάφρασης ήταν να διατηρηθεί ο γρήγορος ρυθμός του κειμένου, το ύφος της εποχής (1969) αλλά και να αποδοθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να παραμένει έντονα κωμικό για το ελληνικό κοινό.

Γιώργος Ζαχαράκης