Σήμερα, αγαπητές φωνούλες μου, θα επικεντρώσω λίγο στο συλλογικό μας χαρακτήρα, αυτόν του μέσου όρου μας. Αυτό εμένα που με πνίγει πιο πολύ απ’ τα σκατολεφτά είναι το ότι ξεχνάμε, μωρά μου! Όλοι οι άνθρωποι που ζούμε σ’ αυτό το φως το μοναδικό, μας ενθουσιάζει και ξεχνάμε. Στη χώρα που τώρα θα πληρώσει τη μεγάλη τρύπα της, από το χρήμα που ξόδεψε και που οφείλει από πιστωτικές, εφάπαξ εισφορές, συντάξεις άθλιες, μεροκάματα τρισάθλια, μηδέν υποδομή… ΞΕΧΝΑΜΕ. Εθνικό αλτσχάιμερ. Με πάρα πολλούς πάγιους μισθούς βουλευτών, για κάτσε και λογάριασε, για βγάλε μπάτζετ! Μια απίστευτη βλακεία μάς διακρίνει την ώρα της ψήφου… το μόνο εναπομείναν μας δικαίωμα, βαφτιστήρια, μπατζανάκηδες, φίλοι, κολλητοί μας, παίζουν το ρόλο τους. Ας το πάρουμε θετικά. Δεν με νοιάζει τι θα ψηφίσουμε, φωνούλα μου, ποιος αλήθεια σκέφτεται τον πολίτη!
«Αγάπη μου, αγάπη μου, ποιο κόμμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα;» Ας ψηφίσει ό,τι κομματάκι θέλει ο καθένας μας, αλλά εν τέλει προτιμήστε τους εν τάξει, αυτούς που δεν τους είδαμε πρώτο τραπέζι πίστα, που ζουν κανονικά, που δεν τους τρέχουν τα σεκιουριτά, λες κι είναι δολοφόνοι, δεν υπάρχει λάιφ στάιλ, αγάπη μου, στην πολιτική ζωή. Από ’κει τους καταλαβαίνεις. Τι φοράς; Ποιος σε ράβει; Ποιος σε κουρεύει; Ποια σε χτενίζει; Είναι ίματζ αυτό να το εμπιστευτείς; Κι ο Αλέξης ακόμα –που ήλπιζα σ’ ένα Νότικα, σ’ ένα Ολ Σταρ παπουτσάκι–, μου μαζεύτηκε το μωρό. Την Αλέκα – σκασμός! Δεν θα τη σχολιάσω. Είναι ολ τάιμ κλάσικ! Πολλά καινούργια μπότοξ είδα, ειδικά Νου Δου - Πασόκ. Να η χειλούπα η πρησμένη. Σήμερα, όμως, να το δούμε θετικά.
Έχω φίλους παντού και θα σας τους προτείνω. Τους οφείλω μια λέξη από ’δω για τα χρόνια, τη φιλία, τα γέλια, τα κρασιά, την αλήθεια που ’χουμε πει μεταξύ μας, αυτή που δεν λέγεται ποτέ στην τηλεόραση, στις πολιτικές ανακοινώσεις, στα πρωτόκολλα, στα διά ταύτα.
Από Νέα και Δημοκρατία οι φίλοι μου είναι: Η Νατάσσα Καραμανλή, που δεν πολιτεύεται. Η Ντόρα Βυζοβίτου, που δεν πολιτεύεται. Ο Νικήτας Κακλαμάνης. Η Αλεξία Μπακογιάννη, που δεν πολιτεύεται. Ένα εξαιρετικό στέλεχος ονόματι Βάσω Κόλλια. Αληθινός πολιτικός, διετέλεσε για πολύ λίγο διάστημα υφυπουργείο Νέας Γενιάς (μετά την έφαγε το διαπλεκόμενο), που τελικά δεν πολιτεύεται. Η Μαριέττα, που δεν ξέρω… κατεβαίνει; Και σου ’χω και τον Κώστα τον Γκιουλέκα από Σαλόνικα, που είναι πολύ καλό και δραστήριο παιδί.
Στο Πασόκ έχω πολλούς: Την Άννα Νταλάρα, που θα κάνει-μπορεί! (ναι στην Άννα.) Τη Βάσω Παπανδρέου, που είναι μια καλή πολιτικός «υπεράνω Πασόκ». Τον Πέτρο Ευθυμίου, εμπιστεύομαι το μυαλό του. Τον Γιώργο μου Λιάνη, που είναι παθιάρης. Τον Κώστα Σκανδαλίδη, που είναι ακραιφνές, τίμιο καθαρόαιμο Πασόκ. Την Τόνια Αντωνίου –επίσης καθαρόαιμο–, μια εργάτρια της παράταξης, τα ’χει δει όλα, στη Φθιώτιδα. Α, την Πέμη Ζούνη, φυσικά (είναι καλή φίλη και αγωνίστρια). Και συμπαθώ πολύ και Μιλένα (απλή, κανονική, δουλεύει). Λυπάμαι που δεν πολιτεύεται η Δήμητρα Παπανδρέου. Θα πρόσθετε. Έχει τον κόσμο της. Πάπαλα κι από ’δω.
Aπό Λάος: Λατρεύω Βαΐτση Αποστολάτο στον Πειραιά. Να βγει πάλι ο Βάης, τον θέλω. Λυπάμαι που δεν πολιτεύεται ο Ηλίας Ψινάκης, θ’ άλλαζε οριστικά η πολιτική ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου, και θα πρόσθετε κι αυτός στο Λάος. Κρίμας.
Στον Σύριζα έχω: Τον Γρηγόρη μου Ψαριανό μου, τον πανεπιστημιακό μας τον υπέροχο τον Άλκη τον Ρήγο (στις επάλξεις και στην πίστη του ταγμένος). Δεν έχω άλλο. Ο Κοροβέσης παίζει; Αγαπώ Κοροβέση.
Τέλος ΚΚΕ –που και θα το ψηφίσω– φυσικά τη Λιάνα! Ευτυχώς που μιλάει και καπνίζει κάποιος σ’ αυτή την πανέλα, δίκη των πάνελ.
Τέλος, και σας αφήνω, όλα τα μικρά κόμματα (όλα μαζί γύρω στο 24 τοις εκατό), αν είμαστε σοβαροί, θα ’πρεπε –ερήμην διαφορών– να σχηματίσουνε στη φάση αυτή έναν πολύ δυνατό πόλο, όλοι ανεξαιρέτως, με τίτλο «Μειώστε τη δύναμη των 2», τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα – δυστυχώς αδύνατο στη λογική των μικρομάγαζων. Και το χειρότερό μου είναι αυτή η μετακινούμενη μάζα του 13-14% (φανταστικό πρόσωπο) που παίζει τη διαφορά, με ντούμπλα φας βασικά, δεξιό παλτό, μια μπλε, μια πράσινο, με το τεσσάρι, το ένα τζιπ, τα δυο τζιπ και το σμαρτ, κι ένα αυθαίρετο – βασικά τεμπέλα μικροϊδιοκτήτρια, σαν κλασική ζωγραφιά του Φασιανού μεταλλαγμένη με μπότοξ –και το φτηνό, μάλιστα–, που κουνάει τον τσουπωτό πωπό της πότε Πασόκ πότε Νέα Δημοκρατία με χαρακτηριστική αναισθησία… Αυτό το μετακινούμενο –ανάμεσα σε δυο κόμματα εξουσίας– σιχαμερό ανώνυμο κόμμα θα ’θελα βασικά να πάει στο διάολο, γιατί δεν προσφέρει απολύτως τίποτα (αραχτοί όλοι, που δηλώνουν εισοδηματίες, χρωστάνε σ’ όλες τις τράπεζες), εκτός του ότι σαν μετακινούμενη άμμος μικροσυμφέροντος επηρεάζει κάθε φορά τις τύχες μας και την καθημερινότητά μας… Αυτό μ’ ανατριχιάζει. Πράγματι… Άντε, αδέρφια, καλό βόλι. Φιλιά, μωρά μου.
Υ.Γ. Τελικά συνειδητοποιώ ότι οι πιο πολλοί μου φίλοι είναι στο Πασόκ, μήπως έχω κάτι, γιατρέ μου; Άσε που κι ο γιατρός μου είναι Πασόκ και μου στέλνει συνέχεια κοροϊδευτικά εσεμέσια ανομολόγητα.
13°
