Χτυπάω σε τοίχους τελευταία. Ίσως επειδή έτυχε να ξενυχτήσω, και όχι σε μπουζουκλερί ή μεραγκλαντάν μαγαζιά με γυαλιστερό κόσμο, καμία σχέση…
Κυκλοφορώ (ή μάλλον κάθομαι μέσα) με δύο ασορτί καρούμπαλα στο κούτελο σαν εφηβική ακμή (ίου). Τεράστια. Χτύπησα μόνη μου στον τοίχο της κουζίνας στα καλά καθούμενα – δεν πήρα φόρα ακριβώς, αλλά στο περίπου. Ήξερα ότι υπάρχει τοίχος στον τοίχο, δεν θεώρησα ότι είναι πόρτα, έξοδος, έρημος ή μπαχτσές με ποτιστικά: ήξερα ότι δεξιά του ενός τοίχου υπάρχει άλλος τοίχος, σκληρότατος. Ότι άμα πάω χωρίς να ανακόψω ταχύτητα προς το μέρος του, θα χτυπήσω.
Αλλά δεν δίστασα. Δεν έκοψα, δεν κοντοστάθηκα, δεν αναρωτήθηκα «μωρέ, μήπως να μην ορμήσω;» Αντίθετα. Ο τοίχος έφαγε τη σκόνη μου. Απλώς βγήκε λιγότερο καρουμπαλιασμένος από μένα, παρά τη γενναιότητα που επέδειξα. Τη χωρίς λόγο και αιτία (για να μην πούμε χωρίς λογική) γενναιότητα…
Τέλος πάντων ήταν ένα βράδυ πολύ αργό, μάλλον η ημέρα μετά το πολύ αργό βράδυ: κάπως κατέληξα στην Καλαμιώτου, δρόμο που φημιζόταν για τα υφασματάδικά του παλιά, αλλά τώρα είναι διάσημο για τη νυχτερινή ζωή του: τον αναφέρουν οι ξενόγλωσσοι ιντερνετικοί οδηγοί, γκέι, στρέιτ, ενήλικοι και παιδικοί, «OdOs KalamiOtou for really late drinks & snaks». Τα κεφαλαία όμικρον είναι για να βρίσκει ο αλλοδαπός που τονίζεται η λέξη, μη ρωτάει άλλα αντί άλλων τους τοποτηρητές της αθηναϊκής νύχτας, δηλαδή τους περιπτεράδες.
Καλαμιώτου, λοιπόν. Πριν εκατό χρόνια είχα αγοράσει τούλι για νυφικό (ντοντ ασκ) από γωνιακό υφασματάδικο στην Αθηναΐδος: ο ηλικιωμένος πωλητής είχε τατουάζ από το Άουσβιτς στο μπράτσο του, είχα ρωτήσει σοκαρισμένη τι σημαίνουν τα νούμερα και με είχε κοιτάξει με λυπημένο βλέμμα μέσα από τις δεκαετίες… Τέλος πάντων, πέρασαν κι άλλες δεκαετίες έκτοτε. Μπαράκια και καφέ έχουν ανοίξει στην Κολοκοτρώνη, στην Καλαμιώτου, σε όλη την περιοχή κάτω από το Σύνταγμα, όπως παλιά ανοίγανε κάτω από το Χίλτον.
Το «Dude» δεν είναι «μπαράκι», είναι η μακριά παραδοσιακή μπάρα με τα «ανδρικά» ποτά – μπορεί να θέλεις ένα λικέρ, ένα πόρτ, ένα λεμοντσέλο, μπορεί μάλιστα να το βρεις εδώ, μαζί με ένα ωραίο καλοκαιρινό κοκτέιλ ή και πέντε, αλλά το μαγαζί σερβίρει βασικά ουίσκι, βότκα, τζιν και μπέρμπον: πιο ανδρικά, πεθαίνεις. Εδώ έρχονται οι άνθρωποι της νύχτας όταν τελειώνει η βάρδια τους, από barmen/women, γκαρσόνες, σερβιτόροι και ταξιτζήδες μέχρι νοσοκόμοι (κάπου πρέπει να τα πιούνε κι αυτοί!) ή φοιτητές που ξενυχτάνε επειδή αυτή είναι η δουλειά τους. Καμιά φορά και ηθοποιοί μετά την παράσταση, μουσικοί από μπουζούκια και μπουάτ, χορευτές, με τις/τους γκόμενές/ους τους ή χωρίς. Η μουσική είναι soul, jazz, funk, μέχρι world music ώρες-ώρες, με σπέσιαλ dj κατά καιρούς, διάφορα βράδια… πολύ πολύ αργά το βράδυ την ακούς (τη μουσική λέμε) με το ένα αυτί και με το άλλο πιάνεις ατάκες από γύρω σου, μήπως τις χρησιμοποιήσεις κάπου, κάποτε.
Δεν ξέρω πώς είναι νωρίς το «Dude», που πήρε το όνομά του από την cult ταινία «The Big Lebowski» και το ρόλο του Jeff Bridges. Αργά, είναι… ένα μέρος στο οποίο γίνονται πράγματα, ή φαντάζεσαι ότι γίνονται πράγματα. Ή θα μπορούσαν να γίνονται….
Παραδίπλα λοιπόν, κολλητά σχεδόν, είναι το «Food Street» που κι αυτό ξενυχτάει – έχει λέει καταπληκτικό hot dog απλώς δεν μου πάει καθόλου η λουκανικίλα μέσα στη νύχτα. Φτιάχνουν και μια σούπερ «σούπα του ξενύχτη», καυτερή, ό,τι πρέπει για να σου στρώσει το στομάχι που κοντεύει να βγάλει μουστάκια με τόσα ανδρικά ποτά μέσα του. Η σούπα-στούκας είναι τέλεια, ίσως καλύτερη κι από το διάσημο σάντουιτς «με τη μάνα του και τον πατέρα του», που σερβίρει ο «Τα Καλαμάκια» στην Πανόρμου επίσης αργά τη νύχτα: και στα δύο μπορεί να στηθείς στην ουρά, αν είναι Παρασκευή ή Σάββατο. Και στα δύο, νομίζεις ότι θα ακούσεις συγκλονιστικές ατάκες για να τις χρησιμοποιήσεις κάπου, κάποτε… αλλά το κακό με το ξενύχτι είναι ότι δεν θυμάσαι τι άκουσες – την άκουσες, ναι, και άντε τώρα να ξεθάψεις τις λεπτομέρειες.
Μετά λοιπόν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο που ήτανε πάντα εκεί ακλόνητος αλλά προς στιγμήν σου ξέφυγε, όπως σου ξέφυγαν όλα όσα άκουσες κι όσα έγιναν και δεν έγιναν αργά, πολύ αργά μια νύχτα αρχές καλοκαιριού….
17°
