9 Ιουλίου 1991, Μεσογειακοί Αγώνες. Μένουμε σε ξενοδοχείο στη Νέα Μάκρη από την έναρξη των αγώνων και τη συγκεκριμένη μέρα γίνεται μόνο το αγώνισμα του Μαραθωνίου. Είμαι στο ίδιο δωμάτιο με τον Χρήστο Παπαχρήστο και τον Θανάση Τσιγγέρογλου. Φάγαμε το μεσημέρι και γυρίσαμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε. Εγώ ξάπλωσα και με πήρε ο ύπνος, ενώ οι συναθλητές μου βγήκαν στο μπαλκόνι για να μη με ενοχλούν. Στις 4 περίπου ήρθε ο προπονητής μου, ο Βασίλης Σδούκος, να με δει. Νευρίασε που εγώ κοιμόμουν και έφυγε για την εκκίνηση. Στις 5 φθάνουμε όλοι οι αθλητές, όλων των χωρών, στο χώρο εκκίνησης και λίγο μετά αρχίζουμε το ζέσταμα με πολύ υψηλή θερμοκρασία. Ώρα 6 εκκίνηση, με το ελικόπτερο από πάνω μας να παίρνει πλάνα και να εποπτεύει τον αγώνα. Φεύγουν μπροστά ένας Ιταλός, δύο Τούρκοι και ο Σπύρος Ανδριόπουλος, ο κάτοχος της καλύτερης επίδοσης στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα. Πίσω ένα γκρουπ περίπου δέκα αθλητών. Πίστευα ότι αυτό το γκρουπ είχε ένα μετάλλιο και έτσι έκανα υπομονή, παρά την προτροπή του προπονητή μου για γρηγορότερο τέμπο. Η ζέστη πολλή και σε κάθε σταθμό αδειάζαμε μπουκάλια νερό στο κεφάλι για να δροσιστούμε. Περνούν τα χιλιόμετρα και αρχίζουν σιγά-σιγά να μένουν πίσω κάποιοι από το γκρουπ. Φτάνοντας στο 25 χλμ. έχω αρχίσει να αδειάζω ενεργειακά. Παίρνω πρώτος από το γκρουπ νερά, βρέχομαι και αρχίζω να συνέρχομαι. Στο 28 φεύγει ο Μαροκινός αθλητής και δεν τον ακολουθώ, γιατί πίστευα ότι έπρεπε να κάνω υπομονή μέχρι και τις ανηφόρες του Σταυρού και μετά να τα δώσω όλα. Πριν τον Σταυρό φτάνω και προσπερνάω τους δύο Τούρκους περνώντας στην τέταρτη θέση, ενώ έχουν μαζευτεί γύρω μου πολλοί ποδηλάτες και μηχανάκια παρακολουθώντας την εξέλιξη του αγώνα από κοντά. Οι τρεις αθλητές είναι αρκετά μπροστά, εγώ όμως αρχίζω να δίνω όλες μου τις δυνάμεις αφού όλο και πλησιάζει ο τερματισμός. Οι πληροφορίες από μπροστά είναι ότι ο Σπύρος αρχίζει να «μένει», και του καλύπτω τη διαφορά μέχρι που φτάνω στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και περνάω στην τρίτη θέση. Εκεί είμαι σίγουρος για το χάλκινο μετάλλιο. Έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο κομβόι από ποδήλατα και μηχανάκια που με πάνε συνοδεία μέχρι το Στάδιο. Έξω, ένας παππούς, χωρίς να με γνωρίζει, μου δίνει την ελληνική σημαία. Μπαίνω στο Στάδιο κρατώντας την, ενώ τερματίζοντας βλέπω τα αδέρφια μου και τα ανίψια μου που ήρθαν από το χωριό χωρίς να το γνωρίζω.
24°
