Συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα στον κόσμο, και στην Ελλάδα συγκλονιστικότερα: πηγαίνουμε στα μπουζούκια! Ναι, μέσα στην κρίση και την καταστροφή κάπως τα καταφέρνουμε, δεν είναι απίστευτο; (ακόμα δεν το χωράει ο νους μου…)
Στη λογική του «εδώ ο κόσμος καίγεται» είμαστε, και ο ψιλο-μουτζαχεντίν αναγνώστης που τσαντίζεται ότι ζω σε άλλους γαλαξίες ας ηρεμήσει: πληροφορίες μεταφέρω. Και η πληροφορία είναι πως μία Παρασκευή του Νοεμβρίου, η φίλη Χ ήθελε να καλέσει στα μπουζούκια την παρέα της και ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΚΑΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ. Τα καλά τραπέζια ήταν πιασμένα. Αναγκαστικά (τι να έκανε; Βρισκόταν σε αδιέξοδο!), αναγκαστικά λέμε, έκλεισε τραπέζι το Σάββατο, και μέσα στην παρέα της, από σπόντα σχεδόν, ήμουν κι εγώ…
Τα «μπουζούκια» ήταν το τεράστιο, υπερμοντέρνο «Αθηνών Αρένα» που έχει πρόγραμμα-ρεσιτάλ με τον Αντώνη Ρέμο, τον Στέλιο Ρόκκο και την Ελένη Φουρέιρα. Χρόνια είχα να πάω στο «Αθηνών», εδώ μιλάμε δεν βγαίνω τα βράδια πια, πόσο μάλλον τα ξημερώματα. Νόμιζα ότι είχε αλλάξει κάτι, ότι αλλάξανε όλα, το στιλ, τα μαγαζιά, ο κόσμος. Ότι δεν είναι πια όπως «παλιά», μήπως μάλιστα έχουν καταργηθεί τα γαρίφαλα, οι λουλουδούδες, οι φωτογράφες που εμφανίζουν τη μάπα σου σε δευτερόλεπτα σε οκτακόσιες διαφορετικές εκδοχές, οι τραγουδιστές-θεοί στην ιδρωμένη πίστα, οι ξεσαλωμένοι φανς, τα μπουκάλια ουίσκι/βότκας σε εναλλαγή τσακ-μπαμ, όλ’ αυτά είχα την εντύπωση ότι ξεμείνανε σε άλλες δεκαετίες.
Και είχα λάθος εντύπωση. Όλα είναι εδώ, λες και δεν πέρασε μια μέρα (ή ένα ΔΝΤ). Το «ΑΑ» ήτανε ΤΙΓΚΑ. Περίμενες μισή ώρα στην ουρά στις τουαλέτες, πατούσες επί πτωμάτων για να βγεις/μπεις, τα γαρίφαλα στην πίστα ήτανε Ζιγκουράτ, ο Ρέμος είναι θεοοοός, ο Ρόκκος είναι θεοοοός, η Φουρέιρα κοντεύει. Υπήρχε μια ρετρό ατμόσφαιρα «άσε με να πιω» όπως 80s, ένας νταλκαδιασμένος ενθουσιασμός όπως 90s, ένας τρελός χαμός όπως 00s… και στην όλη αίσθηση «ταξίδι στο χρόνο», σαν κερασάκι στην τούρτα, η Νίνα Βλάχου στο τραπέζι μας (πρώτο, πίστα), λαμπερή και κεφάτη, παράγγειλε κατά τις τρεις το διαχρονικό φιλέτο διαχρονικού νυχτομάγαζου…
Ήθελα να αρπάξω κάποιον από το γιακά και να φωνάξω «μωρή, πού είμαστε;», εννοώντας σε ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα με ταξιδεύεις τώρα; Κυρίως, όμως, σε ποια χρονική στιγμή της Ελλάδας: Eίκοσι, τριάντα, δέκα χρόνια πριν; Εποχές ευημερίας, ας πούμε; Ντεμι-πίκρας, ντεμι-ανάτασης; Πού, πότε, πώς; Δεν θα άκουγε κανένας βέβαια μέσα στο χαμό, μια παρέα πιτσιρικάδες δίπλα μας (πρώτο τραπέζι πίστα αριστερά) χτυπούσε ποτό μετά το ποτό μετά το ποτό, ενώ μετρούσα τα δεκάρικα –ή δεκαπεντάρικα– ευρώ, που είναι φιστίκια (peanuts) μπροστά στις ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ καλαθούνες με λουλούδια και τις ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ μπουκάλες ουίσκι και… δεν ξέρω, όλα ήταν αμέτρητα με κεφαλαία. Σούπερ γκόμενες με μαλλιά ανανά και ντάκους, άλλες γκόμενες εναλλακτικές με κοτσιδάκι στο κούτελο (Μαριάννα Τόλη), ακόμα εναλλακτικότερες με πρόκα στο ρουθούνι (Τζίζας), γκόμενοι με φανελάκια που δείχνουν τσέτουλα και μόνο αν έχεις γιο 15-25 ξέρεις ότι είναι πανακρίβογλου, παρέες, χαβαλές, κέφι, χορός μέχρι πρωίας. Έφυγα κατά τις 5.00 κι ακόμα δεν είχε κοπάσει ο κουρνιαχτός, οι πιστοί θαμώνες χορεύανε ζεμπεκιές στην πίστα κι ό,τι τους φώτιζε ο Θεός οπουδήποτε αλλού…
Το πρόγραμμα είναι αξιοπρεπέστατο, ο Ρέμος συνεχίζει να τραγουδάει με το φυσικό ταλέντο ή/και τη χαλαρή άνεση (που θυμίζει αόριστα) Καζαντζίδη, ο Ρόκκος συνεχίζει να παίρνει τον κόσμο μαζί του. Δένουν μια χαρά, τόσο οι δυο τους όσο και με την (κουκλέιρα) Φουρέιρα. Το μαγαζί είναι αρένα κανονική, τεράστιο, φαντασμαγορικό, εξωπραγματικό. Απλώς… ήταν σαν να ανακάλυψα τυχαία μια έξτρα διάσταση της πραγματικότητας, μια διάσταση που νόμιζα ότι είχε εξοστρακιστεί από τη ζωή μας. Κάποιος κόσμος βγαίνει και ξεσαλώνει υπέροχα, τραγουδάει με πάθος μαζί με τους σταρ, πίνει με ακόμα περισσότερο πάθος. Μπορεί κάποιος άλλος κόσμος να μην έχει να φάει, αλλά αυτό είναι έτερον εκάτερον, μεταφέρω την πλήρη πληροφορία για το τι συμβαίνει εκεί έξω τις νύχτες των σαββατοκύριακων σε περίπτωση που σας διέφευγε. Λέμε, τώρα…
Σε πιο σεμνή νότα, πέρασα ένα μεσημέρι από το Σύνταγμα και έφαγα υπέροχο σαντουιτσάκι με μελιτζάνα (!) στο πανέμορφο καφέ μπαρ «Six»: άνοιξε πριν τρεις μήνες, έχει σπιτικά σάντουιτς, πίτσες, γλυκά και «τον καλύτερο καφέ του Κέντρου», αλλά κυρίως είναι ιδιαίτερο και κουκλίστικο. Αποκλείεται να μην το προσέξεις ανεβαίνοντας την Ερμού, εκτός που είναι ξεχωριστό «πέρασμα», μαζεύει και καλλιτεχνικό κόσμο. Είχα πάρει μόλις ένα καταραμένο σπλίτερ από το πατροπαράδοτο «Ράδιο Κατουμά(ς)» και ευχόμουν να συνδέσει κάποιος το καταραμένο τηλέφωνό μου με το επίσης καταραμένο ματζαφλάρι που φέρνει το Ίντερνετ σπίτι σου, δηλαδή σε όλα τα σπίτια εκτός από το δικό μου. Έλεγα τον πόνο μου στον Λάμπη Ζαρουτιάδη στα σκαμπό του «Six» προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ των μπουζουκιών. Που ζούνε ακόμα, και θα ζουν για πάντα – σε ένα παράλληλο Σύμπαν που δεν καταλαβαίνει Χριστό, και καλά κάνει….
17°
