Όχι όπως λέμε «Μπάντεν Μπάντεν» ή «Καρέτα Καρέτα», αλλά με ανακούφιση: «παίδων (και πάλι) παίδων». Είμαι πελάτισσα 15 χρόνια επειδή μένω ευχαριστημένη.
Όχι όπως λέμε «Μπάντεν Μπάντεν» ή «Καρέτα Καρέτα», αλλά με ανακούφιση: «παίδων (και πάλι) παίδων». Είμαι πελάτισσα 15 χρόνια επειδή μένω ευχαριστημένη. Κι επειδή τα παιδιά έχουνε μανία να θέλουν επειγόντως γιατρό Παρασκευή και Σάββατο μετά τα μεσάνυχτα, που τραγουδάνε κι οι φίρμες.
Η πρόταση δεν είναι να πάτε στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία ή στο Αγλαΐα Κυριακού – ή σε οποιοδήποτε νοσοκομείο είτε Παίδων είτε Τζουράσικ. Απλώς είμαστε στη Μαύρη Τρύπα του χειμώνα, στην περίοδο της νυχτερινής αρρώστιας. Κάθε αξιοπρεπές βρέφος, παιδί ή προ-έφηβο, τέτοια εποχή, ανεβάζει πυρετό στις δύο με πέντε το πρωί. Το βρέφος επειδή αυτή είναι η δουλειά του, το νήπιο επειδή βαριέται και το προ-έφηβο επειδή κοπανιέται στις συναυλίες, ιδρώνει και την αρπάζει, που έχει χάσει και το μπουφάν του το μαλακισμένο. Στις 8.00 π.μ. κλείνει το ένα εφημερεύον Παίδων και παραδίδει τη σκυτάλη στο άλλο, κι αν κουβαλάς το τσιγαρισμένο παιδί σου κατά τις 7.00, μετά από ολονυχτία, πηγαίνεις στο «ανοίξαμε» – οι παιδίατροι που εφημέρευαν 24 ώρες δεν θέλουνε πελατάκια λίγο πριν κατεβάσουνε τα κιοπένκια.
Όπως και να ’χει, στις 9.00 κάποιος ψύχραιμος και αποτελεσματικός γιατρός έχει ήδη εξετάσει το σπλάχνο σου, που πέρασε στα «επείγοντα» επειδή ανασαίνει σα τρόμπα/κατάπιε τάλιρο/ πάτησε ταβανόπροκα/βράζει σα σαμοβάρ. Σου έχουνε δώσει αγωγή, αντιπυρετικά, σπασμολυτικά, αντιβιοτικά, και σκέφτεσαι να τα πάρεις όλα μόνος σου. Σε στέλνουν για ακτινογραφίες. Στις 11.00 είσαι ρετάλι, ενώ το παιδάκι σου κοιμάται μ’ έναν αναπνευστήρα στη μούρη σαν τον Νταρθ Βέιντερ. Γιατί δεν τα παθαίνει όλ’ αυτά σε λογικές ώρες, ώστε να μη σέρνεσαι ντιπ άυπνος στα Παίδων στα μαύρα χαράματα; Κανένας δεν ξέρει. Πάντως τα Παίδων τη δουλίτσα τους την κάνουν σωστά: οι νοσοκόμες ξέρουνε πώς να μιλήσουν στα παιδιά, οι γιατρίνες/γιατροί είναι σαφείς και δεν σε παπαριάζουν, όλοι φέρνουν στα ζαφρακιασμένα αρρωστάκια αυτοκόλλητα και ζωγραφιές για να ξεχάσουν τον πόνο τους… Φεύγεις το μεσημέρι ικανοποιημένος από το σέρβις. Αν γλίτωσες την εισαγωγή, αν (δόξα τω θεώ) το παιδάκι σου είναι καλύτερα… ξεχνάς ότι έχεις να κοιμηθείς δύο τέρμινα και γυρνάς σπίτι σου με κάτι σαν hangover. Το κεφάλι σου αιωρείται, είναι σε άλλη μεριά όσον αφορά το σώμα σου. Το μόνο που τα συνδέει είναι ότι και τα δύο είναι αλλού εντελώς, κι ότι χρειάζονται ύπνο για να ανταμώσουν. Όχι ότι θα συμβεί κάτι ιδιαίτερο δηλαδή, άντε κι αντάμωσαν…
Μετά, την άλλη μέρα, σε πιάνουν τα απόνερα – θέλεις να ξεχάσεις. Βασικά θέλεις να ξεχάσεις τα νοσοκομεία, την ταλαιπωρία που τράβηξες, την εικόνα του παιδακίου σου κάτω από φώτα εξεταστηρίου, τα πάντα. Παίρνεις τους δρόμους και μπαίνεις σε κανα-δυο μαγαζιά με λύσσα. Θέλεις κάτι που θα βοηθήσει (α) να ξεχάσεις και (β) να αισθανθείς θεά. Ιδανικά, (γ) χωρίς να ξοδέψεις λεφτά. Τα τρία αυτά (α, β, γ) μπορείς να τα χτυπήσεις άνετα με ένα καλό σεξ, αλλά όταν έχεις παιδί για ρεκτιφιέ το μυαλό σου δεν είναι στο σεξ και το μυαλό του πατέρα του είναι στα κάγκελα. Αισθάνεσαι αόριστα ότι δεν είναι καλή ώρα να ψάχνεις άλλο κόσμο για σεξ, και ο άλλος κόσμος σκασίλα του, σιγά μην περίμενε εσένα.
Αποφασίζεις να σφάξεις το (γ) και να ξοδέψεις λεφτά.
Είναι ίσως η πιο ανόητη ερμηνεία του shopping therapy, αλλά ιδού: ψωνίζεις επειδή δεν είναι ώρα για σεξ. Αν ο προϋπολογισμός σου είναι sotto voce, αγοράζεις μια τσάντα ή παπούτσια από το Sicuro και έχεις την ικανοποίηση ότι έκανες τα ψώνια σου στο Κολωνάκι με τρεις κι εξήντα. Στο Sicuro βρίσκεις πλατφόρμες Crocs, ανάμεσα στα άλλα, με 50 ευρώ. Η Crocs είναι η εταιρεία που βγάζει τα χρωματιστά πλαστικά σαμπό, που είναι πολύ ΙΝ κάθε καλοκαίρι στη Μύκονο και που οι θείτσες στη Θάσο τα φοράνε όταν ποτίζουν τα μποστάνια τους (δεν βουλιάζουν στη λάσπη). Τα κανονικά παπούτσια της φίρμας έχουνε λοξές πλατφόρμες σε κλασικές-with-a-twist καστόρ γόβες πολύ αναπαυτικές.
Μετά θέλεις να δεις κάτι πιο τσιμπημένο, και μπαίνεις στο Enny Di Monaco Stock πριν περάσεις από το Rich Bitch. Το Enny di Monaco είναι ακριβό/ποιοτικό, άρα τσεκάρεις το στοκατζίδικο, στο οποίο αν αγοράσεις κάτι θα είναι τέλειο ποιοτικά (αλλά μπορεί και να μη βρεις τίποτα να σου γυαλίσει, ανάλογα με τη σεζόν). Το Rich Bitch έχει ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ ελαφρώς σαδομαζό, μπλουζάκια Ed Hardy, trendy μάρκες, πιτσικωτές λουστρίν φουστίτσες και μπότες μέχρι τον αφαλό. Θα βρεις σίγουρα κάτι εδώ, που θα το ήθελες φθηνότερο και που δεν σ’ ενδιαφέρει η ποιότητά του επειδή είναι τόσο funky/κουλό. Μπορεί και να μην το φορέσεις ποτέ, αλλά το φαντάζεσαι σαν κάτι που θα φορούσες αν κατέβαινες σκάλες τραγουδώντας “Put the blame on mame” ή αν χτυπιόσουν στην πίστα του “Thriller” – «αν», λέμε. Το παίρνεις, επειδή ποτέ δεν ξέρει κανείς. Κάπου υπάρχει χώρος για μακριά δαντελένια γάντια, μπλουζάκια χωρίς πλάτη και φουστάκια-bondage. Και αυτός ο χώρος δεν είναι κανένα «παίδων», άρα ντύνεσαι (στο μυαλό σου) για να μην κολλάς με τίποτα σε νοσοκομείο… κυρίως σε παίδων παίδων.
20°
