Ο Διονύσης Σαββόπουλος στο «Κύτταρο», και μετά (όχι επίτηδες)… ο Θύμιος Στουραΐτης με το μπουζούκι του στον «Άγγελο». Μερικές νύχτες είναι μεγαλύτερες από άλλες.
Άκουσα για πρώτη φορά τον «Μπάλο» στη δεκαετία του ’70, στην Καβάλα, τσακ-μπαμ πάνω στην εφηβεία μας (δική μου και της παρέας). Πλακώθηκα αμέσως να αγοράσω ό,τι άλλο δίσκο είχε βγάλει αυτός ο τύπος με το μούσι και τα γυαλιά – μετά την πρώτη έκπληξη: πώς ήξερε ο τύπος μούσι-γυαλιά ότι είχα, εγώ προσωπικά, «ένα τσίρκο ηλεκτρικό μες στο μυαλό μου»; Μετά, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, έβρισκα κι άλλους στίχους που ήτανε σοκ (χωρίς δέος), εκπλήξεις, βουτιές μέσα στο μυαλό μου (που δεν έπαψε ποτέ να είναι τσίρκο ηλεκτρικό…) «Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα/ στο γήπεδο η Ελλάδα αναστενάζει/ στα καφενεία τσιγάρο καλαμπούρι και χαρτί/ στέκει στο περίπτερο διαβάζει/φυλλάδες με μιάμιση δραχμή…»
Και λίγα λέω. «Ο χρόνος ο αληθινός/ είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός»; Οι «Αχαρνείς», από την αρχή ως το τέλος; «Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που ’χει κάτι απ’ τις φωτιές»; Τραγουδούσα στο μεγάλο μου γιο τη «Συννεφούλα» όσο ήτανε πιτσιρικάς, και μια μέρα στη μουσική στο σχολείο ανακάλυψε ότι υπάρχει το τραγούδι ήδη και δεν είναι «της μαμάς» αλλά του Σαββόπουλου. Εξήγησα λοιπόν ότι είμαι φαν, και θα είμαι – του Σαββόπουλου στιχουργού, ποιητή, συνθέτη και ενορχηστρωτή. Σίγουρα έχει κάνει ένα σκασμό δουλειές που δεν τις ξέρω, αλλά ο δίσκος του Βαγγέλη Γερμανού «Τα μπαράκια», π.χ., χρωστάει πολλά στο μαγικό ραβδί του Σαββόπουλου…
Μου λένε ότι είναι δύσκολος άνθρωπος και τρομαχτικός αλλά ακόμα κι αν είναι (που σκασίλα μου, μια και δεν τον έχω μέσα στο σπίτι μου), ακόμα κι αν είναι ο δυσκολότερος των παν-δύσκολων, είναι τεράστιος καλλιτέχνης. Τον βλέπω σχεδόν πάντα όταν εμφανίζεται κάπου γιατί μου αρέσει και το σόου που κάνει, τα ιστορικά ανέκδοτα που λέει για τον Χατζηδάκι, τα πάντα. Πήγα στο «Κύτταρο» μια Τρίτη, είναι καταπληκτικός, θα ήθελα λίγο παραπάνω Σαββόπουλο αλλά και η Ελένη Βιτάλη ήταν πολύ καλή – απλώς θα την έβαζα να πει κι άλλα τραγούδια του Σαββόπουλου, όπως και τον ίδιο. Οι μουσικοί επίσης σούπερ: ο Γιώτης Κιουρτσόγλου (μπάσο) ήτανε μαζί του και στον «Πυρήνα» στο Γκαζάρτε (2006! πώς περνάει ο ρημάδας ο καιρός) και αλλού, είναι απίστευτος, για να μην επαναλαμβάνομαι όμως παραθέτω απλώς τα ονόματα των μουσικών της μπάντας, που είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Δημήτρης Λάππας (κιθάρες, μπουζούκι), Βασίλης Ποδαράς (ντραμς), Στάθης Άνινος (πλήκτρα), Θοδωρής Σούκερας (τρομπόνι), Νατάσα Παυλάτου (κρουστά), Δημήτρης Αγάθος (τρομπέτα).
Ήθελα να πάω στα παρασκήνια και να χαρίσω στον Σαββόπουλο το τελευταίο βιβλίο μου («Αόρατα κορίτσια») επειδή έχω ένα κάρο μουσικές αναφορές στα τραγούδια του, αλλά σκέφτηκα μήπως είναι όντως τρομαχτικός τύπος, είχα πιει κιόλας, λέω μη μου πετάξει το βιβλίο στα μούτρα, άσ’το καλύτερα. Μετά το μετάνιωσα (κυρίως επειδή κουβαλούσα το βιβλίο όλη νύχτα…)
Ε, ήμασταν ήδη έξω, κρίμα να γυρίσουμε σπίτια μας. Ο Κώστας Καίσαρης, αθλητικογράφος-δημοσιογράφος-παιδί-της-νύχτας, πρότεινε να πάμε στον «Άγγελο» όπου περνάνε τουλάχιστον δύο-τρία βράδια το μήνα, και μου είχε ξεφύγει ως τώρα, και πήγα. Είναι ένα μαγαζί πολύ περίεργο σε ένα πανέμορφο νεοκλασικό, να κόψω άμεσα τα υπερθετικά αλλά από δω και πέρα ξεφεύγει τελείως το πράγμα, το μαγαζί… είναι από αυτά που θα ήθελες να είχε πολλά η Αθήνα, που την κάνουν να ξεχωρίζει από Ρώμη-Παρίσι-Νιου Γιορκ-Βουδαπέστη-και-Βιέννη, αλλά δυστυχώς ή ίσως ευτυχώς είναι λίγα, για την ακρίβεια το εξής ένα, ο «Άγγελος».
Στην μια άκρη κάθεται ο Θύμιος Στουραΐτης, διάσημος μουσικός και καλλιτέχνης του μπουζουκιού, με την εξαιρετική τραγουδίστρια Μαρία Καπετανίδου και το μουσικό Κώστα Γεράκη (που αν τον μπαμπά του τον λένε Ηλία, τραγουδάει συγκλονιστικά – ο μπαμπάς και η μαμά του επίσης. Άρα και ο γιος. Αν πάλι τον λένε αλλιώς τον μπαμπά του, ελπίζω να τραγουδάει κι αυτός για να είμαστε κομπλέ). Παίζουν τραγούδια που ή δεν έχεις ακούσει ποτέ, ή έχεις πολλά χρόνια να ακούσεις και σίγουρα δεν τα παίζουν τα ραδιόφωνα. Η ατμόσφαιρα είναι παρεΐστικη, με μεγάλα τραπέζια κι ενωμένες παρέες αγνώστων που γίνονται αγάλι-αγάλι γνωστοί. Μουσικοί και ηθοποιοί έρχονται μετά το τέλος της δουλειάς, από μαγαζιά ή θέατρα. Έχω κολλήσει τώρα, γιατί δεν ξέρω πώς να περιγράψω κάτι που είχε παλιά π.χ. η «Μαρκίζα» ή μερικά κρυφά μαγαζιά της Αθήνας με μυστικές πόρτες, έναν αέρα ημι-παρανομίας, καλλιτεχνίας, επαναστατικότητας και βαθιάς ψυχραιμίας με την έννοια του cool…
Μέσα σε όλα, ο «Άγγελος» σερβίρει κάποια νόστιμα πιάτα (πανσέτα, π.χ.) ως τα άγρια χαράματα, συνοδευτικά του ποτού ή της μουσικής. Που είναι σπουδαία. Αλλά πιο σπουδαία είναι η ατμόσφαιρα, καπνισμένη, σκοτεινή και πολλά υποσχόμενη. Ο Διονύσης Σαββόπουλος θα έμενε κατενθουσιασμένος, ακόμα κι αν είναι όντως δύσκολος….
10°
