«Αιγάλεω σίτυ» το έλεγε ο Γιώργος Ζαμπέτας το Αιγάλεω, την αγαπημένη του συνοικία/πατρίδα – είναι ο πιο διάσημος οπαδός του Αιγάλεω που ξέρω, μαζί και ο συντοπίτης του, επίσης συχωρεμένος, Θόδωρος Πολυκανδριώτης. Μπορεί να μην είχανε γεννηθεί εκεί αλλά/ή/ωστόσο το είχαν αγαπήσει και το θεωρούσαν πατρίδα τους και οι δύο. Κατά τα άλλα, ίσως θυμάστε από τη σχολική Ιστορία ότι ο Ξέρξης, ο βασιλιάς των Περσών, εγκαταστάθηκε στην κορυφή του όρους Αιγάλεω (που δεν βρίσκεται ακριβώς μέσα στο Αιγάλεω…) για να παρακολουθήσει τη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 προ Χριστού. Στην οποία ναυμαχία τον σκίσαμε εκτός έδρας και αποχώρησε πριν σφυρίξει λήξη ο διαιτητής, σε έξαλλη κατάσταση…
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί εκτέλεσαν στην ψύχρα πάνω από εκατό κατοίκους του Αιγάλεω και ανατίναξαν το εγχώριο εργοστάσιο πυρίτιδας σκοτώνοντας όποιον βρισκότανε τριγύρω, παιδιά και γυναίκες αβέρτα, σιγά μην καθόντουσαν να σώσουν κόσμο. Από όλες τις αθηναϊκές συνοικίες το Αιγάλεω θα πρέπει να σιχαίνεται περισσότερο τους Γερμανούς ακόμα και σαν τουρίστες, ακόμα και σαν λουκάνικα Φρανκφούρτης. Τα διάβασα στη Γουικιπίντια αυτά, και ένα σωρό ακόμα (μόνο τον Ξέρξη θυμόμουν κατσικωμένο πάνω στο βουνό, ίσως επειδή τον είχα δει στην ταινία, που τον έπαιζε ο Ροντρίγκο Σαντόρο, που δεν έχει καμία σχέση σαν φάτσα με το πώς τον έκαναν στους «300» και μπράβο τους, σούπερ μακιγιάζ/όχι-μαλλιά…)
Αρκετά με την εισαγωγή. Το Αιγάλεω σήμερα έχει 70.000 κατοίκους και δεν είναι πια βιομηχανική ζώνη αλλά μια μεγάλη ζωηρή συνοικία, ή μάλλον πόλη, που δείχνει αυτό ακριβώς – ζωηρή. Με φώτα, μαγαζιά, βιτρίνες, καφέ, σουβλατζίδικα και μπαρ στη σειρά, με κόσμο που πάει κι έρχεται, με μεγάλα υπερφορτωμένα περίπτερα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ένα είδος ασφάλειας – ότι δεν θα σου λείψει τίποτε, όλα θα πάνε πρίμα, κι άμα θελήσεις μια Λίλα-πάουζε στις τρεις το πρωί, θα σε περιμένει γυαλιστερή-γυαλιστερή στο ραφάκι της κάτω από εκθαμβωτικές λυχνίες περιπτέρου, να την καπνίσεις με την ησυχία σου.
Το μπαρ είναι στην Πλατεία Ελευθερίας λίγα μέτρα πίσω από ένα τέτοιο περίπτερο, κρυμμένο κάπως από το δρόμο. Λέγεται «Old habits» και είναι «ροκάδικο» με την παλιά έννοια: παίζει ροκ μουσική. Και λίγη soul, λίγα-πολλά blues, grass roots, blue grass, καθώς και funky, punk-rock, pop-alternative-rock, hard rock, pop μουσική που είναι στα όρια της rock, γενικά μουσική που ακούγεται ωραία μαζί με τα λόγια (της) και με ένα ποτό στο χέρι. Τα Σαββατόβραδα βάζει μουσική εδώ ο Γιώργος Αποστόλου, του Red fm 96,3, τις Παρασκευές έχουνε live, τις υπόλοιπες νύχτες εναλλάσσονται οι Γαλήνη Τσεβά, Γιάννης Βαρνάβας και Βάσω Οικονόμου ως dj. Έχουν εμφανιστεί εδώ κατά καιρούς οι The Cadillacs & Johnny Vavouras, Nylon Astra, Mikaela Darmani, Vertigo, Giorgos Zervos, Blues Cargo κι ένα σωρό άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο διάσημοι αλλά το ίδιο καλοί.
Το «Old habits» πέρα από όλα αυτά… θυμίζει ροκάδικο από αυτά τα κλασικά τα εγγλέζικα και αμερικάνικα, που βασικά τα έχουμε δει στις ταινίες οι περισσότεροι, ή (θυμίζει επίσης) κάποια Αθηναϊκά μαγαζιά που άνθισαν στα ’70s-’80s, που ξεκινούσαν πρόγραμμα με «Sympathy for the devil» και όταν φεύγαμε έπαιζαν πάντα, σαν αποχαιρετισμό, το «Let’s stick together». Τα θυμίζει, αλλά είναι ελαφρώς διαφορετικό: ξύλινο, με ωραία πλούσια μπάρα, με καλό ήχο παντού, τραπεζάκια αραιά, χαμηλό φωτισμό του είδους που δείχνουνε όλοι σέξι… γενικά με ατμόσφαιρα μπαρ σωστού (παρά λίγο να έγραφα «και πρόστυχου», με κίνδυνο να παρεξηγηθώ). Πήγα μια Παρασκευή που έβαζε μουσική η φίλη Γαλήνη, και μετά εντελώς τυχαία μια άλλη φίλη, σε άλλη σύναξη, μας είπε, «Παιδιά, έχω πάει σε ένα ωραίο ροκάδικο στο Αιγάλεω…» και ναι, ήτανε το ίδιο ροκάδικο. Έχει πολλά μαγαζιά το Αιγάλεω –προσφέρεται για παραδοσιακές μπαρότσαρκες, για τους κάτω των 40 ετών– και η ευρύτερη Αθήνα έχει εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες (μαγαζιά)… αλλά τα καλά ροκάδικα είναι λίγα. Και ένα από αυτά, ορίστε που ήθελα να καταλήξω: λέγεται «Παλιές συνήθειες» και βρίσκεται τσακ-μπαμ μέσα στο Αιγάλεω Σίτι.
19°
