Για τους μικρούς φίλους της όπερας, αποσπάσματα από την όπερα ‘Ναμπούκο’ με μια εξαιρετική ομάδα λυρικών ερμηνευτών και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων, θα παρουσιαστούν την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου στις 11.30 το πρωί.
Με αυτό το έργο-σύνορο για την ιστορία της όπερας, το Μέγαρο Μουσικής γιορτάζει τα 200 χρόνια από τη γέννηση του συνθέτη. Με μαέστρο τον Γιώργο Πέτρου, τη συμμετοχή της Χορωδίας του Δήμου Αθηναίων και με οκτώ από τους σημαντικότερους τραγουδιστές του ελληνικού λυρικού θεάτρου, θα παρουσιαστούν σε μορφή συναυλίας, αποσπάσματα από την όπερα ‘Ναμπούκο’, με το λιμπρέτο του Τεμίστοκλε Σολέρα σε ελληνικούς υπέρτιτλους και σε μετάφραση της Λένας Ταχμαζίδου.
Στο ρόλο του Ναμπούκο, ο Δημήτρης Πλατανιάς, της Αμπιγκαΐλε η Αντωνία Καλογήρου, της Φενένα η Ειρήνη Καράγιαννη, του Ισμαήλ ο Μάριο Τσεφίρι, του Ζαχαρία ο Χριστόφορος Σταμπόγλης, του Αμπντάλο ο Χρήστος Κεχρής και του Αρχιερέα ο Κωνσταντίνος Μαυρογένης. Τη διεύθυνση της Χορωδίας του Δήμου Αθηναίων έχει ο Σταύρος Μπερής. Η Έφη Αβέρωφ Μιχαηλίδου έχει την επιμέλεια και θα κάνει την παρουσίαση της συναυλίας.
Η συναυλία εντάσσεται στην εκπαιδευτικού χαρακτήρα Σειρά «Κυριακή Πρωί στο Μέγαρο» που απευθύνεται κυρίως σε νέους ακροατές κι αφορά σε συναυλίες με δημοφιλή έργα.
Ο Ναμπούκο έκανε την πρεμιέρα του στη Σκάλα του Μιλάνου, το 1842 και ήταν μια τεράστια επιτυχία. Τον επόμενο χρόνο παρουσιάστηκε 67 φορές σε διάφορα λυρικά θέατρα της Ιταλίας και του εξωτερικού και είναι η μοναδική από τις πρώτες όπερες του Βέρντι που παραμένει στον κανόνα και σταθερά στο ρεπερτόριο όλων των μεγάλων λυρικών θεάτρων του κόσμου.
Το βιβλικό αυτό δράμα του Βέρντι, που γράφτηκε πάνω στο λιμπρέτο του εκκεντρικού και πολυμήχανου Τεμίστοκλε Σολέρα, είναι ένα σχόλιο για την εξουσία με σκηνικό την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τον βασιλιά της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορα (Ναμπούκο), την εκδίωξη των Εβραίων από τον τόπο τους και την καταστροφή του ναού του Σολομώντα. Εκτυλίσσεται στην Ιερουσαλήμ, στους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας και τα ανάκτορά της, αλλά και στις όχθες του Ευφράτη ποταμού. Στυλιστικά ισορροπεί ανάμεσα στο bel canto και τα πυκνότερα και πλουσιότερα έργα της ωριμότητας του συνθέτη και αναγγέλλει την μετα-bel canto επανάστασή του, το αλάνθαστο ένστικτό του για δράμα και τη μουσική του ιδιοφυία.
14°
