Πριν από εξήντα χρόνια, όπως λέει η ίδια η καλλιτέχνιδα, όρισε τον πηλό παντοτινό της σύντροφο, σε μια σχέση που αποδείχθηκε η πιο μακροχρόνια της ζωής της. Ο λόγος για την Μάρω Κερασιώτη, η οποία αναφερόμενη στην πορεία της σημειώνει: «Οι διάφορες περίοδοι της δουλειάς μου είχαν αναφορές στη μυθολογία, την Ελληνική και την προσωπική, στη φύση και την κακοποίηση της αλλά και στον άνθρωπο, και τη μοναξιά του ειδωμένα μέσα από τεχνικές και υλικά που κάθε φορά μπορούσαν να εκφράσουν το όραμά μου».
Αφορμή για το νέο δημιουργικό βήμα της Μάρως Κερασιώτη αποτέλεσαν δύο κόκκαλα και η ίδια τονίζει: «Για την τωρινή μου δουλειά, τις «ανα-πλάσεις», αφορμή στάθηκε ένα μικρό κόκαλο που βρέθηκε στα χέρια μου μετά από Πασχαλινό φαγοπότι και ύστερα από προσεκτική παρατήρηση κέρδισε το θαυμασμό μου.
Λίγους μήνες αργότερα κατά τη διάρκεια μιας χειμωνιάτικης βόλτας στην παραλία του Μαραθώνα όταν βρήκα ένα δεύτερο θαλασσοφαγωμένο αυτή τη φορά, και μεγαλύτερο κόκαλο, μπήκα στον πειρασμό να το κοιτάξω με άλλο μάτι, να θαυμάσω την αρμονία των κενών και των όγκων του και να προσπαθήσω να το αποδώσω στον πηλό με τον δικό μου τρόπο.
Τα κόκαλα που χρησιμοποίησα ως πρότυπα, απομεινάρια της διέλευσης διαφόρων έμβιων από τη ζωή, κατά τη διάρκεια της «ανά-πλασης» τους μου επέτρεψαν να επινοώ ιστορίες για την προέλευσή τους, να τα ντύνω με φανταστικά σαρκία, και να παίζω τροποποιώντας τη μορφή τους αυθαίρετα μέχρι να γίνουν γλυπτικές φόρμες υποκείμενες στους νόμους της φαντασίας, της τέχνης και της τεχνικής.
Δεν μπαίνω στον πειρασμό να αναλύσω αισθητικά τη δουλειά μου μια και πιστεύω ότι αυτό την αποδυναμώνει αλλά και γιατί αυτή η ανάλυση θεωρώ ότι ανήκει στους ειδικούς».
