Δημήτριος Μπούρας (Φωτορεπορτάζ στο Ιρακινό Κουρδιστάν) - Κεντρική φωτο
Ο βετεράνος φωτορεπόρτερ διατηρεί παρτίδες με το Κουρδιστάν από το 1991 και τις εξεγέρσεις κατά τον πρώτο πόλεμο του Ιράκ. Εικόνες του από εκείνη την περίοδο έκαναν το γύρο του κόσμου, δημοσιεύτηκαν στους Times του Λονδίνου, μα προπάντων καλλιέργησαν τη σχέση του με τον κουρδικό λαό. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Γεώργιος Κωνσταντίνος Μαλεκάκης («Αθήνα», Γκαλερί Σκουφά)
«Είναι αισθητική ανικανότητα να μην αποδέχεσαι την πόλη σου ως χώρο έμπνευσης και έκφρασης. Ο γνωστός φωτογράφος Γεώργιος Κωνσταντίνος Μαλεκάκης, μην πιστεύοντας στην αξία της θεματολογίας αλλά στην ικανότητα απόδοσης αισθητικής και συναισθήματος από το «τίποτα» και με βασική θεώρηση των πραγμάτων μέσα από την αληθινή ζωή, φωτογραφίζει την Αθήνα αποτυπώνοντας αληθινές, αντικειμενικές, καθαρές εικόνες». Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Στράτος Καλαφάτης («Άθως, τα χρώματα της πίστης», ΜΙΕΤ)
H φωτογραφική εργασία του Στράτου Καλαφάτη «ΑΘΩΣ / Τα χρώματα της πίστης» ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2008 και ολοκληρώθηκε το 2013. Συνολικά χρειάστηκαν εικοσιπέντε επισκέψεις στην Αθωνική Πολιτεία και ένα σύνολο διακοσίων ημερών για να παρουσιάσει ο φωτογράφος τη δική του εκδοχή για το τοπίο και τους ανθρώπους σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο.
Το ομότιτλο βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα σε δίγλωσση έκδοση 216 σελίδων με 142 έγχρωμες φωτογραφίες και εισαγωγή του Νίκου Ξυδάκη. Δείγμα του φωτογραφικού έργου του Στράτου Καλαφάτη παρουσιάζεται στην προσωπική του ιστοσελίδα stratoskalafatis.com.
Ακολουθεί απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα του Νίκου Γ. Ξυδάκη, που περιλαμβάνεται στο λεύκωμα «Άθως / Τα χρώματα της πίστης».
ΝΤΟΚIΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΑΘΕΑΤΟΥ
Κοιτάω τις φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη από τον Άθω εδώ και τρία χρόνια. Από το πρώτο σώμα μιας μακρόπνοης εργασίας, που ξεκίνησε πολλά χρόνια νωρίτερα, συν τις εκάστοτε προσθήκες. Τις έχω δει πολλές φορές,έχω ξεχωρίσει πια τις πιο προσφιλείς μου, τις έχω διαβάσει, τις έχω διατρέξει, τις έχω δει ψηφιακές και τυπωμένες, μεγάλες, μικρές, σε μορφή δοκιμίου βιβλίου. Τις θυμάμαι. Οσες φορές κι αν τις δω, ίδια αίσθηση, ίδια αισθήματα: βλέμμα σαν χάδι, τρυφερό, βλέμμα που αγκαλιάζει και διεισδύει, που συνομιλεί, βλέμμα που συμπεριλαμβάνει,δεν αποκλείει, βλέμμα που αποφεύγει τα σχόλια και τις ερμηνείες, βλέμμα που υμνεί το κάλλος, βλέμμα που κυκλώνει το αθέατο, το ελλείπον. Το βλέμμα του Στράτου.
Στο βίντεο μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το έργο εν τη γενέσει του
Χριστόφορος Δουλγέρης («The Schools Project», Donopoulos International Fine Arts)
«Φωτογραφίζω εγκαταλειμμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην ελληνική επικράτεια». Έτσι συστήθηκε ο Χριστόφορος Δουλγέρης, ο οποίος μας έστειλε ένα μήνυμα μαζί με δείγματα της ξεχωριστής δουλειάς του, η οποία μας υποχρέωσε να σκύψουμε πάνω από ένα φαινόμενο που όλοι προσπερνάμε. Τι απογίνονται τα κτίρια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας μας όταν παύουν να εξυπηρετούν λειτουργικές χρήσεις;» Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
«Της ηλικίας προϊούσης, η αναδίφηση του αρχείου μου ήρθε να προστεθεί σχεδόν ισότιμα δίπλα σε όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές μου. Επί πλέον, όσο περνάει ο καιρός, δείχνει να ενδύεται ρόλο δημιουργικό.Εκπλήσσομαι μάλιστα καθώς διαπιστώνω πόσο η χρονική απόσταση από τις παραγωγικές στιγμές του παρελθόντος συνεισφέρει στην αξιολόγησή τους ωσεί παρά τρίτου. Ταυτόχρονα ―και παλίμψηστα― εντούτοις, ως "πρώτος" και πάλι, βιώνω μία εκ των πραγμάτων δημιουργική προσέγγιση των ίδιων των "ευρημάτων" μου που, ως "τρίτος", εντοπίζω στο αρχείο μου. Ευλαβικά σχεδόν, ανέσκαψα τα αρνητικά που θα με οδηγούσαν σε απεικονίσεις της Ζακελίνας όταν εκείνη έσβησε πρόωρα το 2012. Και σταχυολόγησα εικόνες της που αρχίζουν να υφίστανται από τη δεκαετία του ’70. Ανάμεσά τους και γυμνά. Το νήμα της αναδίφησης γυναικείων γυμνών ξετυλίχτηκε με την ευκαιρία προς άλλες λήψεις, άλλων σωμάτων, που το αρχείο μου περιείχε σποραδικά, άτακτα, ελλειμματικά. Εκτείνονται σε δύο περίπου δεκαετίες. Ποτέ ωστόσο δεν έτυχε να οργανωθούν ως σώμα ή να φιλοδοξήσουν να παρουσιαστούν σε έκθεση. Και αν, τέτοιου είδους φωτογραφίες, ―από των οποίων τα πρότυπα εξάλλου βρίθει η ιστορία της φωτογραφίας και της εικόνας εν γένει― μπορούν να έχουν ως απαρχή τους, εν μέρει έστω, και μια ηδονοβλεπτική διάσταση, άλλο τόσο η μη δημοσιοποίησή τους μπορεί να οφείλεται σε ποικίλες αναστολές που η ίδια η απεικόνιση του γυμνού ίσως υπαγορεύει. Η απόσταση ―και η ηλικία― αίρει τις αναστολές. Επιτρέπει επίσης νηφαλιότερη αξιολόγηση. Υποθάλπει ακόμη και αισιοδοξότερη επανυιοθεσία δημιουργικών χειρονομιών του παρελθόντος. Και την προέκτασή τους ακόμη. Και μπορεί ―έχω την εντύπωση― να οδηγήσει με κάποιαν εντιμότητα στην, ετεροχρονισμένη έστω, συνάρθρωση ενός "σώματος" φωτογραφίας γυμνού χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Με συναίσθηση της πραγματικής του διάστασης αλλά και, τόσα χρόνια αργότερα, ακόμη ...ψυχή τε “...και σώματι”.»
12°
