Αν «η παρουσία και μόνο σημαίνει ενοχή», κατά τον Σάμουελ Μπέκετ, τότε γιατί να απορώ τι μου συνέβη, σκέφτηκε ο Βαρουφάκης βλέποντας το στερητικό του (Α) πριν από το (Γ) του. Ήμουν, σκέφτηκε, ο Γιάνης, ένας αναλώσιμος λοιπόν ή μήπως όντως υπερέβαλα un petit peu; Τι φταίω, μάνα μου, εγώ που ήρθα στον κόσμο σαν over qualified; Τι να ’κανα σ’ αυτό το fight club; Τον βλάκα ή τον κατώτερο των περιστάσεων; Έρχεται και Πρωτομαγιά και μ’ έχει πιάσει τρέλα. Αντί να ετοιμάζω τη νέα μου φωτογράφηση στο PLAYBOY ως μήνας Μάιος, κάθομαι κι ασχολούμαι με τους κομπλεξικούς γιατί δεν πήγα μαζί τους για φαΐ. Αφού περνούσα καλύτερα με τους φίλους μου, τι να κάνω; Πού να το φανταζόμουν ότι θ’ άκουγα μόνος Πάριο στις 6 η ώρα το πρωί μετά απ’ αυτό; Και να «με προδώσαν οι φίλοι μου», να και τα λασπόνερα, κατά τις 7 είχα ήδη αποκολληθεί και συναντούσα το αστρικό μου σώμα.
Μηχανικά και σαν να ’μουν κάποιος άλλος είχα φορέσει κράνος, γάντια ενώ ήδη έσκιζε τα μάτια μου ο κρουστικός αέρας πυροβολώντας πλαγιομετωπικά με τα δάκρυά μου το κάδρο της μετριότητας. Πώς; Μα δεν είχα καλύπτρα. Την είχα ξηλώσει επίτηδες για να νιώθω την ωμή ζωή. Τον Στάλιν που αντέγραφε ο αχάριστος Αλέξης. Σίγουρα ήταν ο Αλαβάνος από πίσω. Αυτός που μου ’ρχονταν σαν θρυμματισμένα πίξελ να του λέει σαν να ήμουν μπροστά τα εξής: «Θα σ’ το φάει το μαγαζί όπως εσύ από εμένα». Και άντε, εμείς το ’χαμε συμφωνήσει. Αυτός; Που δεν τον ξέραν ούτε τα καγκουρό στο Περθ; Κόψ’ του το κεφάλι τώρα. Κι αν όχι με σβήσιμο απ’ τη φωτό όπως ο Στάλιν πατερούλης, τότε «ΠΟΔΑΝΑ». ΤΙ κοιτάς, ρε μπάμια; Ανάποδα το ανάποδα είν’ το «Ποδανά». Αντί να βγάζεις απ’ το κάδρο, στο κάδρο θα βάζεις. Θα προσθέτεις κόσμο στη φωτό μέχρι να φύγουνε οι πρωινοί. Δεν τον βλέπεις; Έχει ξεσαλώσει. Πέσ’ το «forget it Γιάνης» πρώτα εσύ, τον Ντάισεμπλουμ δεν τον νοιάζει. Το επόμενο κλάσμα κιόλας του δευτερολέπτου πετούσα σ’ ένα απόλυτο θεϊκό σύνδρομο κυνηγώντας την προσομοίωση του τέλους του ίδιου, ναι… του Τζέιμς Ντιν σ’ έναν Α.Κ.Α.Γ.Ι.Ε. τοίχο κρατώντας όμως στο ένα μου χέρι τα benefits και στο άλλο τη ρήξη. Γιατί ο Γιάννης είναι μεγάλο «Aston» και ούτε ένα απ’ τα 1001 γραμμάριά του δεν μπορείτε να ακουμπήσετε, υποδεέστερα ανδροειδή.
Υ.Γ. Αφήστε το χρέος να θαφτεί. Είν’ ωραία η ζωή σαν ταινία του Ζακ Τατί. Σύντομα και στις αίθουσες: «1001 γραμμάρια» του Μπεντ Χάμερ. Γιατί «τα σημαντικά δεν μπορούν να μετρηθούν πάντα και όσα μπορούν να μετρηθούν δεν είναι πάντα σημαντικά».
Απ’ το λιτό βίο στο διττό βίο, λοιπόν. Και αυτό σ’ το λέει ο πρώτος επίτιμος υπ. Οικονομικών παγκοσμίως. Το Τζόνι ο Φιγουρατζήζζζ!!!
11°
