Ιδιόρρυθμη σχεδιάστρια ρούχων, μια ωραία παιδική παράσταση και οικονομικό σούσι. Πιο άσχετα, πεθαίνεις. Αλλά έτσι είναι η Αθήνα, κομματιαστή.
Η Χάγια Κοέν σχεδιάζει και ράβει ρούχα σαν να φτιάχνει κολλάζ από παλιές φωτογραφίες σε συνδυασμό με τωρινά snapshot, ένα είδος παράξενου Instagram, σε sepia. Κοιτάς ένα-ένα τα «κομμάτια» της συλλογής της και μπερδεύεσαι: είναι απλά; Ή υπερ-σύνθετα; Σημαίνουν κάτι; Είναι «μέτα» που λένε οι σχετικοί με ρούχα ή καμία σχέση; Μήπως είναι ρούχα για να τα φορέσεις και να πας σε πάρτι πολύ καλοδιάθετων και προχωρημένων κολλητών σου; Λένε μια ιστορία το καθένα ξεχωριστά ή προσπαθούνε να σε κάνουν να τα πεις όλα;
Η Χάγια λοιπόν παρουσιάζει τα ιδιόρρυθμα, ελαφρώς συγκινητικά ρούχα που φιλοτεχνεί, μαζί με πρωτότυπες γεμάτες χιούμορ κατασκευές και αξεσουάρ της, σε μια έκθεση-που-δεν-είναι-ακριβώς-έκθεση από τις 8/12 μέχρι τα Χριστούγεννα. Έχω ξαναδεί δουλειές της – κοσμήματα από ασυνήθιστα υλικά, μπιζού που μοιάζουν με διακοσμητικά, κρεμαστά «μπιμπελό», που χωνεύουν τις αναμνήσεις μιας Πηνελοπη-Δελτα-κής παιδικής ηλικίας μέσα στο σήμερα-αύριο… ναι, δεν ξέρω πώς το κάνει, όποια έχει πετύχει σε κάποια φάση της ζωής της «σκαλιστές ζωγραφιές», παλιακές ανάγλυφες εικόνες με τροφαντά αγγελάκια και άνθη, παίρνει μια ιδέα –αλλά μόνο μια ιδέα– της δουλειάς της Χάγιας. Που είναι γεμάτη πολλές διαφορετικές ιδέες έτσι κι αλλιώς…
Κυριακή μεσημέρι πήγα τα παιδιά μου σε παιδική παράσταση, «Ταξίδι στο κέντρο της γης», διασκευή του αγαπημένου Ιουλίου Βερν –κι αναρωτιόμουν πώς θα δείξουν σε μια μικρή σκηνή την κάθοδο του καθηγητή, πώς-τον-είπαμε μέσα στο ηφαίστειο της Ισλανδίας, και την έξοδο από άλλο ηφαίστειο, το Στρόμπολι, και τις διαδρομές σε υπόγειες θάλασσες, σήραγγες, τροπικά (υπόγεια πάντα) δάση, με μπακ-γκράουντ δεινόσαυρους και θαλάσσια τέρατα στο φαντασμαγορικό κέντρο της γης; Πώς, χωρίς εκατομμύρια σκηνικά, πανάκριβα εφέ τύπου μεγάλη-πίστα-τουλάχιστον-Βίσση, πώς θα παρουσιαστεί στην πίστα, συγγνώμη, στη σκηνή, ένα ταξίδι προς τον καυτό πυρήνα του πλανήτη; Για να μη λέω συνέχεια «της γης»;
Άμα ο άνθρωπος έχει μυαλό καταφέρνει παπάδες: η θεατρική ομάδα «Νεάπολις» τα δείχνει όλα αυτά, θάλασσες, λάβες, σημεία και τέρατα, περιπέτειες… με μερικά κομμάτια χρωματιστά υφάσματα και παραδοσιακή υποκριτική Τέχνη. Οι Αλέξανδρος Κομπόγιωργος, Νεφέλη Κουλούρη και Άγγελος Χατζάς έχουν δουλέψει τη διασκευή, σκηνοθεσία, μουσική επεξεργασία και σκηνικά-κοστούμια-φωτισμούς με άψογο τρόπο αλλά και μεγάλη δόση αγάπης για τα πιτσιρίκια, που παρακολουθούν μαγεμένα (και ρωτάνε πως δεν καίγονται οι πρωταγωνιστές από την καυτή λάβα…) Τα παιδιά έχουν τρομερή φαντασία μεν, δεν είναι κορόιδα δε. Όταν πεισθούν ότι πιστεύεις πραγματικά αυτό που λες και παίζεις, ότι δεν το κάνεις με μισή καρδιά αλλά με μιάμιση, τότε μόνον ενθουσιάζονται. Είναι δύσκολοι θεατές και ταυτόχρονα ειλικρινείς: έτσι και βαρεθούν, την έβαψες. Κι επειδή έχουν εκπαιδευτεί στο youtube, στα υπερ-ταχύτατα ipad, στην πολυχρωμία του nickelodeon και γενικά στον ηλεκτρονικό πολιτισμό… δύσκολα ψήνονται να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει. Το ότι κάθονται κολλημένα μια ώρα και παρακολουθούν το «Ταξίδι στο κέντρο της γης», θεατρικό έργο πάνω στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που έγραψε ο Βερν το μακρινό 1864, είναι μεγάλη επιτυχία… Συμπτωματικά, είχα μανία με αυτό το βιβλίο ως παιδί, εννοείται το είχα και σε Κλασσικό Εικονογραφημένο, του οποίου τα καρέ στοίχειωναν τους εφιάλτες μου για πολλά χρόνια. Μάλιστα έτρεξα να αγοράσω τον (δίσκο) “Journey to the center of the earth” του Rick Wakeman στα μέσα της δεκαετίας του ’70 (1974) όπως και οτιδήποτε άλλο με σχετικό τίτλο. Αλλά βέβαια, ένα είναι Το Ταξίδι…
Πάει κι αυτό. Τέλειο σούσι ΚΑΙ οικονομικό, φάγαμε οικογενειακώς, με κουπόνια που δεν έχω καταλάβει ακόμα πως τα βρίσκουν/βγάζουν/κερδίζουν οι άνθρωποι αλλά έχω καιρό (να το καταλάβω), και πολύ καλά κάνουν. Το σούσι στο “Aji sushi bar” φτιάχνεται μπροστά στα μάτια σου, αν θέλεις να κοιτάζεις πίσω από την μπάρα, είναι δηλαδή ωμότατο και φρεσκότατο… σόρι αλλά δεν τρώω ντιπ ωμά ρολάκια, μόνο τα ημι-ψημένα, επειδή όμως η οικογένεια τα κάνει πολύ κέφι, καταθέτω τις εντυπώσεις τους/μας εδώ: όλα άψογα. Το σέρβις είναι γρήγορο και φιλικό, η ατμόσφαιρα χαλαρή, το μαγαζί αν και μικρό, είναι περιποιημένο και δεν έχει καμία σχέση με τα πηγμένα, ακριβά σουσάδικα του κέντρου. Το “Aji” δεν είναι τουριστικό, οι πελάτες του ή το πετυχαίνουν πάνω στην περατζάδα της Ερμού και μπαίνουν, ή το μαθαίνουν από άλλους, ευχαριστημένους πελάτες. Τίποτε δεν μένει κρυφό για καιρό στην Αθήνα – αλλά και τίποτε δεν είναι ολοφάνερο, έτσι ώστε να δικαιολογείται ένα ταξίδι, ένα ψάξιμο τέλος πάντων…
Ιnfo: Χάγια Κοέν, παρουσιάζει τη δουλειά της από 9/12 στην Οικία Κατακουζηνού, Αμαλίας 4, 5ος όροφος, www.katakouzenos.gr
«Ταξίδι στο κέντρο της γης» παιδική παράσταση με μουσική και τραγούδια, Κυριακές 3.00 μμ, Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 6943477680. Εισιτήριο 8 ευρώ.
18°
