Υπέέέροχχχα!

Το να παρακολουθείς sitcom σειρές είναι πλέον vintage τηλεοπτικό χούι, η νέα τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, πιο ρεαλιστική, πιο «κινηματογραφική», πιο ιλλιγιώδης και στο πνεύμα των Nettfix και HBO καιρών αλλάζει άρδην το τοπίο. Από το “Wire” έως το “Homeland” και από το “The Bridge” έως τα “The Americans”, “The Leftovers” και “Strain”, για να μιλήσω για τα ιδιωτικά μου «τηλεβίτσια», το τηλεοπτικό θέαμα προσομοιάζει την απόλαυση του κινηματογράφου, το “True Detective” το θεωρώ point of no return: όλα από αυτό και πέρα θα είναι πλέον κάτι άλλο. 

Υπήρχε όμως κάτι το αφόρητα γοητευτικό στο “How I Met Your Mother”, για την προσωπική μου κλίμακα τηλεαξιών. Ήταν ευθέως συνδεδεμένο με τη late nineties και early zeros «παιδεία» μου, έμοιαζε σαν να πήρε τη σκυτάλη από το “Friends” ως προς την αθωότητα της παρέας των πρωταγωνιστών και το “Sex and the City” - ο χαρακτήρας του Μπάρνι Στίνσον ήταν η αρσενική εκδοχή της Σαμάνθα. Σεξ, ακόλαστες σκέψεις και το συνεχές επιφώνημα “Awesomeee”, κάτι αντίστοιχο του σαμανθικού “Fabulous”!

Βλέποντας χθες το τελευταίο επεισόδιο στο Fox της Nova (πες με λουδίτη, αλλά δεν κατεβάζω ούτε ταινίες ούτε σειρές), ένατος κύκλος, this is the end, έπιασα τον εαυτό μου να μελαγχολεί. Πού να βρω σειρά που να τους μοιάζει; Με το κλασικό μπαρ στέκι όπου η κομπανία τσακίζει μπίρες, φλερτάρει, ανταλλάσσει αστεία και εμπειρίες, ερωτεύεται, χωρίζει, ένας τυπικός χώρος αφηγήσης δηλαδή που ανθεί σε σειρές όπου οι ζωές των ηρώων της σύγχρονης μητρόπολης ψάχνουν κοινό τόπο σύνδεσης.

Ακούγεται σχεδόν παιδιάστικο αλλά θα το πω. Αγαπούσα το ζεύγος Λίλης και Μάρσαλ, αυτό το μελιστάλαχτο και σλουρπ forever ζευγάρι, όσο και τον σεξομανή, μοχθηρό και καταχθόνιο Μπάρνι, που όμως στο βάθος ήταν ολόιδιός τους: τρελός για αγάπη! Έκανα κέφι τον ιδεαλισμό, την αφέλεια και τα μπλε σουέτερ του Τεντ, με το άσπρο καλοσιδερωμένο μακό πάντα υπό θέαση, και έβρισκα απίστευτα σέξι την Καναδέζα Ρόμπιν Σερμπάσκι, όπως και το συνεχές κάζο των Αμερικανών στη χώρα του Maple Leaf. Είχε μια ασύλληπτη ευκολία αυτή η τετράδα να ρομαντζάρει και να καννιβαλίζει ταυτόχρονα, να πετάει κουλαμάρα και σοφία στην ίδια πρόταση, ίντριγκες και «νόμοι της bro code συμβίωσης», στα καπάκια και παντού να είναι διάχυτο το πνεύμα και οι κωδικοί της σύγχρονης μητρόπολης: το σεξ και η επαγγελματική επιτυχία, τα υπαρξιακά άγχη και το παράφορο κυνήγι της χιμαιρικής επιθυμίας που θέλει κάποια «παρεάκια» να αρνούνται να ενηλικιωθούν και να τσακίσουν από το χρόνο και τις αλλαγές πλεύσης που φέρνει η ζωή στο πέρασμά της.

Αγάπησα το “How I Met Your Mother”, ακόμα και τα σπαστικά κονσερβαρισμένα γέλια της παραγωγής τα παράβλεπα, μερικές φορές κατά τη διάρκεια παρακολούθησης έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει ανέμελος και ελαφρύς, όπως μερικές δεκαετίες πριν, όταν έβλεπα “Happy Days”. Αυτή η αίσθηση πως ο χρόνος ίσως κατά βάθος να μην υπάρχει, πως η ζωή θα είναι για πάντα φίλοι, φλερτ, σφηνάκια και πάρτι bop, till you drop. Αντίο, φίλοι, περάσαμε όμορφα τα επτά μας! Διαφωνείς, Β.;