Τον τελευταίο καιρό πηγαίνω σε παιδικά (θέατρα, σινεμά, πάρτι κ.λπ.) που δεν με χαλάνε αλλά με κάνουν να απολαμβάνω περισσότερο τα μεγαλίστικα (θέατρα κ.λπ.). Ιδίως όταν πέφτουνε μαζεμένα…
Τα γράφουν οι κριτικοί θεάτρου υπέροχα καμιά φορά, άλλοτε πάλι όχι – μπορεί να είναι αυτοκόλλητοι με τους καλλιτέχνες ή μπορεί να τους μισούνε θανάσιμα επειδή (οι καλλιτέχνες) κάνουνε παπάδες στη σκηνή ενώ άλλος κόσμος βράζει στο ζουμί του χωρίς να γράφει/παίζει/τραγουδάει/σκηνοθετεί/χορεύει γιάνκα ούτε στο ελάχιστο, πράγμα που κάνει έξαλλο τον άλλο κόσμο («μα ποιος/α νομίζει ότι είναι; και σιγά το σπουδαίο που κάνει, εγώ στη θέση του/της θα είχα κεντήσει» κ.λπ.). Τέλος πάντων δεν είμαι καθόλου κριτικός θεάτρου, τα τελευταία χρόνια σπάνια πηγαίνω σε (μεγαλίστικα) πράγματα γιατί έχω μικρά παιδιά εκτός από μεγάλα, τα οποία μεγάλα απαιτούν να τσακιστείς από το σπίτι το βράδυ σε αντίθεση με τα μικρά (παιδιά) που δεν θέλουνε ούτε να το διανοηθούν, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι και να πεις κι ένα τραγούδι, παιδικό κατά προτίμηση – στην ανάγκη βολεύονται και με «Ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό».
Πήγα σε δύο θέατρα: ουάου. Ου-ά-ου, όμως. Είδα τον Σταμάτη Φασουλή στον «Δικηγόρο Ντάροου» του Ντέιβιντ Ρίντελς (σκηνοθεσία Ν. Χατζόπουλος) και είναι καταπληκτικός, μαγνητικός όπως πάντα… χρόνια δηλαδή τον βλέπω σε διάφορα έργα και δεν θυμάμαι ποτέ να κατάφερα να κοιτάξω αλλού ή να σκεφτώ κάτι άσχετο ενώ ερμηνεύει το οτιδήποτε: κοιτάζω αυτόν και δεν σκέφτομαι τίποτα, είμαι κολλημένη.
Είναι ένα ταλέντο αυτό, συμπληρωματικό του «παίζει ωραία», εκτός δηλαδή που, μάλιστα, παίζει εξαιρετικά, δεν είναι τυχαία μύθος ή μυθικός ή ακόμα και θρύλος… Ο Κλάρενς Ντάροου, άλλος θρύλος, ήταν ένας Αμερικάνος δικηγόρος που υπερασπιζόταν τους κατατρεγμένους του 19ου αιώνα. Συμπτωματικά το καλοκαίρι βρέθηκα με το θεατρικό «Inherit the wind» σε δύο λεωφορεία από το Κιλκίς μέχρι την Καβάλα και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να διαβάζεις θεατρικό σε διάλεκτο Τενεσή μέσα σε ΚΤΕΛ: το έργο είναι κλασικό, αλλά όλοι στη σκηνή διψάνε και δροσίζονται με παγωμένες μπίρες ενώ τρέχουνε νερά από βρύσες, θέλεις να πας τουαλέτα με τρέλα κι η επόμενη στάση είναι Ασπροβάλτα που σε κοιτάνε όλες οι θείες από τα παράθυρα να ψάχνεις θάμνο, επίσης δεν καταλαβαίνεις τα μισά αμερικάνικα και σιχτιρίζεις που δεν προνόησες να πάρεις ένα αστυνομικό μαζί σου παρά έπεσες στην ανάγκη δανειστικής βιβλιοθήκης υψηλής κουλτούρας… Τέλος πάντων το «Inherit the wind» (Jerome Lawrence-R.E.Lee, 1955) αναφέρεται στη Δίκη των Πιθήκων: ένας δάσκαλος μίλησε για τον Δαρβίνο στους μαθητές του και τον στείλανε σε δίκη οι θρησκόληπτοι συγχωριανοί του. Ο Ντάροου αναλάμβανε τέτοιες υποθέσεις και σχεδόν πάντα τις κέρδιζε…
Είδα επίσης το «Πριν το χάραμα» των Θανάση Παπαθανασίου-Μιχάλη Ρέππα – και πέρασα αξέχαστα. Τραγουδάνε (πολλές φορές a Capella) οι Σοφία Βόσσου, Κατερίνα Κούκα, Στέλιος Διονυσίου, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ευθύμης Ζησάκης, Βάσω Λασκαράκη, Μπέτυ Μαγγίρα, Ορέστης Τζιόβας και άλλοι, ενώ παίζουνε παράλληλα σε ένα μιούζικαλ-αναδρομή στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Το είδος είναι αγαπημένο των Ρ-Π, το δουλεύουν πολύ καλά, αλλά στο «Χάραμα» τους έκατσαν και οι καταπληκτικότερες φωνές… η Βόσσου κι ο Διονυσίου είναι ντουέτο-όνειρο και όταν τραγουδάνε και όταν παίζουνε, ο Μπουρδούμης ως άλλος Τζίμης Μακούλης επίσης, και ξεμένω από υπερθετικά όπου να ’ναι, όλοι σάς λέω δίνουνε ρέστα. Η Μαγγίρα, εκτός που είναι κουκλάρα αμερικάνικων προδιαγραφών, τραγουδάει, χορεύει και «τα λέει» σε βαθμό που, αν λύνει και διαφορικές εξισώσεις, θέλεις να της φας το ρουθούνι.
Το ποτό του μπαρ (5 ευρώ) το παίρνεις στην αίθουσα του ιστορικού «Βέμπο», πράγμα που συμπληρώνει την αίσθηση «μαγαζιού», μαζί με την άψογη ζωντανή ορχήστρα, όχι αδικώντας τους καλλιτέχνες, κάθε άλλο, αλλά για χάρη του κοινού…
Ιnfo: «Δικηγόρος Ντάροου», Θέατρο Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, 210 3612500. (Από αρχές Δεκεμβρίου η παράσταση μεταφέρεται στην Θεσσαλονίκη στο Αυλαία)
«Πριν το χάραμα», θέατρο Βέμπο, Καρόλου 18, 210 5221767, 5229519
21°
